Brindar

Dende o pudor máis absoluto que en todos aniña, cada certo tempo amosamos unha parte do noso sentir e do entorno -máis ou menos íntimo- deste xeito tan vangardista como innovador.
Encaixa á perfección neste mundo que hoxe vivimos no que respecta á inmediatez. Resulta un recurso ás veces pouco entendido e incluso en ocasións repudiado; pero ó que ninguén lle pode negar a portentosa capacidade comunicativa que ostenta.
Doutro xeito nunca tería eu a oportunidade de facer un brinde co universo enteiro como hoxe fago.
Saúde!

Foto: Resultado de deixarlle a cámara a unha fotógrafa de 9 anos o día de noitevella

Inocencia

Cáese reiteradamente no erro de confundir a inocencia coa escasez de intelixencia. Nada máis lonxe.
A candidez alude á ausencia de dano e de malicia, poda que en ocasións sexa un malabarismo persoal sobre a corda da inxenuidade; pero en modo algún expresa irracionalidade ou ignorancia.
Gusto moito de facer algunha broma polo día de hoxe. Ben artellada e construida. E este ano non foi menos.
Que me perdoen as miñas víctimas, pero hai tradicións que me sinto na necesidade de manter...
A todas e cada unha delas adícolles a mimosa e intelixente mirada de Marante, o burriño do Caminero de Alvidrón.

Abundancia

Resúltame un chisco paradóxico o feito de asimilar un corno coa fortuna ou coa abundancia -en sentido positivo-. Máis ben antóxaseme relativo á forza ou á defensa, por non entrar en outro tipo de consideracións "decorativas" que ninguén desexa...
Cando as pitas de miña nai "perdían" o ovo (que non era outra cousa que non poñían no niño), seguíamolas para atoparlles a rulada de ovos; así que de casualidades pouco había.
A fortuna tampouco entende de necesidades e arrímase coa audacia, de modo que o azar nada tería que ver con ela; de xeito e maneira que teremos que seguir pensando que o mellor é ter saúde (e mirar as pedreas).
Así e todo este ano seica arrimou algún premio da Lotaría no país, polo que felicito aos agraciados ó tempo que me derreto coa envexa de non terme tocado a min a rulada de euros!.

Foto: Detalle do "Nacemento" instalado na Praza do Concello de Antas de Ulla

Receita

O Nadal supón, entre outras moitas cousas, un certo quebradeiro de cabeza para quenes teñen a responsabilidade de artellar as citas gastronómicas familiares. Ainda que se adoita reiterar menús en cada casa, non deixa de ser un motivo de inquedanza.

Que si fago isto ou aquelo, que si aquelo non lle senta ben á avoa, que si esto non o comen de boa gana os rapaces...
Pois ben; hoxe -e sin que sirva de precedente- vouvos botar unha man. Esta tarde, cando camiñaba por Vilaboa (lugar da parroquia de Antas), o marruxo autopropúxose como suxestión. Eso sí, teredes que dispor doutra cazola máis grande...e salvar os prexuizos culturais de quenes comemos case todo tipo de mamíferos.

E que ninguén vos acuse despois de dar lebre por gato!

(Foto: Filtrada con bordes engadidos)

Espirais

Cando empecei a ir á escola, cada vez que pillaba un encerado por banda, debuxaba espirais ata que non daba chegado máis alto ou ata que se me acababa a pizarra por debaixo. Sempre me chamaron poderosamente a atención.
(En Antas temos zonas con petroglifos que amosan ese tipo de figuras, pero daquela eu ainda non tivera ocasión de visitalos).
Por eso tedes que entender que hoxe, mentras camiñaba por "Portos" cara Vilapoupre, detivese o meu paseo para captar a imaxe que campeaba enriba dunha vella cancela.
Evócame tantos matices que enumeralos todos faría prolixo o comentario. Por subliñar somente os que a priori poden resultar máis raros: arquitectura, dureza, harmonía e incluso musicalidade...

Buratiños

Imaxinar un mundo sin buratos; sin resquicios polos que colarse, sin xanelas polas que asomarse, sin fendeduras polas que respirar, sin orificios para desaugar...
Un mundo plano, cego. Ainda que en ocasións así semelle ser.
Son fronteira e delimitación, son intersección e comunicación.
Bicar a través deles, inhalar os dulzores osixenantes, encher a vista co espectáculo máxico da sua simple contemplación ou deslizarse na suavidade quentura de flexibles oquedades...
Todo iso e máis: incluso nacer.

