Reinventar

Pisamos con seguridade (ás veces ata con chulería) os terreos dominados polo noso suposto coñecemento. E baduamos sin parar, dando clases maxistrais de ignorancia a un auditorio ateigado de sabiondos dispostos a crucificarnos cos seus adxectivos inválidos e verbos mal conxugados.
E pensamos que o sabemos todo e que sin nós no mundo non habería centrípetas forzas para unir ideas e que todo o universo estalaría centrifugado cara ningures.
E so con puntuais excepcións -coma o camiñar esplendoroso e magnífico da moza loira de verde que se ve ao fondo- temos abondosos fallos de configuración na nosa óptica inmediata; ata o punto de confundir ideas tan básicas como a escala de valores que, con mimo, un día nos inculcaron. Seremos capaces de reinventarnos para volver poñer no seu sitio a amálgama de erros que fomos acumulando ultimamente?

Foto: Farola encadeada a máis de 1.400 Km de Antas de Ulla.
(Zoom potente o da miña cámara!)

Vertical

Aterido pola xeada da noite e doblegado coa saraibada persistente dos tempos, coas veas sesgadas dunha poda agresiva, fendido coas raiolas do sol e rebentado polos envites dos ventos do nordés; aquí sigo: comandando o agro verdecente e amosando o señorío e a compostura. Marcando derrega e linde entre propiedades. Dando sombra a un formigueiro e chamando a atención dende o nabal.
E se voltades mañán, aquí me teredes. Vertical e intrépido. Amosando as medallas dunha guerra que non gañei e lucindo un uniforme do que antonte caían landras a esgalla.
Que ninguén se atreva a chamarme carnocho. Eu sigo sendo o carballo da leira!

Foto: Carballo da leira en Vilapoupre (Antas de Ulla)

Ruta

Canta satisfacción produce deixarse perder por vieiros pouco transitados e cos ruidos impropios da cotidianidade. Resulta dificilmente medible en decibelios de dulzura o canto namorado dos xílgaros que se mistura co arrecendo das chorimas .
Pero alguén ten que coñecer o camiño de volta. Alguén debe saber que os paxaros polas noites non cantan (!) e que tra-los pétalos marelos ocúltanse afiadas agullas leñosas que se ensartan nos dedos na procura de sangue; e , por moi ben que ula, non deixa de ser un toxo.
Para eses que dende mañán lles toca a misión de trazar a ruta dende o toxal santiagués de San Caetano, que saiban sempre interpretar as sinais que lles permitan non trocar o arrecendo floral polo alcatreo ácedo das follas secas; e que lembren -xa de paso- que un toxo de Antas -nin a golpe de decreto- vai endexamais a ser un tojo...

Foto: Sinalización forestal. Agora seica toca cara a dereita.

Airear

Decían de certa cidade europea polo feito de ter moitos visitantes, que se enriquecía con tanta variedade de persoas e culturas que, pouco a pouco, ían deixando parcialmente as suas improntas nela.
Queda claro que quenes a cidade visitaban levaban tamén nas súas valixas mentais anaquiños do vivido alí. Dábase así un claro caso de mutualismo cultural que permite ás duas partes enriquecer o espíritu, -que é un dos máis complicados de enriquecer; xa que ainda que para él ben sendo aceptada todo tipo de moeda, resulta difícil atopar bancos e caixas que che abran contas ao espíritu. Basicamente debido a que ainda non artellaron os sistemas que lles permitan cobrar comisións de mantenemento por elas...-.
Por razóns similares resulta moi conveniente airear os nosos cuartos. Tanto polo que ten de bo que entra (aire fresco e renovado), como polo que sae (ácaros e outras lindezas que tamén convén compartir, para que logo non se diga que non temos unha boa razón de veciñanza).
Ainda que en ocasións non se sabe moi ben se hai intención aireadora, ou simplemente están jodidas as caravillas...

Foto: Aireando en Amarante (Antas de Ulla)

Ministros

E se cadra a realidade non existe, e todo depende dun conxunto de lentes atravesadas e perspectivas interesadas coas que miramos.
E vai ti saber se a beleza non so é relativa, senón tamén imposible.
Ata podería ser que as cores fosen so froito dunha malformación na retina que envía sinais erróneas a un cerebro ávido de, simplemente, querer ver.
Fai pouquiños días creo que a miña cámara estivo na Fervenza do Toxa e penso que a sua beleza caía impudicamente núa, contaminando as pedras co seu cromatismo incoloro.
E alí, incrustado no fondo da natureza agreste, pura, cargada de arrecendos florais húmedos e coa súa cúpula arbórea virxe e impenetrable; pensei que, se cadra...todo é froito da miña imaxinación. Despois pensei que Magadalena Álvarez ainda era Ministra; seguidamente, nun ramalazo machadiano, soñei que soñaba...
Real ou non, é un bo sitio para celebrar un Consello de Ministros!, para enfriar ideas alí e para quentar músculos ó volver subir...(Vale, a Magdalena Álvarez e a Solbes deixámolos ir tamén esta vez. Como penitencia ou como tributo. Ao gusto de cada quén).

Foto: Fervenza do Toxa (probablemente)

Agromando

Despois do vaivén imposto polos ventos da invernía, e os consabidos roces póla con póla, despois das refregas promovidas polas mañáns de xeada; de xeito súbito todo esboura nunha sucesión de gromos. Abríndose, grelando, enchendo a ar dos arrecendos do seu propio e multilateral pracer.
Unha explosión de orgasmos vexetais esbouran cos seus silentes laios agochados polo tumulto do río que baixa con algarabía mollando os talos.
Sen alardes nin reclamos publicitarios, a natureza esperta mollándose no seu propio pracer, fervendo no seu interno ardor e parindo -dunha suposta castidade leñosa- a suntuosidade até agora agochada... Y lo que te rondaré morena!, que a partires de agora empeza a festa da natureza.

Foto: Estalos de pracer no berce do Ulla (e o Euríbor en mínimos históricos!)