Branco

Esta recurrente teima por importar costumes alleas para elevalas ao altar das tradicións máis propias, soamente vén poñer de manifesto a docilidade mercantil que amosamos.

E deixámonos invadir non só pola iniciativa, senón tamén polo nome; xa que se o traducimos queda tan nu de sentido que nos decataríamos axiña do absurdo que se agocha detrás de tanto anglicismo.

Deberiamos ter  máis claro que aquí hai suficientes argumentos para bautizar eventos que troquen un día da semana calquera nun interesantísimo WhiteSaturday.

Foto: Blackbird Art. Sala de exposicións in the Ulla River.

Acuarela

Hoxe non teño nada que contar. Está case todo dito. E o que non se dixo, está pensado.

Hoxe soamente quería amosar que ese mesmo mundo das ametralladoras cuspidoras de dor, tamén acolle fervenzas intérpretes de perennes melodías, follas de outono bailarinas dunha danza sutil  e ríos que son pintores de acuarela. 

 

Foto: Río Ulla pintor (Antas de Ulla)

Dedución

Gustáballe moito a don Ramón poñernos exemplos no catecismo, para nos axudar a entender os complicados dogmas que pretendía sementar nas nosas cacholiñas, tan baleiras de malicia como de saber.

Contábanos que a fe era algo así como crer que dentro dunha lata de sardiñas había -precisamente- sardiñas; sen necesidade de abrila. 

Con don Ramón, sen el querelo, aprendemos a deducir. 

Por iso eu antonte souben deseguida que a moza da chaqueta verde, saia azul e cervexa rematada, observaba a un home cun acordeón; e non cun Kalashnikov. Porque os portadores de fusil nunca levan flores no cu.

Foto: Floreiro e músico.