(Foto: Plano dunha chousa perto do rio do Estanco)

Calma

Adoito amosar flores. Son as miñas favoritas; pero tamén son conscente de que as árbores resultan ser a expresión máis poderosa da natureza. Hoxe, as carballeiras espidas cederon o seu traxe ó chan que se cubre co lenzo vexetal que adornou as copas, e non por elo perde a sua forza.
Comparar esta imaxe con algunha rúa de calquera cidade en hora punta ou co noso lugar de traballo "moderno", resulta polo menos sarcástico. Estas suscitan premuras, estrés; aquela invita ó sosego e a calma.

(Foto: Paseando polo Campo das Antas )

Vitalismo

Decir que a natureza é vitalista resulta unha redundancia.
Na Chousa estes días, cando os poucos ourizos que quedan toman a cor parda que os mimetiza coas follas secas que baixaron das alturas a render tributo á terra que lles deu a savia, cando semella que nun vistazo podemos concluir que todo está esmorente, inerte e monocromático; xurde o colorido vital.

Amodiño, sin chamar a atención, caladiña e cautelosa, a flor emerxe suaviña no medio do mar decrépito e teso de follas mortas.
Flor e froito xuntos. E logo din que non hai parellas imposibles!

(Foto: Paseando entre Quintela e Antas en decembro)

Paripé

Non lembro agora qué autor teatral dixo unha frase que, mais ou menos, anunciaba: “A vida debería ter duas esceas; unha para ensaiar e outra para actuar”. O certo é que como somente hai unha…entre ensaio e actuación imos indo. Así nos luce o pelo ás veces.

Con mais ou menos aplausos, todos imos tirando polo escenario da vida sin que apareza finalmente o desexado Director que nos ofreza o papel que agardabamos. No fondo penso que nunca nos percatamos que somos os directores, guionistas e actores da posta en escea complicada e intensa que supón a nosa propia existencia.
Ben sei que interactuan por libre outros actores que , mesmamente semellan dirixidos por outro Director e -ás veces- pertencentes a outra obra, pero ainda con esas … é o que hai; de xeito que procuramos quedar ben e seguir…”paripeando”

(Foto: Choiva tímida en decembro)

Fortaleza

Resulta imposible ó camiñante non percibir o señorío que exerce este castiñeiro da imaxe, incluso hoxe coas suas follas facendo un manto sobre o prado.
Percíbese maxestuoso e forte dende o camiño.
E cando o miramos unicamente observamos a sua esbeltez, a sua capacidade para enmarcar unha estampa magnífica. Nin se nos ocurre pensar as peripecias que tivo que pasar para chegar a onde chegou... Non ser esmagado, tronzado, pacido, arrincado, seco pola xeada...
Que ninguén chore polos avatares diarios. Que ninguén se deixe pacer, esmagar, arrincar ou tronzar!
Hai que ser fortes, carallo. Incluso cando temos as follas facendo un manto sobre o prado...

(Foto: Tarde de outono en Antas)

Delicadeza

Nas avanzadas datas que estamos (xa empezan con anuncios do Nadal), e ainda temos rosas ao aire libre en pleno vigor!
Ben sei que está a ser un outono totalmente atípico, pero incluso nesa diferencia resulta cando menos sorprendente atopalas así de esplendorosas.
De seguro que ninguén se vai estrañar moito se recoñezo a miña devoción polas flores en xeneral e polas rosiñas en particular. Solo a sua visión provócame ledicia. Atráenme visualmente, deléitome na sua textura delicadísima e empalágome no seu perfume.
E non vou confesar agora as similitudes que me traen á mente, que non é horario infantil...

Transplante

En ocasións sentímonos totalmente fora de lugar, de tal xeito que desexaríamos desaparecer e o instinto pídenos pechar os ollos coa fin de fuxir desa realidade que nos resulta allea.
Con todo, ese tipo de entornos que nos resultan desagradables provocan e logran que desenvolvamos toda unha serie de habilidades para poder "manter o tipo" con unha certa elegancia.
Unha vez superadas fan que sexamos máis fortes e que disfrutemos moito máis cando estamos na "nosa salsa".
Fai un tempo púxose de moda transplantar oliveiras. Din que os traen de Jaen e seica costan unha pasta. Non os admiro en demasía, pero recoñézolles unha resistencia e valentía importantes.
Están fora do seu entorno e nestes días mustios e frios lucen unha briosidade espectacular. Estarán finxindo ou simplemente utilizan as habilidades de supervivencia?

