Cándidos

Gustábamos escoitar aqueles contos de paxaros que podían co zorro e de ranchiños que burlaban a astucia do lobo. Medramos no medio de ratiños de apelido patronímico que pagaba con agasallos a perda dos nosos dentes de leite.

Fomos admiradores dunha nena con carapuchiña vermella, quixemos ser príncipes azuis para bicar rapunzeis durmintes en xardíns fermosísimos e soñamos cun país de marabillas no que todo sempre remataba en felicidade, a non ser que foses perdiz...

Tivo que ser a política da democracia a que nos arrincase toda aquela candidez dicíndonos que, en realidade, Bambi non era máis que un castrón.

Foto: Castrón en Castrillón (Vilapoupre, Antas de Ulla)

Ornamento

Aproveitando que a mazaira da Lurdes de Salvador decidiu ficar  este ano como improvisado ornamento do Nadal da miña rúa, veño pousar ao seu pé os meus desexos de ledicias para estas datas do almanaque.

Demostrado que o mellor sitio para gardar ben as mazás é a mazaira, non esqueza ninguén que a mellor gardaría para os bós desexos non é a verbalización dos mesmos; senón o propio corazón. Alí teño os meus para vós.

Feliz Nadal para toda a flota estelar que pasa pola Chousa. E á que non pasa, dádelle o recado, por favor.

Foto: Mazaira da Lurdes de Salvador.Nadal 2013

Semellanzas

Calquera frase que escriba ao carón desta imaxe pode clasificarme o blogue nunha letra máis aló do "V".

De modo que tentarei conter a miña berborrea fonética para non aludir a semellanzas nin establecer comparacións. Desta vez vou facer un posteo asubiado. 

Somente podo asegurarvos que o bidueiro estaba alí, co seu toro ben plantado (stricto sensu) e as pólas ben abertas (sensu amplo); eu, simplemente, pasaba polo lugar asubiando...

Foto: Bidueiro. Potencial modelo para Oysho?

Foi

Foi o vento que tantas cousas dicía,

preguntándolle á terra se lle gustaba como a lambía.

Foi o mar cuspindo pingas de fantasía,

bicándose cos cantís en perenne algarabía.

Foi unha árbore que xa non vivía

a que enmarcaba canto alí acontecía.

Pero non foi ata que ti miraches o que eu vía, 

cando a lúa deixou de ser astro para tornarse poesía.

Foto: Estaca de Bares. Poesía visual.

Parolar

Aquelo que nos contaron na escola de que o corpo humano constaba de tronco, extremidades e cabeza era unha definición incompleta. Agora xa todos sabemos que tamén consta de teléfono móbil. 

Este artiluxio, que ten a capacidade simultánea de poñernos en contacto coas persoas que estan lonxe á vez que nos illa por completo das que temos ao noso carón,  ven a deixar constancia de que -por moi pouquiño que teñamos que dicir- moito nos gusta parolar (á do pelo vermello guasapear).

Foto: Paroladoras de diferente pelaxe.

Diacrítico

Que me guste a fotografía non garantiza en absoluto que faga boas fotos. Eu ver véxoas; pero despois, cando interpoño entre o ollo e maila realidade o obxectivo da cámara, aparecen as complicacións.

Non sei manter as distancias focais, abuso de velocidades de obturación, fago mal os contrastes e apreto con lixeireza o disparador.

Claro que, entre tantas que fago, hai algunha á que non se lle pode poñer ningunha péga. Aínda que eu tivera un día crítico...

Foto: Pega sen péga. Outono urbán.

Transxénese

Era visto. Tanto voto á dereita tiña que ter consecuencias.  

Xa se vían vir machetazos cara os pupitres, navalladas cara os fonendoscopios e ráfagas de plomo cara os avances na xustiza e nos dereitos sociolaborais.

Contábase co incremento notable de rosarios e letanías, si; pero non pensabamos que tivesen o valor de mutar tanto as células desta sociedade, ata o punto de lograr que as mazairas desen froitos tan raros...

