Cavilar

O castelo de naipes da marabilla económica esnaquizouse fai varios meses, sen trazas de mellora a curto prazo (que é como queremos as cousas agora). Durante unha tempada vendemos os becerros que ían parir unhas vacas que posteriormente abortaron , sairon marondas ou foron montadas por bois vasectomizados.

O caso é que agora temos as cortes cheas de vacas vellas, escasas de leite, sin posibilidade de preñar e os tratantes á porta preguntando polos xatos mercados con antelación.

Con este panorama cadaquén debe buscar un culpable se non quere poñer a soga no seu propio pescozo. Argumentar culpas será doado, xa que todos temos os pés mollados naquel trolleiro de ledicias e benvivir.

Porén pregúntome se, antes de entonar berros a través da microfonía da desesperación, non sería aconsellábel deterse un chisco a cavilar...

Foto: O pensador (para ser tan inactivo, está cachas de carallo)

Cabroncetes

Andamos buscando a pose axeitada para campar diante de amizades presentes e futuras; e non sempre  resulta doado lograr o escenario, a postura e maila expresión necesarias para acadar a imaxe desexada. 

Cando por fin conflúen as circusntancias , e incluso somos capaces de lograr aquela mueca que tanto nos favorece, non estamos libres de que algún factor imprevisto apareza no intre máxico da dixitalización e tumbe o intento.

Pero, como reza o dito popular, non hai feira mala. De xeito que, mentras á rapariga loira  se lle escarallou a pose protagónica -e un chisco forzada-; outro fotógrafo oportunista (moi même) logrou un casual menage à trois fotográfico absolutamente natural e imprevisto.

Pregúntome quen sería máis cabroncete dos catro: o raparigo xoguetón, a amiga pelivermella que seguiu ó calado coa sesión, a propia modelo que me cachou fotografiando o momento ou...moi même?

Foto:Catro cabroncetes

Polaina

Con mirada firme e penetrante, co ánimo ledo e a intención ben dirixida; repenicando no tamboril das intencións con recalcitrante insistencia.
Marcando o ritmo e acompasando as ideas coas baquetas da sabedoría, percutindo no coiro ben tensado pola cordaxe da razón, arrincando notas do ar para pousalas nos oidos dun público que moverá os pés e baterá as palmas.
Mais, para lograr embelesalos non abonda con coñecer a melodía e manexar o instrumento. Iso dase por feito. Tamén compre ter boa postura no corpo e sincero sorriso no semblante. Tocar con elegancia facilita a comprensión da peza.
Non é menos importante levar ben postos todos os botóns. Moi importantes os da petrina, pero tamén os das polainas!

Foto: Gaiteiro en posición de Do Maior

Xato

Xato vai en pelotas pola vida de xeito que o sol e mailo vento lle aireen alí onde máis frío ou calor teña en cada momento.
Xato remoe de noite con calmosa lentitude a herba que pastou de día, ceibo polo prado inmenso ó que non lle ve o valo; sen estrés nen premura.
Xato copula con asiduidade unha nutrida manada de rubias e morenas; e despois do envite danlle unha caldeira con fariña de millo.
Pero a Xato amólalle o piercing que non quería ter engarzado nas ventas, e non lle presta un carallo ir co dni enganchado na orella. A corda que lle amarran arredor do queixelo córtalle a circulación facial e esmágalle a barbada. Non entende para que carallo o exhiben na feira amarrado a un puto carballo mentras atura moscas e moscóns. Se ademáis a feira era de queixos, joder!

Foto: Feira do queixo de Antas. Xato "queixándose".

"Embolado"

Non me gustan nada os memes; pero esta vez hai dúas razóns de peso para participar:
O nacemento ven dado polo post número 1001 de Kaplan (palabras maiores) e a min méteme no embolado Zeltia (a miña primeira comentarista despois de 232 entradas) .
Pasemos o "trago" axiña.

Canto tempo levas como blogger?
Aínda que houbo outro intento fallido, direi que dende outubro de 2007

Como te enteiraches da existencia dos blogues?
A curiosidade un día levoume a fedellar en Blogger.
Cinco blogues que sigo diariamente ou con moita frecuencia.
Leo a miña lista de blogs sempre que vexoa actualizacións, pero sin duda non me esquecen AquamLatam , Pitima, Leoeosseus, Susana Moo e Zeltia
Es lector anónimo dalgún blogue?
Claro que son. Pero son falador e case sempre acabo por baduar algo.
Algúns autores que che acorden especial simpatía.
Hai moitos que foron concluindo este camiño, pero aquí debo citar á Lareira de Santiso, que foi o primeiro blog que visitei por un puro casual, e prendeu a chispa para a Chousa.
Con que cinco bloggers irías de esmorga?
Cinco son poucos. Ademáis gústanme os números pares...
Con que blogger pasarías unha noite de loucura sexual?
Pódese facer iso con algún blogger???. Eu pensaba que esto era cousa de escribir...
Namorácheste algunha vez dalgún blogger?
Vou respostar coma Pitima (excluindo o que di do Druida, claro!)
Estás satisfeito co teu blogue?
Estou. Se non fose así teríalle dado ó botón e listo.
Espallar este meme entre 3 e 5 blogs
É dicir, xa que me foderon a min...que siga a cousa. Pois pásollo a Paideleo, Aldabra, Xenevra e Merce. (Xa vos escoito xurar en arameo jajaja)

Foto: Bola de garabullos. Escaparate en Compostela

Rumbo

Gastamos moito en manternos a flote, cando esa debería ser unha característica do casco e non ter impacto no consumo enerxético.
Pero adoitamos empregar elevadas cantidades de combustible mental para ir dende ningures ata ningunha parte e despois, cando hai que enfrontarse co mar picado, fáisenos pequena a hélice e moi cativo o timón.
Coñecer a propia eslora e o calado do mar no que bogamos axuda a manter o tempero necesario para surcar con garantías en mar aberto, ó abrigo da ría ou incluso na propia bañeira.
E tampouco pasa nada se apagamos motores cando, ocasionalmente, non temos moi claro cal é o rumbo.

Foto: Parado a toda máquina.

Terapia

Seica foron chineses os primeiros en poñer en práctica unha innovadora técnica terapéutica que ameaza con mandar ó carallo negocios de callistas, pedicuras e semellantes.
Din que consiste en meter os pés nun caldeiro cheo de peixiños que che comen literalmente as células -supostamente mortas- da epiderme.
Pois ben, veño constatar que os alevíns de troita galegos xa contactaron cos peixes chinos e coñecen o mecanismo á perfección. Está claro que esto da globalización non so chega por vías cibernéticas: tamén o debe facer por outras canles.
E xa que estamos, pregúntome se non sería viable -como terapia social- desenvolver un programa que contemple a posibilidade de mergullar neses caldeiros as masas encefálicas de determinados individuos que pululan pola codia terráquea disfrazados de persoas. Claro que para acadar o éxito terapéutico total, nestes casos, sería preciso empregar direitamente crías de piraña!

Foto: Cóxegas terapéuticas feitas por alevíns ulláns