Baixa das alturas coa premura da necesidade. Acouga no leito do val debuxando un camiño de sonoridade. Facéndose grande aínda sendo cativa, deslízase con mestría, avanzando sensual e provocativa. Paseniña nas tostas, barulleira nas costas; hidroxenando as beiras, osixenando as ribeiras. Lambendo as herbas con vehemencia descarada, bicando as pedras con dulzura reiterada, facendo apoloxía de que vai mollada...
E, mentras pinta de verde o escenario que a contén; ela, acuosa, rizada e presumida, adobíase -lasciva- con encaixes de satén.
Foto: Encaixe de moléculas hidroxenadas.
13 comentarios:
Sorprende esa maneira de escomder tras da elegante prosa uma delicada poesia, moito bem acompanhada por moi acaida fotografia. E tudo sem nombra-la protagonista . Gostei. Saudos
Quedei sen palabras.
Unha delicia.
Observo que o inverno resultache un estimulante desa vena poética que tan ben logras plasmar. Cada palabra que dis colle unha forza impresionante por esa tua maneira de colocala no lugar axeitado. A auga do Ulla xa che debia varios abrazos, pero agora tamen te vai querer LAMBER PARA HIDROXENARTE.
Bicos poeta!
Mestría a túa.
Atopas beleza ata no rigor do inverno!!!
¡Nunca me había parado a pensar que un salto de agua o garganta fuese tan sensual!
Está muy bien:)
Besos
A beleza da fervenza atopa a debida correspondencia nesa prosa poética túa, tan ben artellada.
Ella, como una cascada, tan sensual y voluptuosa como estas hermosas palabras. Me ha gustado esta lectura.
un saludo cordial
A auga cai así e de mil maneiras máis este inverno.
Merece milpoemas ou mil insultos.
Que fermosura Chousa!!!
Barulleira na costas....
Lambendo as herbas con vehemencia descarada...
versos precisos, que se van mecendo nas nosas mentes e provocando un delicioso compás o recitalas.
A foto chousa, preciosa, esa auga que caendo fachendosa.
un biquiño fresco.
Véxote (léote) moi poético e sensual. Agrádame.
Bicoss
precioso ese traxe de noiva...
Que hermosas palabras para unha foto genial!. Me ha gustado mucho
Publicar un comentario