Incrible

Mentras xantamos sobre os nosos platos acugulos de proteinas, as televisións sirvennos a ensalada áceda das crises, das fames, das noxentas batallas por cuartillos de terra estéril, preñada de casquillos de 9 milímetros e aderezada co sangue inútil de miles de mártires dunha causa que non é a súa. E de postre unha de corrupción e duas de anoréxicas desfilando nunha pasarela de alto estanding.
Para a cea téñennos preparadas risas enlatadas ou broncas de realitis increiblemente concebidos para amosar -supostamente- as vilezas humanas visionadas nunha caixa de zapatos...
Semella absolutamente incrible que, a pesares de todo elo, siga poñéndose o sol polo oeste sobre o tranquilo mar de Oia nunha tarde de novembro.

Foto: Pantalla vital. Imaxe real. Canal de balde sin precisar sintonizador

Soportes

Os espazos destinados como soporte publicitario son escollidos por profesionais do márketing e do mundo da imaxe con profundidades insospeitadas. Vimos de asistir á campaña das eleccións americanas, onde todo se mide: cada frase, cada sonrisa, cada movemento.
Pois o mesmo se fai para seleccionar o lugar sobre o que se vai sustentar a imaxe ou a frase que se quere transmitir, para que ésta chegue con claridade meridiana á maior parte posible do público obxectivo.
Pero cando o importante é a mensaxe, todas as relevancias mudan; e nese caso o soporte pasa a ser secundario. Calquera que sosteña as grafías é válido. E non por un recóndito soporte a frase perde o seu valor comunicativo nin a verdade enunciativa. E o resto son landainas!

Foto: Un parque en Santiago (Esta vez hai que clicar nela para ver a mensaxe)
Alguén está en desacordo co enunciado?

Faladores

Na actualidade resulta totalmente normal ver á xente camiñando polas ruas das cidades co móbil pegado á orella. E falan pola mañán e badúan polas tardes, e interrumpen comidas e falan polos pasos de cebra e xesticulan diante dos semáforos e incluso rin diante dun escaparate de chucherías...
Tanto temos que dicir agora?. Tanto calabamos antes?
Millóns de conversas innecesarias sucédense cada día (e factúranse cada mes).
Imaxino que estes faladores paseantes, cando chegan ás suas casas coas propias baterías esgotadas, enchufaranse no cargador do silencio para poder continuar na conversa inacabable ao día seguinte. Acaso terá máis mérito falar cos non presentes que cos de perto?
Por algún estraño motivo, esto faime lembrar cando chegou a radio á casa de meu avó. Sempre que a "acendía" mandábame calar para oir o "parte". Co tempo aprendemos a ter o "arradio" encendido simplemente para que baduase...

Foto: Mobilfalante de antano (case volvo dicir Antas)

Reflexo

A perspectiva é a nai de todas as interpretacións. Depende dende onde mires para sacar conclusións tan diversas como contrapostas. Incluso a perspectiva contextual incide na conclusión final.

E o mellor de todo é que non hai lado bo nin lado malo (Julio Iglesias non sei se suscribirá esta afirmación); senón que todo depende de quen te mire e dos obxectivos desa mirada.

Se cadra vai resultar que a verdadeira imaxe, a máis nidia, a mellor, a pura, a real, a única...é so un reflexo e o resto...pura imaxinación.

Foto: Reflexo dende o muiño de Frádegas (Antas de Ulla)

Mutacións

Somos tan sumamente semellantes que nas facultades de medicina estudan sobre un patrón que serve para todos e cada un de nos. Aquel músculo que se trenza por alí, aqueloutra arteria que se esconde por acolá, un óso que se engarza nestoutro...
Pero e cando falla a catalogación previa do individuo analizado?. Un estudo correctísimo pode concluir nun diagnóstico tremendamente errático de consecuencias prescriptivas tan fatais como desastrosas.
Porén hai materias nas que nin siquera vale aquelo de que "se non é boi é vaca"; senón que compre unha adicación analítica previa o suficientemente metódica como para que a catalogación resulte axeitada.
E non se trata de simples mutacións do mesmo ser, non. Simplemente se trata doutro ser absolutamente diferente aos seus semellantes na sua total igualdade para con eles...

Foto: Se me queres ligar como unha pera vas levar calabazas, porque son unha pataca!

Saúde

En certa ocasión un neno acompañaba a seu pai na feira de Antas, cando pasaron a carón dun burro que tiña o seu órgano sexual extendido en toda a sua lonxitude. O rapaz, sorprendido pola visión, e cargado coas dudas da sua candidez infantil, preguntou:
- Papá, e que lle pasa ao burro?
O pai, que non gustaba de verse en camisas de once varas, tentou sair da situación como mellor puido e respostou
- Nada neniño, o burro está enfermo.
O día rematou, cargado de anécdotas para o rapaz, e pasados varios días dende o 10 (que é o da feira de Antas), ía o neno camiñando para a escola -esta vez na compaña de sua nai- cando avistaron un burriño na mesma situación co detallado anteriormente. O neno, amosando sabiduría, dille á sua nai:
- Mira mamá, ise burro está enfermo.
- Enfermo?, e quen che dixo a ti tal cousa?
- Seino eu, porque mo dixo o papá.
A nai, enrugando o fuciño, axeitando a postura do mandil sobre o lombo e mirando cara o frente cun levísimo sorriso de resignación, respostou:
- Xa quixera teu pai ter a metade da saúde do burro!

E xa que estes días haberá tinta abondo corrida sobre as eleccións americanas; este é o meu humilde tributo a tal evento.

Foto: Burro saudable en Santa Cristina de Areas (Antas de Ulla)