Valados

Tivo que ser a Deputación de Lugo a que lle puxo o rabo ás cereixas acometendo unha iniciativa pioneira na conservación e posta en valor do patrimonio.

Na comisión de Goberno desta noitiña pasada vén de pór en marcha un plan de coidados e adecentamento xeral de toda expresión arquitectónica popular e tradicional galega. Atinadamente empezarase polos valados.

O Organismo supramunicipal habilitará unha partida orzamentaria destinada á concesión de axudas para adquisición de ferramentas e apeiros de limpeza das cercas. Os receptores das subvencións espetarán -en lugar ben visible- cada trinta-corenta pasos, estacas de formigón que sosterán unha chapa galvanizada co logotipo do citado Organismo (se o Concello de turno colabora, poderase espetar tamén outra estaca máis pequena co escudo municipal e incluso co nome do alcalde).

Foto: Apeiros da Excelentísima Deputación Provincial

Ilícito

"A miña vida estivo chea de desgrazas, moitas das cales xamais sucederon"

(René Descartes)

 

Que a propia existencia se encha de ledicias (das lícitas e ilícitas tamén), aínda que algunhas acontezan unicamente na imaxinación, pode constituirse nun obxectivo sumamente interesante para non chegar a porto excesivamente lastrados.

Bo Nadal para toda a tripulación desta nave tan tola como esférica.

Foto: Autorretrato. Muiño do Corgo (Antas de Ulla)

Tabardo

O ruido das queixas polos tempos que corren parece que pretende afogar o murmurio das panxoliñas. Pero non vos é nada. A maquinaria da ilusión infantil (lembrade que eu son un neno) xa se puxo en marcha e, paseniñamente, van chegando as datas da maxia pendurada en acivros ou portaliños en miniatura.

E fixádevos se anda a cousa cerquiña, que xa pillei a Papá Noel probando o que de seguro será un agasallo. Ben sei que non o parece, pero iso é porque está de medio lado, non lle escoitades a súa risa de mandar parar as vacas; e -ademais- fáltalle poñer por riba o seu tabardo vermello.

Foto: E se cadra chámase Noel-ia.

Follaxe

Achegándose a invernía, a natureza xoga con noites de branco satén.

Deslízase suaviña entre as herbas finas nunha caricia dulce, paseniña, sutil e penetrante; para interpretar unha melodía de friaxes con mil e un matices que arrincarán suspiros e provocarán salaios. 

Dos desmáns urdidos coa luz da lúa, unicamente nos deixan restos dun fermoso encaixe perdido entre a follaxe...

Foto: Folla xeada.

Albarda

Eramos pura sangue de alto copete correndo en hipódromos fachendosos. Tiñamos cortellos cheos de comodidades con pesebres ateigados de herba seca. Ás veces deixábannos rebechar polo curral, nun alarde de liberdade. E pregúntábannos aos poucos se queríamos mellor levar hostias coa fusta ou que nos espetasen a espora nas frebas. Tiñamos unha fluida comunicación entre o arre e mailo xo!.

E mira ti por onde fóisenos xear a mirada cando nos decatamos que aquela prenda que  vestíamos tan garbosamente non era unha lucida capa; senón unha simple albarda.

Foto: Reflexionando no prado.