Rutina

Amodiño pero sen detención posible; suavemente pero con ritmo decidido; lene dende a distancia e intenso na cercanía.
Paseniñamente vai colándose entre a lencería fina que adorna a curvatura celeste, quentando -simplemente coa súa presencia- os glúteos montañosos do horizonte. Con inusitada delicadeza e idéntica decisión clávase entre as esquinas do mundo, despois de describir un semicírculo de flirteo con 180 graos de seducción.
Non lle importou a miña mirada voyeur dende a fiestra oeste para penetrar con decisión na íntima necesidade do outro lado do mundo.
Iso sí; mentras me chiscaba un ollo, prometeume que mañán voltaría a materializar a cópula que unirá un lado co outro. E que, outra vez, virá para coroar a cúpula do ceo, completando así a súa marabillosa, vital e cálida rutina.

Foto: Dende a miña fiestra

Fume

Andamos a fume de carozo para chegar axiña a ningures e decatarnos da fraxilidade do sistema tan aparentemente forte no que todo é fume, quitándolle a exclusividade á xente nova e á leña verde...
Por iso convén que, de cando en vez, nos baixen algo os fumes; pois subir suben eles soiños por pura lei física. Decatarnos das moitas cousas que tanto valoramos non son máis que fume de pallas, axudaríanos na tarefa de acotar prioridades e optimizar tempos.
Iso sí; sempre quedarán algúns casos nos que da gusto ver como pasan ó teu carón -a canchapernas da vida-, con casco rosiña e fumegando con moito donaire!

Foto: Casco rosa con escape silenciado.

Efémera

En ocasións as palabras non flúen coa necesaria dicción que a mente desexaría.
Por momentos, canta máis precisión é requerida, menos aflora o verbo fluido e ben conxugado.
E acontece diante das situacións menos complexas que podemos manexar ou de simples intres cargados de lapsus imaxinativos, que impiden reaccionar como desexaríamos.
Pasa diante da beleza que nos cautiva ou perante a sorpresa que algunhas situacións nos deparan.
Cando camiñaba por diante daquela ponte, vina alí. Altiva e fráxil. Impetuosa e tímida. Mimetizadamente visible. Esporadicamente reiterativa. Vigorosa e lene. Nada puiden decirlle. So fun quén de captala coa cámara para que nunca máis fose efémera. Sen mediar palabra, intermediando miles de miradas a través do obxectivo. Agora penso; que pensaría de min?

Foto: Esporas perante a ponte. Sin palabras

Auténtico

Resúltame complicado de entender que aqueles que non aceptan as reglas (do parchís, da petanca ou da billarda), acaben por valerse delas para tentar escarallar o tableiro, o boliche ou o palán.
Hai que aprender das vulnerabilidades do sistema, para corrixir as deficiencias e non permitir que mans luxadas e mentes retortas impoñan criterios democráticos dos que eles mesmos adolecen, pretendendo orientar a xurisprudencia cara o lado que eles queren.
Parece que todo ten que ser monocromático para ser puro; máis penso que deberíamos reflexionar un chisco a fin de concluir que nada é puro se non é auténtico.

Foto: Flor auténtica, dixitalmente orientada.

Retrovisor

Lembro, sen poder evitar o esbozo dun sorriso, os reiterados consellos da miña monitora de autoescola para que mirase con máis insistencia ó retrovisor durante as prácticas.

"O que acontece diante é tremendamente determinante, pero nunca debes esquecer que, en máis dunha ocasión, o que ocurre detrás tamén pode resultar moi importante", decíame sempre con esmerada paciencia e reiterada enerxía. Incluso penso que me chegou a facer unha proporción de miradas: tres longas cara diante, unha breve cara atrás.
Obcecarse no que temos diante, sen saber como van as cousas na retagarda fainos perder perspectiva da estrada en xeneral e do tráfico que nos rodea en particular.
Que saiba a miña profe da autoescola que [moitos] anos despois daquel consello fágolle caso. (Incluso hai veces nas que varío parcialmente o siloxismo de proporcionalidade que ela me fixera). Que sería do conductor sen a concurrencia do amigo retrovisor!

Foto: Imaxe retrovisionada. Para enmarcar.

Terra

Unidos á terra por un xen superior. Xunguidos nun matrimonio indisoluble; no cal él ama co sacho e mailo arado, fendendo as súas entrañas coa delicadeza que permite a rabela, trazando milimétricos sucos de paixón e debuxando devasas de ternura. Mimándoa co esterco que nacía baixo os seus propios pés, abríndoa en amorosas cales ávidas da semente escollida.
Enmarcada en valos de verdadeira artesanía, regada con esmero nas horas ditadas pola lúa que ilumina as embelgas peiteadas coa grade unida ó sulín das caricias...
E dese amor recíproco; ela, sempre activa colleita tras colleita, correspondía a tanta entrega co froito amable, puro, almidonado, proteico, doce, saboroso e necesario; transformando en manteiga branca a herba verde, acugulando de vida huchas e artesas...

Amantes fieis o labrego de antano coa súa terra.

Foto: Acceso á viña. Terra da uva, nai do viño.