Louro

Malia que o electorado foi ben clariño expresando que non quería nin bastos nin espadas, en Madrid aínda non se sabe en que trunfa; de xeito que aquí andamos, esfollando as mazarocas dunha colleita política que semella moi afectada polo caruncho.

Pola contra, en Louro todo segue fluíndo coa harmónica cadencia das mareas. Desde San Francisco ata o Espadanal, a area déixase lamber, gostosa, polo cuspe salgado do deus dos oceanos. Unha praia abrigada polo monte que lle dá nome e regada polo mar que lle dá sentido.

Un lugar idílico no que leva anos trunfando nos ouros que -colleita tras colleita- apañan con esmero as louresas pescadoras.

Foto: Laura, a loira de Louro, posiblemente pescando luras.

Diagnose

Acudía Bonifacia, preocupada, á consulta do doutor,

coa esperanza de atopar remedio ao seu estupor.

Cóntalle ao galeno a causa da preocupación,

que o seu intestino é unha contínua explosión,

e nas últimas semanas por toda actividade

o seu corpo retumba en reiterada ventosidade.

"Peideo de noite e de día, tan reiterado e seguido

que cada dous minutos hai alomenos un estourido".

"Iso si  -matiza- a pesares de vir da fondura abismal,

o mellor de todo é que nin olen nin cheiran mal".

O médico atende con expresión de seriedade

e aos poucos, dille con moi nidia claridade:

"Bonifacia, isto que ten haino que atallar;

de maneira que canto antes cómpre operar"

Pregunta Bonifacia "do cu?", poñendo voz infeliz.

Ao que responde categórico o médico: "Non; do nariz!"

Foto: A Nugalla. Famoso canzorro na Igrexa de Alvidrón (Antas de Ulla)

Texto: Recreación chousiana dun conto popular.