Foto: Mazá transxénica

Cursiva

Cando os elementos subliñan tempestades en capas altas da atmosfera e precipitan  treboadas a rente do chan, non resulta fácil manter o equilibrio sobre o papel.

Coa climatoloxía complicando a escrita non hai bolígrafo que sexa capaz de debuxar fonemas cun mínimo de sentido.

A única valente diante de tanta isóbara cabreada volve ser a natureza; que -sen mestra nin mostra- é capaz de rotular virguerías maiúsculas. E incluso adornarse coa cursiva.

Foto: Fonemas da outonía

Ananos

Por ser capaces de fabricar mastodónticos pensamentos e por nueclearizar a imaxinación, construimos escalas baseadas en idearios de grandeza.

Ese xigantismo imaxinativo levaríanos a unha feliz desembocadura se fósemos quen de canalizalo polo rego da xustiza; pero os banzados artificiais non son capaces de conter as ambicións individuais; que desbordan éticas e sentidos comúns, asolagando paciencias, escandalizando conciencias e afogando ánimos colectivos (omito exemplos por manter a brevedade chousiana. Que cada cal pense no Bárcenas que lle pete ou no Urdangarín que lle dea a gana).

Vémonos como presuntos xigantes pero ser somos absolutos liliputianos.

Foto: Azafrán xigante.Outono presente.
(Romance de Novembro - Lough Erin Shore)

Nádegas

A ver se co aforro enerxético tan importantísimo que imos lograr por mor destes absurdos cambios horarios, podo permitirme volver pagar catrocentos cincuenta céntimos (tres mil reás) por unha caña no Gijón.

Que me atenda o camareiro de chaqueta branca con galóns de almirante e andar tranquilo de avezado grumete.

Ben sei que nin hábito  nin abadía fan ao fraile; pero a min aquel lugar inspírame. Non sei se polo ar que fala en pretérito, se polas litografías con nádegas ben debuxadas dunha femia que me volven ao presente. O certo é que no futuro quero volver.

Foto: O meu primeiro libro. Busco editor

Perspectiva

Un amigo mestre adoita contar unha historia protagonizada por un alumno ao que lle encomendaron facer un exercicio de expresión escrita sobre a vaca.

O rapaz despachou a tarefa dicindo que a vaca é un animal que ten catro lados. E numerábaos así: diante, detrás, esquerda e dereita.

Cando ía entregar tan exiguo traballo, o mestre mirouno e inquisitivamente preguntoulle: - Namáis?. O rapaz, con xesto decidido,  retomou o labor riscando onde puxera "catro" e escribindo "seis". Completou o retocado engandindo na relación "o de riba e mailo de embaixo".
Está claro que o pupilo presenta unhas notables carencias de coñecemento sobre a vaca, pero amosa ter moi claro que o espazo é un escenario multidimensional que se pode observar sempre dende moi variadas perspectivas.

Foto: Pupila centrada nunha soa perspectiva. 

Adwertencia

O afán capador de certos políticos cara as linguas minoritarias do Estado é tan notorio como ignominioso.

Avisan do seu paso co chifre do BOE e capan coa afiada coitela da Lei Orgánica; simulando desinfectar con abundante artillería demagóxica que se ampara en trilingüismos falaces.

Parece que sufren (tamén) de alopecia neuronal ao non decatarse que con dúas linguas no cerebro é posible falar perfectamente.

Iso sí; cando non hai maneira de articular palabra a xeito é tendo as dúas na boca.

Foto: Dándolle ás linguas

Amor

Xa sabiades que hai amores que matan e hainos que avivecen. Cegos ou auténticas luminarias; intrínsecos, inapropiados, indecentes, pecaminosos, santificadores...

Sabiades que o amor podía ser tolo, cordo, intenso, sutil, exhibicionista, vergonzoso, doce, amargo, despiadado, compasivo, atroz, tenue, volcánico, temperado...; pero sabiades que tamén pode ser metálico?