Perspectiva

Cando miramos non sempre vemos. En moitas ocasións percibimos.
A capacidade perceptiva acaba por distorsionar certos detalles da realidade que poden escarallar a mensaxe ou, se cadra, engrandecela.
Decía Machado que o ollo non se define como tal polo feito de que o poidamos ver, se non pola cualidade sinxela e complicada de que él mesmo nos pode ver.
Todo é subxectivo, incluso cando se mira con perspectiva.

(Foto: Parra, horta, hórreo...ou viceversa?)

Impacto

Cada quén emprega o seu xeito de chamar a atención dos semellantes, xa sexa para establecer lazos de amistade, comerciais ou afectivo-sexuais (ás veces varios destes obxectivos poden incluso ir misturados).
Adornámonos das mellores lencerías lingüísticas e desplegamos toda a maquillaxe de movementos coa fin de obter un resultado. No fondo buscamos impactar e causar boa impresión. Pero todos eses recursos son interpretados de xeitos moi dispares polos conxéneres e polo propio entorno, fagocitando a intencionalidade ou causando o efecto xustamente contrario ó perseguido.
A flor que sosteño na man seguramente pretendía chamar a atención de insectos que acometerían a polinización da especie; pero a atracción que causou en min supúxolle a morte prematura.
Ás veces pasa.

Eu-femismo

Está visto que os do vulgo non semellamos á realeza en nadiña. Mantémonos dende a abismal distancia cromática da hemoglobina ata as sinxelezas máis xenuinas da semántica.

O diaño me libre de frivolizar cos feitos (xa hai abondo quen se encarga dese eido), pero neste tempo de humanización da realeza, permítaseme un apunte: agora resulta que, mentras os vulgares separámonos; eles cesan temporalmente na sua convivencia.

Hai que joderse!. Ata botando peidos han ser elegantes.

(Foto: A xeada fai estragos nas miñas roseiras)

Friaxe

Cando se anica o sol, a friaxe das noitiñas deste Samartiño seco queiman con parsimonia silenciosa a delicada cutícula vexetal que ainda ten a osadía de campear a estas alturas do ano por mor da ausencia dos ventos.

Non chove e compre que o faga. A terra precisa da auga fertilizante, pero -permitídemo- eu disfruto deste panorama distinto que nos ofrece a natureza deste ano. Prometo render tributo ás choivas que han chegar, pero mentras...

Meme(nto)

Levo uns días estresado co carallo do encargo de facer esto do meme. Esto é parecido a esas vodas ás que non tés interés en ir, pero se non te chaman semella que te esqueceron e amólate.

Cando recibín o primeiro convite non tiña claro se atinaría con 8 destinatarios ós que jorobar coa carallada esta. Pouco a pouco fun recibindo invitacións dos posibles candidatos, co cal íanse autoexcluindo como posibles víctimas do meu contraataque...
A cousa é que teño que superar a leria, así que hoxe fun ó "Antas vello" a fotografiar este seto que sempre me chamou a atención e que me viña como arandela ó parafuso.
E, claro, teño que engadir 8 cousas; de modo que me vou enganchar á M de buxiños que recortou o meu veciño e que me traen á miña mente lembranzas e sensibilidades especiais. Direinas de carreira con orde aleatorio: mamá, manteca, morriña, maquía, muller, mar, maxia e mestura.

Tal e como dixen na introducción, entre as invitacións recibidas e os que xa estades involucrados no tecido este, non me queda a quen reenviarlle a arañada; con todo xa me sinto aliviado de ter cumplido o encargo.

Distorsión

As mensaxes que cada segundo recibimos do entorno, non sempre son axeitadamente procesadas polo noso entendemento. Unha mirada, un xeito de mirar ou unha expresión poden suscitar ideas e intencionalidades que nada teñen que ver coa mensaxe emitida.
Como aparellos radiofónicos mal sintonizados facemos cúmulos de datos que apilan erro tras erro en hertziana desorde.
Seguramente o máis sinxelo resulta apagar o pontenciómetro da distorsión e...simplemente ver e mirar.
Con todo o que digo, hai ocasións nas que agrada deixarnos levar...Pensar que a mirada era de lascivia e non de recriminación; que o guiño foi de complicidade e non un simple tic; que o suspiro foi de desexo e non de cansancio...

