Tute

Seica trunfa en bastos e nesta partida de tute so levamos copas e algunha que outra espada. Ouros poucos e de escaso valor.
Con esta man non vai ser doado facer as dez últimas e de pouco nos vai servir cantar vinte en copas. Poda que non fagamos nin baza!.
As mensaxes coas que nos bombardean aluden a vindeiras partidas aínda máis complexas, ata o punto de que teñamos que xogar incluso con menos cartas...
No medio desa marabunta de mensaxes cargadas de complicacións e hostilidade, sempre convén mirarlle o lado positivo á mochila na que imos sentadiños: non parece incómoda de todo, carréxanos e ten unhas vistas caralludas. Nesa tesitura, penso que ata viría ben -en troques de tanto roñar- ceibar algúns ladridos de ledicia de cando en vez.

Foto: Mochila canina con vistas. Fotógrafo ben posicionado tamén.

Froito

Sen recortes nin estrés, sen regulamentos especiais nin plans de axuste. Sen necesidade de "inxeccións de liquidez", nin de fusións .
Amodiño, como se fan as cousas que precisan o tempero do seu tempo, van transformando os nutrintes en folliñas novas paridas dende os gromos silentes.
Convocando despois á polinización dende o convite rechamante das súas saias de pétalos policromáticos; e ser necesariamente desfloradas , amosando que da terra oscura xurde o froito verde que mañán madurará pendurado -incluso- da póla máis feble.
Canta lección de balde. E que pouca atención lle prestamos!.

Foto: Sistema de producción racional. Ameixeira do meu xardín.

Letras

Non deixa de ser unha mágoa que o día das Letras galegas teña que convertirse nunha xornada reivindicativa da lingua propia do país.
É como se para celebrar que gozamos de boa saúde imos ó médico a que nos faga unha receita. Como poñer o lume por riba da tixola (flambeos aparte), repartir viño dunha taza para as xerras individuais, amasar o pan despois de cocido...
Nunca seremos nós sen antes aceptar o que somos.
En realidade esto que digo aquí é o comentario do texto que escribín para hoxe. Atoparédelo en comentarios. Son así de irreverente.

Foto: Letra da miña roseira. (Día das Letras galegas 2010)

Recorte

E veñen ventos do norte, que fenden polo medio das isobaras os intentos de formación anticiclónica.
Pensabamos que era pleno verán e non da chegado a primaveira.
Estalan disparos de recortes e tocan trompetas de conxelacións salariais.
Viñamos moi afeitos a meter a quinta -ou case avanzar en punto morto- e agora costa moito ir a ceacú.
Absolutamente convencidos de que o noso sangue era de cánidos con pedigree; e, de socato, -cando iamos coa chulería que empezaba a caracterizarnos- decatámonos que somos meros cans de palleiro. Que dura é a pedra deste trono, carallo!

Foto: Pedigree sempre: en Chanel ou diante do Cemar

Moedas

O Ibex sufriu unha severa corrección por mor de faladorías sobre a fraxilidade económica do país. Coméntase polos comaróns financieiros que o euro anda de capa caída dende que se destapou a caixa dos tronos grega. Disque hai temor de contaxio por outras silveiras que pagan coa mesma amora.

E á libra seica lle sentou coma un tiro que non se saiba con claridade quen vai gobernar naquel praderío. Con estes deslindes debería telo niquelado o dólar. Pois tampouco. Din que un rapaz escribiu mal unha letra na pizarra e puxo en xaque todos os predios do tableiro de Wall Street.
Con todo, eu veño traer unha mensaxe de calma ós mercados. Pasei por Funsín, na parroquia de Árbol, e vin que o "Rubio" estaba calmo. Non o percibín preocupado. Lambía na "Morena" sen darlle relevancia nin á volatilidade bursátil nin á debilidade financieira . De como recibía os lametóns ela non fai falla dicir nada. Xa se ve: escarranchada.

Foto: Dólar lambendo na Libra. O Euro devece. O Yen pace.

Carballo

Pendurado do ceo, sustentado polo encaixe vaporoso das nubes de maio; percébese feble, case inerte de sensacións e baleiro de ideas. Perpendicular e hirsuto; semella tan fráxil coma inútil.
A recalcitrante e rectilínea nudez amosa unha leñosidade triste, que mesmo evoca o impacto da macheta facendo ducias de achas da súa codia e rachos en cuña das toradas de cerna. Case poden escoitarse ardendo na lareira...
Nada máis lonxe. As pólas amputadas provocan esa irónica visión; pero a súa fortaleza radica precisamente no que hoxe é: tronco espetado no chan e firmemente abrazado á terra. A suposta perda temporal de esbeltez non é mais que un cómplice necesario para ese proceso criador de follas novas que agromarán dos que hoxe son garabullos.
Sabendo -como sabemos- todo iso, non sei como carallo nos fixamos tanto nas pólas; xa que él segue a ser o que é: un carballo.

Foto: Medrando

Intención

Argallar unha temática axeitada para comunicar algo non é tarefa sinxela. Convén ser orixinal no enfoque, prestar atención ó fondo e non escatimar en orixinalidade escollendo o motivo; cuestión que se pode implementar aportando unha boa dose de "arroute" se fotografías a unha descoñecida despistada en plenos morros sen que se decate (poñamos por caso).
Hai composicións nas que o fondo róuballe protagonismo á imaxe principal e hainas con maridaxe perfecto entre ambas. Pero, rizando o rizo, tamén se dan instantáneas nas que é o reflexo o que logra a preponderancia absoluta no resultado.
Incluso superando a propia intención do fotógrafo arroutado.

Foto: Fontana di Trevi: Nula intención, pura casualidade.