Foto: Escavadoras namoradas

Rezar

Hai días nos que nin rezar podo;

dilatando as veas de tal modo

que case me doe respirar.

Días en que nada resolvo,

que me mancan ata os fíos de seda nos que me envolvo.

Días de escasa creatividade e acugulados de pura estupidez.

E circulan polo dixestivo torrentes de acidez, 

rebechando pola coliga altas voltaxes de tensión.

Respírase no ar o cabreo,  sábese que hai partículas de mala hostia en suspensión.

Sen concretos motivos e con miles de concrecións, 

hai días cargados de pésimas intencións;

días nos que estás de todo 

ata os mesmísimos collóns.

Foto: Cruceiro de Alvidrón. Amén

Portada

Mañá, coma onte, volverá ser necesario un titular para encher unha portada. Os acróbatas da trapallada tecerán outra mentira verdadeira que tentará tirar pola conciencia escandalizando os ollos.

Meniñas da Cruña (e das provincias todas) D' amabre despejo; lembrade que unicamente tres verdades galopan entre tanta tinta parva: data prezo e necrolóxica. Todo o demais mirádeo coas lentes da intelixencia propia das vosas falas graciosas e pasos ligeiros.
Na paleta vital non só hai tonalidades rosa, certamente; pero tampouco é cuestión de pintar cunha picaña.

Foto: Triunvirado de pétalos. Foto de portada

Reconducir

Somos sempre alumnos, reiteradamente principiantes, sempiternos aprendices; de xeito ininterrupindo opositando. Continuos aspirantes.

Sempre alumnos, eternos pupilos dun saber que se nos resiste, perpetuos pescadores dun esvaradío coñecemento.

Alumnos na procura dun código que non segue pautas memorizables. Recurrentes buscadores dunha porfía que muta.

Discípulos sen mestre, que cando acadamos certo nivel no ritmo do tempo, xurde no pentagrama o contratempo; e o mesmo día que nos expiden o carné de conducir decatámonos que o realmente importante é saber reconducir.

Foto: Mestra de música tentando aprender.

Titulacións

Ser agricultora precisa licenciatura en astronomía para elixir ben as lúas e doutoramento en química coa fin de ter mesura no esterco. Convén saber de meteoroloxía, ter mestría no manexo dun amplo carrusel de apeiros e dominar con pericia a arte do regateo para colocar na feira global os froitos do seu agro.

Tanta orla pendurada nas paredes da lareira non é garantía de balances saneados. Unha xeada na deshora ou un trebón puntualizado poden facer de tanto título un mero papel mollado.

Por iso tampouco sobran as nocións de psicoloxía aplicada; para cando as colleitas se van ao carallo ter recursos que axuden a pasar o revés. O máis olimpicamente posible.

Foto: Agricultora olimpica nas rúas de Compostela.

Garabullo

Axeonllámonos diante dalgúns minerais, xa se matou polo brillo de certos metais, e ultimamente medra a dependencia por uns artiluxios electrónicos que teñen a estraña virtude de poñernos en contacto cos que están ausentes á vez que nos illan de quen temos máis perto. 

Chegados a este punto da seitura, conviña lembrar que compartir a admiración pola minerometalurxia e gozar coa tecnoloxía, non debe ser impedimento para lembrar que as primeiras virguerías do ser humano fixémolas cun garabullo.

Foto: Cancela psicodélica.

Fiestra

Verificado que non me chamo Salvador nin son de Figueres. Constatado que entre as moitas carencias que me sobran está o meu escaso xeito cos pinceis; podo considerar que foi a fortuna (tan ousada coma min) a que me levou por alí no momento oportuno para inmortalizar a figura na fiestra da Arousa. Multiplicada por catro!

Foto: Xogando a ser Dalí

Beira

Fun preguntar onde era o outro lado do río e dixéronme que era aquí; e cando aquí pregunto dinme que aló.