Novembro

Como quén non quere a cousa, de xeito imperturbable, o reloxo anual está a piques de situarnos nos seus derradeiros días deste ano impar.
A festividade de hoxe nunca a entendín moi ben. De neno bromeábamos co feito de que "era o noso santo" e como non había escola, sempre era benvido.
Situar un día no calendario adicado a tódolos santos seguido do día de defuntos, precisamente na época da caida da folla, dos inicios ventosos, días curtos e sombríos (ainda que este ano non sexa o caso), evoca un certo sentimento tristeiro, cargado de musgo, fumento e húmido...
Somente a natureza sabe mimetizar a sua capa vital a cada momento, pervivindo e supervivindo a cada envite.
Felicitacións para todos e todas. Xa que é o voso santo!!

(Foto: tomada en Toande -Antas de Ulla-)

Estratexias

En determinadas ocasións a distancia máis corta entre dous puntos non é a liña recta. Este plantexamento metafísico semella un erro palpable, pero se temos en conta que "indo direitiños ao gran" seguramente non chegaríamos a ningures, entón cobra visos de ter certo xeito o que digo.
Claro que coas voltiñas que lle damos ás veces, ainda acadando o éxito, perdemos en elegancia.
Todo é cuestión de estratexias. Eu gusto da elegancia, pero tamén me "mola" moito chegar...

(Foto: non tódolos de Antas son así de retortos.Algúns somos moito máis)

Colorido

Na miña sequía mental desta semán pasada tivo moito que ver a friaxe que pouco a pouco semella que vai adecuando o calendario estacional coa realidade.
Foi unha semana intensa laboralmente, pero moi pouco productiva a nivel persoal.
Nin siquera me fixaba na explosión colorista das flores que adornan algunhas beirarrúas que hai no itinerario matutino cara o traballo. Imperdonable. Prometo ser máis considerado en adiante.

Adaptación

Hai ocasións nas que as cadeas que nos coartan a liberdade dinnos que son a nosa propia defensa. Ese tipo de aseveracións adoitan facela os nosos xefes. De seguro que disertarían con fruición e verborreica prosaicidade sobre esa necesidade (a das cadeas).

A ver quen lle explica á vaca que a canga que a mantén inmóbil é quen a protexe dos cornos da veciña, cando o que ela desexa é pastar polas namelas con absoluta liberdade. Claro, desa guisa igual da menos leite; pero...quen dixo que había que encher a canada tódolos días?

(En realidade quixen fotografiar o toxo da esquerda...)

Espora-dico

Empeñámonos en manter unhas composturas que non sempre son axeitadas para a nosa columna vertebral. Finximos ata orgasmos (seica), e din que é para non facer mal ao próximo. Seguramente é certo, pero... e se nos mancamos nós mesmos?

Ás veces as cousas máis importantes, complicadas e puramente vitais sostéñense en base a unha arquitectura aleatoriamente perfecta que as fai indestructibles á vez que vulnerables.

(Hoxe viñen filosófico, pero e que cunha botelliña de mencía regando a cea, un pode permitirse certos luxos. Qué carallo!!!)

Lingua galega

Veño de ler unha noticia en GZnacion que me fixo pasar da perplexidade ó asombro.
Citando como fonte a Mesa pola Normalización, disque dende o ano 1992 até hoxendía, a lingua galega pasou de ser a inicial do 60% dos galegos a tan solo o 20%. Absolutamente demoledor.
Quero supoñer que hai algún erro agochado nas enquisas, tanto na de 1992 como na recentemente feita. Din que a estadística seméllase aos bikinis, xa que son tanto máis interesantes polo que ocultan como polo que amosan... Con todo, non deixa de resultar un dato preocupante.
Tremendo toque de atención para as autoridades lingüísticas galegas, xa que semella que as cidades -que concentran a meirande parte da poboación- son as máis castelanparlantes, por máis concentración presupostaria que nelas se faga. Algo falla. En algo estamos a fallar todos se estas cifras se aproximan á realidade.

