Moldeable

E xira o mundo no seu centrípeto transitar polo Universo; nunca de vagariño, sempre vago, rudo, estéril e uniformemente acelerado.
Mecanismos multiplicadores elevan a potencia da súa velocidade que ameaza con centrifugarnos os miolos nunha sorte de posta en órbita dos nosos pensamentos máis recónditos.
E ninguén chora. E ninguén mama. E todos acabamos por ser moldeables ás mans dos alfareiros que dictan os titulares de cada día.
E collemos medo cando nos queren amedrentar, e rebechamos cando a cousa vai de algarabías.
E se o torno se detén non é para aliviar o mareo. So é para meternos no forno e fixar a forma previamente elexida. E algúns ata somos decorativos! (Non teño avoas).

Foto: Alfareiro. Texto: mistura de cerámica con uvas de Gundivós (Sober)

Ornitoloxía

A física cuántica, a enxeñería nuclear e outras materias sumamente especializadas, precisan de profundísimos coñecementos matemáticos, trigonométricos e incluso dunha visión conceptual da abstracción. Un halo de superioridade circunda a quenes poden pendurar a orla de tales ciencias na solaina do seu saber.
Pero non resulta menos trivial, nin perde relevancia o feito de coñecer os nomes dos paxaros que amenizan o noso entorno cos seus cánticos afinados, guturais e melodiosos.
Non coñecen o pentagrama, pero dominan as corcheas, enchendo o ar cos seus concertos en clave de sol poñente e compás de toxo por xesta.
E ainda por riba teñen un nome que tamén resulta agradable ó oido, suscita ideas e estimula a imaxinación.
Pouco sabía eu da existencia da Papuxa montesa como ave. En realidade...non sei case nada de cousa ningunha (aprendiz de moito, experto de nada).
Pero que ninguén me negue a idoneidade desta simpática integrante da ornitoloxía patria como mellor logotipo para as novas escolas infantís, moito antes incluso ca escanada e apática pita choca azul.

Foto: Cartaz de fauna e flora. Polo visto, lonxe de San Caetano

Tempo

Corre o mundo que semella que quere chegar a ningures pero, eso sí, a toda mecha.
Hai que reducir tempos para ter máis tempo que adicarlle a investigar en como minimizar o tempo.
Por iso se fabrican coches máis veloces, que despois non poden desenvolver esas velocidades por estaren penadas. Por iso se deseñan liñas de Ave que non chega a tempo a Galiza.
Por iso hai cadeas de comida rápida (que xa manda moito carallo). Comer axiña, ir axiña, foder axiña, durmir axiña, vivir axiña...
Mentras, a natureza segue o seu curso, parsimonioso, en calma e axeitadamente acompasado. Coas presas necesarias e cos tempos precisos. E chega a tempo a cada cita. E segue chegando coa beleza e singularidade de sempre. Corre o mundo, corremos nós; ou fannos correr?. Non sería mellor ir máis amodiño para disfrutar un chisco da viaxe?.

Foto: Flor con espiñas en Antas de Ulla

Contexto

Ultimamente veñen esixíndose eficacia nos resultados e tamén eficiencia na execución das tarefas precisas para acadalos. (De pouco sirve facer un queixo caralludo se despois -posto no mercado- ninguén paga os custes que supuxo a sua elaboración).
Diante dese panorama configúrase a especialización e mailo coñecemento do producto como ferramentas imprescindibles para conxugar as duas cualidades anteditas.
Paralelamente a empresa actual afíxonos á idea de que as gasolineiras vendan condóns e que nos bancos expendan cristalerías. Todo elo en aras da denominada diversificación.
En base a elo que ninguén se sinta fora de contexto se un día o seu xefe lle pide que reme con garbo e donaire polo medio dos toxos. Ese día, alomenos, hai que tentar que as espiñas non che fodan o neopreno...

Foto: Toxos verdes en Frádegas (Antas de Ulla)

Escenarios

Á praia ou á montaña. Estereotipos de elección que evocan ben diferentes momentos á hora de encher os espazos mentais de quen toma a decisión de ir na procura do sol e da previsible masificación en contraposición de darlle máis relevancia á paisaxe, ó encontro coa natureza e con un mesmo. Fuxindo das avalanchas de xentes armadas con toallas e sombrillas en ristre, que se espetan a carón das nosas calugas deitadas e dos corpos engrasados de aceite protector.
Pero os escenarios mudan en función de variables tan pouco susceptibles de control como é a meteoroloxía. Neses casos unicamente se fai precisa unha pequena dose de adaptación.

Foto: Descoñecida adaptándose ao escenario deste verán. Praia de Louro (Muros)

Fusións

Se facemos caso das seccións económicas dos xornais destas últimas semáns, semella que as Entidades Financieiras deste país -e disque máis puntualmente as Caixas de Aforro- seica teñen que arrexuntarse para facerse máis fortes.
Esa teoría de que o grande, necesariamente, ha de ser mellor non sei moi ben de onde sae, pero insisten tanto que fan parecer que teñen razón...
O caso é que -xa que os tiros van por eses cañóns- eu estiven matinando na idea de que, para evitar traumatismos e perdas de identidade; en troques de fusións con sede en Vigo ou A Coruña, facer unha Asamblea no Centro Xeográfico de Galicia e da iniciativa que xurda unha Nova Caixa Galicia. Así deixamos que as laranxas sigan vindo de Valencia, o chotis o bailen por Madrid e nós seguimos co cimbreo sutil da muiñeira...

Foto: Caixanova caixagaliciándose, ou Caixagalicia caixanovándose?

Anchura

Por moito que medre, a miña mente declárase incompetente para asimilar e incapaz para entender a barbarie á que nos teñen afeitos a pandilla de asesinos profesionais que se escudan tras unhas siglas que so evocan morte e que tapan a cara coa bandeira da suposta independencia de non sei quen.
Resulta imposible entender como seres humáns carecen de luz que os guíe, agás a do estourido dunha bomba que pretende esmagar (e que esmaga) o corazón doutro ser humán.
E ben sei que ó falar de humanos hai que ter anchura de miras, que todos temos as nosas carencias e cometemos os nosos erros; pero e que cando se escancia vida, o importante non son as pingueiras que se derraman no chan; senón as que quedan no vaso. E quen non sexa capaz de entender iso non pode ter cabida nesta sociedade plural, rara, complicada e cargada de dudas; pero -alomenos- cun culín de cerebralidade, cousa da que eses criminais está clariño que adolecen.

Foto: Muros. Rúas estreitas, corazóns con anchura.