Coa de matices tan diferentes que hai entre unha beira e maila outra, non sei como carallo non se dan aclarado. De agora en diante xa non pregunto máis; e o outro lado do río será onde eu non estou. Axustade todos os GPS con esta anotación, por favor.

(Posteo patrocinado por L'Oreal)

Foto: Lugo visto deste lado.

Falar

Para levar unha conversa con elegancia non vén nada mal ter coñecementos de encaixe. 

Ir calcetando as palabras con prestancia; fiando finiño entre entonación e intensidade, medindo os ritmos con determinados artigos, cosendo ideas con artigos determinados. E bordar matices coa mirada, transmitindo sensacións en cada puntada.

Sen esquecer xamais ningunha parte do ser; pois á hora de comunicar, todiño o corpo fala.

Foto: Fála-me

Parafusando

Para enfiar os adivais da eficacia no cu estreito da actualidade cómpre facelo con esmero, dando as voltas necesarias sobre a espiral trazada. Evitando mareos, aproveitando mareas, adaptando circunstancias...

Que despois de tanto enroscar, xa deberíamos ter clariño que a vida é unha grande porca que unicamente pode taparse de maneira conveniente co parafuso axeitado.

Foto: Parafusos para o mar.

Aire

Limpade con algo de xeito a cociña, recollede as bolsas do lixo, mirade que quede o gas pechado, tede tino coa neveira e o que queda nela; non esquezades ollar as fiestras. Case convén deixar as contras algo entornadas ou as persinanas medio baixadas...

Pechade todo e saíde!

Foto: Porta

Mudar

 Coellos tirándose ás escopetas, ladróns que persiguen policías, reos que condean xuices, políticos que contan a verdade e putas virxinais retratadas en periódicos que publican mentiras pequeniñas.

Mentras se vai configurando a ensalada de inxustizas; nos caldeiros parlamentarios non cesan de remexer un pestilente guiso de indecencias, que ferve á calor dos fogóns avernais de fondos monetarios, e zuga o salitre das augas chocas de eurogrupos podres regado con mexos apestados de bancos tan centrais como inútiles.

Con esta panorámica non fai falla ser chef para saber que é hora de mudar de menú.

Foto: Panorámica vertical.

Camiño

Nótasenos ás leguas que andamos continuamente na procura dese til que sempre nos falta, dun acento minúsculo que lle dea sentido ao fonemiña que nos representa.

Somos átonos, por moi esdrúxulos que pretendamos; así que non queda outra alternativa semántica que ser camiñantes permanentes polo carreiro gramatical. Nada grave, xa que durante o camiño podemos ir acentuándonos con acenos; así que resultará ata ameno e -de paso- parecemos máis agudiños.

Foto: Aceno acentuado.

Mexar

Criámonos rebechando, medramos rinchando e aprendemos xogando. De noviños unicamente buscamos espazos para trotar e camiños para galopar;  gardando anacos para mamar e para mexar.

As medras e mailo tempo, o único que nos traen son diferentes albardas para carrexar e algunhas fustas que probar.

Foto: Poldriñas do Castosa

Maruxa

Maruxa ergueuse cedo coma sempre para munguir. Antes acibou os becerros. De volta na cociña botoulle o presoiro ao leite e enxaugou con dilixencia as cuncas da cea que quedaran no vertedeiro.

Apañou un feixe de nabos para cocer o caldeiro dos porcos, eternamente pendurado da angarela. Foi á fonte por dúas sellas de auga. Pasoulle a xesta á cociña e trouxo dous brazados de leña para o allar. Acendeu a lareira. Puxo un pote con auga no trespés. Despois quitou o cinguideiro, acicalouse un chisco na palangana e saiu con présa á taberna do zapateiro mercar un litro de gas para os candís e un cuarto de pemento para o rustrido das patacas arregladas que tiña pensado facer ao xantar.