Agresións

Agresións de todo tipo invaden o noso entorno cada día. Dende as verbais ata as víricas, dende as netamente tanxibles ata as exiguamente visuais; e todas, absolutamente todas, provocan unha resposta do noso organismo e/ou do noso ser.
Mediante esa resposta defendémonos do axente agresor, protexendo a nosa integridade (física, intelectual, moral...). Cando a reiteración defensiva é moi acusada, ou cando a nosa capacidade de resposta merma, entón sentímonos cansos, doloridos, tristes, cabreados, enfermos...
Hoxe teño a luz da reserva acesa. A miña coraza protectora está fendida por múltiples causas que eu catalogo de esóxenas.
Esta situación de acoso e derribo contínuo á que nos somete a sociedade consumista que criamos e permitimos fai que se nos desenfoque o obxectivo prioritario. Precisamos sentir a voz que nos volva "ó rego".

Hoxe estou cabreado, mesmo comigo tamén.

Intelixencia

Por máis entelequias filosóficas que se fagan, na meirande parte das veces acábase por valorar a idoneidade das persoas en función dos títulos académicos que ostenta.
Fornadas de rapaciñ@s nov@s,engominados ata o vello púbico, asaltan diariamente empresas armados con florecentes licenciaturas, coloridos Másteres e reivindicativo dominio das TIC.
Todo está caralludo, e queda moi ben nos Currículums; pero á hora da verdade a gomina desparrámase sobre as follas de cálculo e o Máster de 8.000 euros da Oxford University non axuda moito cando hai que amosar simplemente algo que non se pode pendurar da parede nunha orla: humanidade.
A xenética fai unha parte, pero a conformación persoal e interrelacional do individuo co medio no que se desenvolve é a que configura a cantidade e a calidade humanas.
O que se deu en chamar intelixencia emocional ven a colación agora. A sensibilidade, a ternura, a capacidade de querer, de expresar, de sentir...¿cómo medimos iso?. Moi sinxelo: coa nosa propia e subxectiva "humanidade".
Compre recuperar doses de humanidade perdidas. Seguramente na natureza hai abondo fontes que nos darían de beber se tivésemos tempo para volver os ollos sobre elas con máis habitualidade.

(Foto: Un niño de xílgaro nunha roseira de Antas. Autor -da foto-: eu mesmo)

Estresados

Andamos a toda ostia. Semella que o reloxo nos persigue e corremos motísimo para non querer chegar a ningures. Sudores focalizados e atenazamento visceral contínuo persíguennos ata cando xantamos.

A xente vai correndo ata para ir ó ximnasio a "queimar calorías" (deberían descontar as que se "queiman" de camiño). Seica é bo ir para "liberar tensións". ¿E se non as "prendemos" faría falla soltalas?
A onde carallo queren que vaiamos correndo tanto?
Pero...quén nos quere inflinxir tal castigo ós que, coma min, somos nenos de aldea?.
Eu quero ir amodo coma miña nai que, ainda coa reiteración precisa que o labor requería, mazando o leite era parsimoniosa, e lograba unha transfomación química na que nin tan siquera pensaba.
Quero ser relaxado coma meu pai cando, mentras as vacas pacían, limpaba co fouciño e o forquito as silvas do valo, e sin querelo desenrolaba duas tarefas distintas empregando duas ferramentas simultáneas.
A perseguida inmediatez de hoxe pretende finalidades que pouca satisfacción nos reportan; xa que no (suposto) goce xurde tamén a premura. Reivindiquemos a cadencia natural.
O reloxo do Concello de Antas tarda xustamente 60 minutos en percorrer unha hora. Se o reloxo doutros ten o tic-tac máis presuroroso...que corra él!!!

"Combinar"

Hoxe tiven unha aleccionadora charla sobre as combinacións cromáticas. Recibina dunha "profe" de pelo rizo, ollos verdes e mirada leda. So ten 9 anos, pero deixoume clariño que son pouco menos que un desastre da policromía.
Díxome, sin andar con moitas landainas, que o meu blog tiña un xogo de cores absolutamente impresentable. Tiven que ceder en certas tonalidades verdes e case me fai eliminar o vermello.
Acabou por aceptar, con cara de pouco convencemento, o resultado final.

Confesión

Definitivamente estou perdendo reflexos. A poboación neuronal do meu córtex cae en picado. Como é posible que esquecera o contrasinal do meu blog?
Si, ben sei que levaba case un ano sen decir nin mu, pero tampouco utilizo eu tantos contrasinais diferentes...
Boeno, non hai xeito de dar co acceso, así que nun arranque de orixinalidade fixen estoutro calcando nome e título.
A ver canto dura esta vez.

(E mira que me deu por poñer o link do anterior aquí. Ás veces sorpréndome a min mesmo...)