Unanimidade

A auga segue correndo coma fai dez anos, preñando de verdor cinguido a capa do país, enchendo o ar de sons e recendos que nos son propios.

Mais; que sería daquel consenso de setembro do 2004 cando no Parlamento galego se aprobou por unanimidade un Plan Xeral de Normalización da Lingua Galega que ía garantir, conseguir, introducir, promover e dotar?. Levaríao a corrente?

Aquela promesa feita ao pobo galego non soamente deixou de correr. Puxéronlle diques, construiron tostas, trabaron caneiros e trouxeron outras augas para regar o que ela xa regaba; ata facer dela unha nimiedade impresa en papel mollado.

Por iso non é tanto pedir se esiximos que se cumpra a palabra dada. Non é tanto se esiximos que se defenda a esencia de ser o que somos: galegas e galegos. E quen sinta vergoña de tal condición, pode embarcarse cara outras augas e deixarse levar pola corrente.

Foto: Fragas do Eume.
Imaxe do pé: ProLingua.gal

Recato

Esta teimuda tendencia por andar trotando a cotío sobre unha inmensa baldosa, exhibindo pudores e gardando recatos, acabará por diagnosticarse perniciosa para a ilegalidade vixente.

Mentras non se aborda tal disposición conviña que fósemos algo máis naturais, aínda que tal comportamento supoña a quebra encadeada de todas as firmas de lencería.

A perda sería terrible, pero así teríamos algo importante que volver refundar.

Foto: Pólas impúdicas. Futuras modelos de Pleasurements?

Campá

Empoleiradas en altas torres ou incrustadas en elevadas espadanas de fina e adornada cantería, as campás buscaban achegar os seus sons aos máis alonxados da contorna para que ninguén poidera non darse por avisado das horas litúrxicas.

E así chegaron ata os tempos do whatsapp, no que seguen campando con elegancia e gallardía.

Para animalas e sacarlles novos bríos, moitas veces me teño preguntado -escoitando como laian anunciando defuntos- se non poderíamos facelas repenicar xubilosas cando no lugar nace unha criatura.

Foto: Campá de Freixo (A Fonsagrada), lista para anunciar un parto.

Tellado

Nunca saberemos quen desfruta máis; se o vento acariñando as follas, ou as follas sentíndose acariñadas. Por non saber non sabemos se é o vento o que percibe aloumiños, e por cada folliña é agarimado.

Descoñecemos o que é ser auga nin sabemos o que goza unha tella mollada. Se é mellor agardar que cheguen as choivas e notar as cales até os sucos mergulladas; ou precipitarse en vertical para esmorecer gozando nun tobogán de ondiñas calcetado.

Nunca saberemos se é máis gozoso ser vento, folla, pingueira ou tellado.

Foto: Tobogán de ondiñas.