Eu viña de levar as vacas ao apastadeiro e foi nese tránsito cando cadramos. Ela non me viu porque enredouse mirando o morteiro da casa de Laxe. Arrimei a aguillada ao valado, calei a pucha cara atrás, afinquei os pés dentro dos zocos; abrinlle foco libre á mirada e graveina na miña memoria. Outra vez.

Foto: Maruxa de Sanxenxo.

Tijre

Hai que ter control sobre as situacións límite. Serenidade no medio das crúas tempestades, calma cando nos arde o ánimo e saber temperar se nos enfrían as intencións. Os canons mandan ter xeitiño incluso con aqueles que nos arrincan  a picañazos a quietude. 

Pero todo ten un límite; así que de cando en vez, se nos pisan en demasía a rabuxa (eufemismo de tocarnos o carallo), tamén cómpre saber sacar as uñas e revolverse feros coma un tijre.

Foto: Tijretonciño

 (Licenza de imaxe cedida pola señorita Chousa)

Eixe

Timón que potencia, chavella que fixa, caderna que dirixe,  abeaca que delimita, rella que abre. Ferramenta principal que ara na gramática sementando fonemas nos regos, acugulando de sílabas os sucos, enchendo de palabras o agro, agromando con voces dulcísimas a bóveda do entendemento.

 Ti es bandeira, sinal e himno; eixe, razón e motivo. Es verbo, raíz, esencia mesma; xermolo do todo, lévedo absoluto; sal que matiza, azucre que suaviza, pimento que dá cor, herba do sabor.
Marco delimitado, soporte; liturxia íntegra de canto dicimos, manteliño de silencios, encaixe susurrado...

A través de ti, fala da ledicia, manifestamos arelas, expresamos soños e patentamos realidades. En ti, lingua galega, desembocan todos os ríos do pensamento magníficamente expresado.

 Foto: Eixe dunha bágoa duplicada. Aldea de Belesar.

Ambivalencia

A capacidade humana para tecer maldades parece non ter límites. Un día si e outro tamén aparecen noticias que suscitan preguntas sobre como a nosa especie é capaz de manter a súa existencia, cando individuos da mesma cometen barbaridades que nos deixan de xeo.

Claro que non é menos certo que esa mesma capacidade, cando se orienta cara a creatividade, resulta tan magníficamente portentosa que -na simple contemplación  do seu resultado- ficamos de pedra.

Foto: Caaveiro. As pedras non falan, pero fan falar.

Agulla

Moito temos que ver os humanos cun simple compás; mecanismo que se antolla moi complexo, pero que todo o segredo radica nunha agulla imantada que apunta cara algo que lle provoca atracción.

Non vou delimitar agora cal é a nosa agulla nin os nortes curvilíneos cara os que apunta; pero sí que fago un apuntamento sobre esa marabillosa imantación que pon en órbita ao campo magnético ata facer tremer á agulla, ao norte e ao resto dos puntos cardinais.

Foto: Mirador do Farelo. Apuntando cara Antas.

Eficacia

Insistir con exceso de vehemencia na teoría de que a liña recta marca a distancia máis curta entre dous puntos, unicamente nos pode levar a ser altamente eficaces, si; pero en desfacernos os fuciños.

Foto: Faro de Punta Candieira (a dúas horas e pico de Antas).

Man

Útil de aloumiños, comandante das ferramentas, prolongación da intención, aceno de simpatías, estandarte da expresividade, doutora de infinitos males,  mestra da comunicación, educadora de condutas, vehículo de simpatías, marca identitaria,  presidenta do ser, directora xeneral de picardías...

Foto: Flor de Abril na man.

Maiúscula

Existe comunicación cando emisor e receptor comparten un mesmo código.

Pode este ser xestual, sonoro, gráfico ou incluso telepático. 

E pode o receptor ver cos ollos pechados ou falar o emisor coa boca cerrada. Considérase que a mensaxe chega cando fica convenientemente interpretada.

É posible transmitir florituras, acenos ou chiscadelas; agochados con símbolos menores debuxados en maiúscula.

