Profilaxe

Púxose de moda en certas empresas a creación das eufemísticamente chamadas plataformas telefónicas, que no fondo non son máis que un xeito de non dar a cara cun establecemento físico.
Armémonos de paciencia se temos que chamar a unha destas para reclamar (ultimamente parece que todo quisque empaqueta trapalladas). Resulta ben complicado rematar con éxito unha destas xestións. Mesmo semella que non entenden o idioma, son lentos, pouco dilixentes e por riba...pagas ti a chamada. Hai que joderse co telediario!.
Un xa non sabe se o verdadeiro negocio da empresa é vender un producto tarado ou que chames despois para reclamar e terte colgado do teléfono escoitando o último LP de Perico dos Palotes, mentras eles -unha e outra vez- "verifican los datos" . Por máis conciliador que inicies a xestión, resulta moi habitual rematala cos nervios aterecidos...
Diante destas agresións que ese entorno tan sumamente hostil nos prodiga, dan ganas de, tomando unhas axeitadas medidas de profilaxe, lles deamos o seu merecido!!!

(Ou, neste caso, sería máis eficaz chuzárllelo sin él? ...)

Foto: Toxo con condón na beirarúa de Alvidrón (Antas de Ulla)

Casualidade

Resulta que con paciencia, e sin necesidade de Prozac por vía oral, chega a solución estética capilar. Con prezos de oportunidade e rótulos rechamantes. ¿Imos?

(Quen vería á perruqueira ourensá, a onde corresponde esta foto, se ve entrar pola porta á percheroa de Cutián coas suas guedellas enmarañadas con restos de palla e toxos!)

Necesidade

Pódese presumir incluso das necesidades, e lucilas amosando certo estoicismo na pose, que ninguén debe confundir con resignación; pois -ben mirado- achégase doadamente á idea de esbeltez.
Erguerse sempre das patas de diante carréxanos tensións e estresantes momentos, que irremediablemente acaban por conducirnos á consulta do siquiatra; así que -de cando en vez- paga a pena relaxarse e agardar a que os acontecementos vaian xurdindo...

Foto: Egua guedelluda en Cutián (Antas de Ulla)

Minúsculo

Non hai xeito a comprender tanto en tan pouco tempo. Un so segundo e todo muda, todo doe, todo remata. Tantas inquedanzas e tantas ilusións, misturadas con dificultades e con preocupacións; conformando vida.
E de súpeto os planos mudan e todo perde relevancia. Nada era importante se lle sustraemos o único importante: a vida.

Non hai xeito para comprender que tantas persoas perdan a vida así. Por máis avións que se estrellen, non hai xeito ata comprender que somente somos un gran de area.
Terán que pasar estas tremendas desgracias para que nos percatemos de que somos minúsculos?

Quentura

Non sei como a xente racha tantas vestiduras cando contempla expresións de amor (*) entre dous homes ou duas mulleres, xa que na realidade da vida diaria rural foi algo que aconteceu a cotío entre os animais. Eles amosaron sempre as suas quenturas sen rubores nin tapullos, na intimidade do prado pechado ou da corte aberta.
E non se trata de establecer diferencias entre humáns e animais, no que repecta ó control dos instintos básicos; se non da mera constatación da existencia destes.
[No caso concreto das vacas, eu sempre pensei que son bisexuais; xa que despois destas cabalgaduras a "montadora" acababa sendo cuberta polo boi; pero non podo deixar de matizar a paixón coa que sube aos lomos da sua compañeira e, de xeito recíproco , o decidido somentemento da "montada". Todo un tratado de filosofía animal.]

(*) Quixen dicir sexo

Foto: "¿E ti que miras?". Peibás (Antas de Ulla)

Vigor

Dicíamos onte... que a fraxilidade vital resulta tamén un exemplo de vigor e de superación, ainda nas dificultades máis insospeitadas.
Estar ou non no sitio axeitado á hora precisa, pode significar o ser ou o non ser. Esa delicadísima razón que se consolida nos cementos do puro azar, acaba por resultar un feito determinante e sen paliativos para que escribamos unha soa liña ou varios tomos da estantería da vida.

Está claro que Silva miañou na silveira de Antas á hora precisa para que poidéramos escoitar a sua chamada de auxilio o pasado 26 de abril.
Entre o ser e o non ser somente media un miañar...

Foto: Silva , o gatiño da silveira de Antas

Abellón

Tan so dez días median entre estas duas imaxes.
Unicamente duascentas corenta horas -e un abellón- establecen as diferencias. É o mesmo allo na mesma leira e dende a mesma perspectiva.
A cámara e mailo fotógrafo son os mesmos.
O allo seguiu o seu ciclo vital e abriuse.

Un abellón seguiu o seu ciclo vital e, dez días despois, viuse atraido pola flor do allo.

Estarémonos abrindo para que un abellón perguiceiro nos veña zugar as entrañas dentro de dez días?

(Se zuga con arte...)

Fotos: Máis listo que un allo (de Antas, claro)