Temporalidade

De xeito constante e coa precisión máis reiterada, a vida vai pasando. Un día segue a outro coa parsimoniosa rapidez dun lóstrego ralentizado.
A relatividade na duración do tempo circunscríbese en múltiples factores que teñen que ver con infinidade de puntos de vista e de acotación dese propio espazo temporal.
Así, cando somos nenos un simple curso escolar semella unha eternidade; e, pola contra, na medida en que imos cumplindo anos, percibimos como pasan pola parede da nosa vida os sucesivos calendarios con pasmosa rapidez, do mesmo xeito que as horas de pracer fuxen temerariamente raudas, contra os minutos de dor que semellan non ter fin. Acortar éstes e alongar aquelas é unha habilidade que deberíamos entrenar con máis constancia.

Foto: Perspectiva da posta de sol de xaneiro dende unha verza de Antas

Miradas

Cantas cousas podemos expresar con unha sola mirada! . Todo un mundo comunicativo é susceptible de xurdir coa complicada sinxeleza dun xeito de mirar.
Se a elo engadimos unha escenografía e maila contextualización axeitadas, seríamos capaces de obter todo un tratado de emocións, sutilezas, desexos, inquedanzas...
É ben certo que resulta doado, incluso innato, ver (expresar); máis non sempre temos as mesmas habilidades cando se trata de mirar (interpretar).

Foto: "Gallarda" e carballo (Gallardía e fortaleza)

Cicatrizar

A madurez que, co paso dos anos, imos acadando configúrase non somente co devir do tempo; concorren e adiciónanse feitos, circunstancias e aprendizaxes que somatizamos de xeitos moi diferentes, que van imprimindo no folio do carácter as grafías da experiencia.
Lembramos e interiorizamos eventos positivos e felices; pero aqueles que nos resultaron negativos ou traumáticos son os que máis acaban por marcar a nosa persoalidade frente á vida.
É como se tivésemos que pasalo mal para medrar mentalmente.
Superar dificultades fainos máis fortes; ainda que tales fatalidades, en ocasións, nos deixen cicatrices.

Foto: Un carballo da parroquia de Dorra

Fertilidade

Cada gota de auga dos abundantes trobóns destes días é como un bico garimoso á sedenta terra que, como unha amante cargada de lascivia, déixase penetrar con alevoso frenesí.
Resulta impresionante ver a sutil ledicia das árbores de folla perenne, que en tan poucos encontros amorosos, xa locen a tonalidade verde da satisfacción.
E mentras o doce vaivén da choiva percorre en miles de caricias as follas dos acivros, do seu talo brotan ducias de orgasmos vermellos e redondiños que mañán han ser a semente que volva poboar a terra con centos de novas plantas.
Empeza a festa da fertilidade nos nosos campos.

Foto: Acivro nun xardín de Antas

Bágoas

Fálase de que as persoas debemos controlar (eufemismo de reprimir) non somente os instintos; se non tamén determinadas emocións. Sobre todo publicamente, seica non se debe amosar a reacción máis íntima do ser humán a través de linguaxe corporal e/ou expresivo diante de circunstancias e acontecementos que nos afectan.
Non quero entrar en valoracións de xénero, pero como exemplo ilustrativo pode valer aquelo de que "os homes non choran". Pois vaia carallada!.
Negar ese magnífico recurso de dar fluidez a emisión de sensacións emocionais mediante as bágoas é tanto como negar a natureza do ser en sí mesmo.
Ata os toxos, que no xaneiro ocultan as suas punzantes espiñas co intenso marelear da chorima, cando lles peta choran; como non vou bagoar eu que son tremendamente máis doce que un toxo!

Foto: Entre Vilapoupre en Antas, pola carretera de Alvidrón.

Pasarelas

O grao de sofisticación que acadou a nosa sociedade abrangue tantos ámbitos como actividades desenvolvemos. Semella que xa temos suficientemente cubertas tantas necesidades que adicámonos a rizar rizos coma quén cardaba no liño.
Pero nun dos "artes" que máis despuntamos -ó meu xuizo chegando a límites do absurdo que nin a Ionesco se lle ocurrirían- é no denominado mundo da pasarela. Famosísimas persoas que responden a uns canons da beleza enlatados e fabricados polos gurús da moda, pasean unhas creacións absolutamente ridículas e das que todos nos preguntamos; "e quen raio poñerá iso?".
E amósano en Paris, en Milán ou en Madrid diante do seu anonadado público coa mesma gallardía que fai o galo da foto na palleira de Vilasión diante das pitas do seu harem.
Manda carallo!