Foto: Ancoriña. Código de Mariñeiros.

Burbulla

Emplazamento pouco axeitado. Rede viaria imposible. Dudosa calidade de materiais. Vistas limitadas. Húmida. Distribución nada afortunada e deseño de puta pena. Non ten auga corrente nin luz eléctrica.Carece cuarto de baño e hai impedimentos físicos e legais para dotala del. Servizos públicos inexistentes. Dificultades rexistrais que complicarían posible financiación bancaria.
Non se vende.

Foto: Burbulla Inmobiliaria.

Tren

Dicir dinnos que somos libres. Pero lévannos en vagóns con capacidade limitada, sempre ensamblados na mesma vía, sempre xunguidos da mesma catenaria.

Cóntannos que podemos elixir, pero se así fose a condutora da miña vagoneta non había ter barba e polo carallo había ser zarabeta.

De todo canto nos contan, a metade son mentiras e o resto non son verdade. E así imos de estación en estación (cada 4 anos) continuamente enganados. 

Entre tanta vicisitude algo propicio tiñamos que atopar; así que o mellor deste tren, sen dúbida, é o chacachá.

Foto: Tren-vía.

Ronsel

Mírasme e confirmas a miña propia existencia.

Puro equilibrio de grandiosidade minúscula que calceta fibras nimias en teares superiores.

Diástoles hiperbólicas que son grandiosas semellando menores.

 Por cada pestanexo teu, un brinco deste lado.
Así de complexo,  así de doado. 

 Fusión sen fisuras, que explica como un corazón pode bulir noutro peito sen ser transplantado.

Sentir que se ti me miras na noite, o ceo enteiro está iluminado.

Descubrindo, nena da branquiña mirada, que deixas no meu ser un indeleble ronsel tupidamente calcetado;

cosendo ledicias sen fíos nin dedal  para un pai absolutamente entregado.

Así de sinxelo, así de complicado.

Foto: Ollada da filla. Día do pai.

Imperio

Construiron leguas de autoestradas que conduciron a paraxes desolados. Hectómetros de papeis lexislados, para seren profusa e sistematicamente conculcados.

Teceron unha maraña de sortilexios habilmente salpicados coa liturxia do engano, incitándonos a crer que a podremia era unha constatación de madurez...

E así, pensando que iamos cara un paraíso de marabillas, vímonos -de súpeto- espetados no cumio dun imperio de tarados.

Foto: Parece, pero non é.

Cúpula

Vai de sinxela pola gramática aínda que xoga na primeira división da arquitectura semántica. Fai así coma quen que non ten importancia, pero sen ela as frases quedan coxas.  Disfrázase de conxunción ou destápase coma verbo; une suxeitos, remarca atributos...

Agóchase pianiño, esvara lene, pronúnciase suave; mesmo semella non estar; pero que sería de nós sen a cópula?

Foto: Cúpula de San Pedro en Roma, a 2250 km ao Leste de Antas.

Furado

De pouco serve un peine caralludo, se non hai quen se decate de que indo espeluzado está menos guapiño.

Esa técnica de crear primeiro o produto e despois a necesidade semella complexa; pero unha vez instaurada na cadea do pensamento, xa vai todo rodado. Ata o punto que poderás fabricar ferreganchos que dirás que son para meter na pel, e acabarán pedindo que lles fagas o furado para introducilos.

Tiñan partidos políticos e dixéronnos que eran necesarios para a democracia...

Foto: Hai que ter boas orellas para meter esas bandexas

Ferro

Seica corren malos tempos para a lírica. Pero se botamos unha ollada ao que deixaron escrito os nosos avós axiña observamos que as realidades de cada presente sempre estiveron encetadas de eivas, complexidades e atrancos.

Vivimos atravesados polas lanzas das preocupacións que, se non existen, axiña nos ocupamos en crealas; xa que o ser humán non sabe vivir unicamente de ledicias. 

