Cromaticamente

Nun entorno dominado polo verde, que ten por bandeira un inmenso branco atravesado de  rotundidade azul;  hai que ter moita confianza no talo para campar así de garbosa nun medio tan cromaticamente hostil.

Agora dise personalidade; pero antes, cando ao fertilizante lle chamabamos esterco, diríamos: aí a tés, con dous pares! (de pétalos).

Por iso costa entender como con dúas pernas tan ben postas, acovarda desta maneira a algunhas (persoas) ter que volver á cotidianidade dun mundo cromaticamente afín

Foto: Directora xeral. Chulería na Ribeira.

Paixón

Son tempos da sanidade enferma de tanto remendo, do ensino coxo por tanta carencia, das atencións sociais desatendidas, das estradas feridas por mil rabuñaduras con máis dun trienio.

Na época da austeridade para os gobernados por opulentos gobernantes dá gusto ver como os que mandan amosan ese coidado paternal que tanta falta nos fai; e nesta Santa Semana redobran os seus esforzos poñendo en marcha máis helicópteros sancionadores.

Iso é pura paixón...polas nosas carteiras!

Foto: Dixitadoras de rigoroso loito polos euros (e puntos) perdidos.

Confidencias

Que o MEC dite políticas erráticas  nas que ora son un santo, ora son mesmo diaño... xa nos ten afeitos.

Que o BE mire para outro lado cando a súa obriga única consiste en coidar que non meta os pés na lama cando levo os zapatos do domingo, é unha carallada

Que o BCE non faga máis que emitir directivas baleiras de contido, forma parte da comedia

Que o FMI rañe a cabeza cando se decata das miñas tolerías consentidas, xa non sorprende a ninguén

A pesares de tanto desleixo;  que ti veñas onda min con camiñar decidido, te me arrimes descaradamente -sen perderme a mirada mentras dixitas intimidades- entregándome o teu PIN nos primeiros tecleos e agardas con ansia as miñas respostas posta na punta dos pés...non ten prezo!

Foto: Dixitando confidencias.

Atallar

Unha pedra no camiño pode resultar un obstáculo infranqueábel, unha dificultade imposible, o final da andadura. E habelas hainas, abofé. Unhas postas e outras impostas. Algunhas buscadas e outras casualmente atopadas.

Hai camiñantes que esnafran incisimos e molares diante de tales pedernais, morrendo no chanto toda posibilidade de acadar máis camiño. Pero hainos que logran convertir o impedimento nunha excelente oportunidade para lucirse con caracoliños de elegancia, atallando por velocidade no lugar onde outros deixaron os dentes. 

Tanto cando pensamos que podemos franquear o atranco como cando non, estamos no certo. Cuestión, polo tanto, de actitude mental. Ricémonos, pois!

Foto: Rizo do rio. Elegancia encacolada.

Musgo

Andamos tan absortos nas trivialidades diarias, que por momentos corremos o risco de esquecer o realmente importante.

Inquietámonos en grao superlativo polo ar que nos alporiza o pelo, e rillámonos os miolos na procura inmediata dun peite que corrixa a desgraza pilosa; mentras amosamos un fondo desleixo pola desorde monumental que levamos dentro da cabeza.

Por iso conviña para esta primavera (e para as mil seguintes!), empezar por decatarnos que somos un garabullo con musgo. Básicamente coa fin de evitar que tanta banalidade nos leve a determinar que somos musgo cun garabullo dentro!

Foto: Reminiscencias do outono. Muiño da Picouta (Antas de Ulla)