Por tal motivo gústanos enzoufarnos nas desgrazas e prestar oído á trifulca de mediocres que disparan balas de tinta coa única intención de alimentar os seus petos á conta dos nosos medos. Sempre se viviu mellor vendendo miserias que catapultando éxitos. 

Deberíamos coidarnos máis dese ruido mediático e protexer os nosos corpiños delicados. Que non somos de ferro, carallo!

Foto: Home de parafusos. Baiona

Moteira

Dominio do espazo nun galope rectilíneo, montando no ar, fustrigando no vento; deitándose nas curvas, erguéndose no rasante, trotando polos carrís. Estrito sentido do equilibrio, con afinación na marcha e atinado tempero de cadrís.

Acougo de vontades, termando coa man o desboque da fera; acariñandoa co pe, animándoa coa mirada; sempre con tino, agarimo, traza...

Non vos hai dúbida. Quen o probou xa o sabe: os moteiros somos outra raza!

Foto: Amazona montando a pelo.

Filloas

Os tempos son chegados para que don Carnal tome posesión do almanaque gastronómico. Nestes días o escudo do país muta, dende o cáliz coa hostia e mailas sete cruces,  a un lacón flanqueado por unha ducia de chourizos engarzados en folliñas de grelos. Aquí  haberá quen diga que, en realidade, son nabizas.

Non vai ser nada doado calcular os milleiros de  tixolas que pousarán o seu cu negro no minimalista trespés, dispostas á cocción dunha masa branca a base de fariña, ovos e auga ou leite. E mentras se dilucida se son filloas, freixós, chulas, fritos, follados ou filloces; sempre haberá algún picafollas que dirá que el prefire churros.

Foto: Dúas picafollas. Entroido na Arousa.

I+D+i

Claro que o corpo pedía ficar sentados no tallo arredor da lareira, ceibando peidos e retendo líquidos. Claro que resultaba máis doado deixarse levar pola laxa e reiterada contemplación das muxicas metamorfoseando a charamelas.

Pero houbo que mover o cu e facer andar as neuronas para trancar a porta. Todo cun mínimo de eficacia, máximo deseño e co menor custe posible.

Na corte da Gallarda naceu o I+D+i. E diso vai unha tempada xa. Seguimos no tallo peideando?

Foto: Tarabelo versión 2.0

Pasarela

Sobre un camiño transparente, suspendidos no firme das inestabilidades;  díxolle a vertixe ao equilibrio: 

- Á que non me tiras?

E asomándose a un peitoril de fíos amagaron empurróns coas pupilas dilatadas. 

Despois saltaron xuntos ao abismo das recíprocas miradas, mentras lle berraban ao vento:

- Á que non nos paras?

Foto: Pasarela do Xirimbao

Enlarafuzados

Resulta un tanto curioso recoñecer que unha das imaxes con máis electróns do cinema vén sendo aquela na que a Demi Moore fica coas mans no barro mentras o Patrick Swayze anda coas súas no cazoliño da rapaza. 

Ben sei que a melodía tamén axuda; e moi probablemente a iluminación resulta axeitada, así como a posición da actriz a canchapernas do torno ou os tríceps suados do galán...Pero xa vai sendo hora de que recoñezamos a predisposición mental que supón sentirse totalmente enlarafuzados para desencadear melodías de sete estalos.

Foto: Cantas veces vimos Ghost?

Costa

Co sabor dos langostinos no pensamento, resulta moito máis complexo catar o bouquet do raigrás mesturado con xaramagos. A sensación narcotizante de tanta panxoliña fíxonos pensar que todos eramos bos e xenerosos, esquecendo que os mesmos capullos do ano pasado seguen poboando o apastadeiro.

De xeito que, para subir as costas das vindeiras semanas hai que tensar as frebas da faciana, apretar o pensamento; e cando sexa preciso relaxar esfínteres... facelo sen perder o glamour.

Foto: A Gallarda, feliz no 2013