Pendurado do ceo, sustentado polo encaixe vaporoso das nubes de maio; percébese feble, case inerte de sensacións e baleiro de ideas. Perpendicular e hirsuto; semella tan fráxil coma inútil.A recalcitrante e rectilínea nudez amosa unha leñosidade triste, que mesmo evoca o impacto da macheta facendo ducias de achas da súa codia e rachos en cuña das toradas de cerna. Case poden escoitarse ardendo na lareira...
Nada máis lonxe. As pólas amputadas provocan esa irónica visión; pero a súa fortaleza radica precisamente no que hoxe é: tronco espetado no chan e firmemente abrazado á terra. A suposta perda temporal de esbeltez non é mais que un cómplice necesario para ese proceso criador de follas novas que agromarán dos que hoxe son garabullos.
Sabendo -como sabemos- todo iso, non sei como carallo nos fixamos tanto nas pólas; xa que él segue a ser o que é: un carballo.
Foto: Medrando
29 comentarios:
E que así, tan nu, dá magoa velo. De todas las maneiras non vai tardar en taparse cun traxe ben fermoso.
As pólas non deixaran ver todas esas imperfeccións que ten no seu corpo, pero seguirán estando, a pesares da cirurxía estética, el seguirá a ser o que é; como di o refrán "aínda que a mona vista de seda ..."
Bicos
As veces síntome como ese carballo, fráxil e aparentemente fráxil, despois de que a vida amputara, unha tras outra, as miñas pólas.
As veces síntome síntome mirada como ese carballo (como carallo nos fixamos tanto nas pólas).
E, ás veces, consiguen que esqueza o que sigo a ser...
Hai que ver o que me fixeche confesar...
Bicos (por florecer)
Ai, Chousiña, qué mágoa da velo. Consólame moito saber que nunca lle vai faltar auga. E que cando nós marchemos vai quedar aquí.
feble pode que non se perciba, pero inerte de sensacións sí que parece, e baleiro. algo triste, si. e sentir a macheta escotando as polas. e sí, segue a ser un carballo, pero sin ponlas, que quer que che diga!
que saibamos que lle van saír gromos e que algún día estará lozano, da esperanza, iso sí.
É un carballo con posibilidades.
(Nós tamén estamos ás veces nuíños, pequenos feos e tristeiros, e tamén confiamos nas nosas posibilidades, e en que agromen as esperanzas)
Déixamos enganar polas falsas aparencias e as roupas de ornato, sen darnos conta que o cerne todo vén da terra e é a ela onde temos que volver a mirada. Mentres os troncos sigan medrando vizosos, aquí seguiremos. E de nós depende non deixarnos engarnar por falsos cantos de sereas (aínda que non sei porqué sempre nos toca as mulleres ser as enganadoras, aisssss).
Bicos enraizados na terra
Por todo o que dis, os carballos son o que son: forza e resistencia, acubillo e sombra cando as calores de agosto non dan tregua á sede.
Non hai nada mellor ca rachar con todo algunha vez. Se nós nos despredesemos de vez en cando das nosas pólas e quedasemos na nuez máis absoluta, agardando que a primavera nos iluminase de novo, igual non estabamos tan contaminados e contaminadas por prexuízos estériles. Igual así se solucionaba ata a crise económica. Pero témome que nos aferramos demasiado ao que somos, por medo a que a mudanza nos esixa compromisos que non queremos asumir.
Nesta vida só gañan os fortes? ás veces alguén pode sorprendernos non todo é tan fráxil como parece
A.Cris
Xa sei que fai falta leña para acender a lareira pero non che me gusta nadiña que poden os carballos. Quedan como desamparados, pobres, tristes. E o feito de que as pólas volvan medrar non me consuela demasiado. Hai que prohibir este tipo de poda e o que precise leña que corte eucaliptos, ostia!
Baleiro de ideas o carballo?. Non, pode que eu si, pero eu non son un carballo.
Cando agrome deixará outra vez pasmo a todo o mundo.
Non fai moito tempo chorei nunha carballeira, botaba de menos esas árbores.
¡Qué cousas!
Bicos
Bica o ceo nu,
agarda a calor
que faga correr
o sangue,afincado
forte, cubrirase
de roupaxe.
(Iso espero)
Biquiños
Temos a ollada afeita a cousas máis ou menos vítimas do adubío. O prescindible, o non necesariamente necesario, non sei se me entende...
Mesmo a ollada non é tan necesaria coma se pretende, diríalle un cego, e eu diría que o cego ten razón. E logo iríalle mirar as pólas, como me chamo como me chamo.
E qué lle has facer. O caso é non sentar nas pólas pensando que tá un ben seguro, que pasar tamén pasa.
Pracer de lelo, meu amigo dos carballos.
Gústanme, as túas historias de amor e harmonía ca natureza. Sen conformismo, seguro que na vida escoitas esas polas batendo na ventá, porque sí, porque non necesitas ollalas. Ecosistemas, os teus, que loitan pola beleza. Apertiña, con brazos, coma polas.
Coitado bicho! Iso si, os carballos son teimudos. Os tres que teño no eido, cando comprei o terreo, foran cortados a rente unha e outra vez, porque segundo o dono anterior e secular, aquilo era unha peste que só servía para "ensuciar" (de follas, enténdase). Hoxe, catorce anos despois, xa son máis altos ca a casa, e un deles acubilla un acivro, case xa igual de alto.
Ti debes levar ollos por todos lados tio. Cando vejo o que ti amosas e o partido que lle tiras a image doume conta do pouco espabilado que salin eu. Já mo dizia minha avoa.
Vai poda mas brutal que lle fizeron a ese carvalho, caralho.
Saudos.Carlosm
A min esta moda de rasurar non me gusto nadiña, neno. Empinado se lle mira, pero fáltalle forza e bravura.
É a fotografía dun muñón.
testemuña do que houbo, e xa non é.
Bico!
jaja, non podo evitar con este demo de susana
en cambio este último comentarioooo, non opera con laparoscopia, bisturí e sen anestesia!
(hoxe cadrou día de símiles e metáforas co mundo dos médicos)
boa noite a todo o foro da Chousa (e ó dono)
Hola Chousa da Alcandra!!
No entiendo muy bien el gallego , pero mas o menos , asta ahora , algo entendia , pero hoy menos que mas !!
Pero no queria dejar de saludarte !!
Petons de Catalunya !!
Anna
(Va de un arbol que han podado ???)
lendo teu texto penso nas persoas... e comparo as pólas cos nosos adobios.
todo o externo é superfluo, o que de verdade importa é o que somos nús, á nosa alma, o noso corazón.
bicos,
A min só me parece un carballo escarallado! Menos mal...este carballo mantén coraxe para tirar para adiante e vigor tampouco lle falta.
Recoméndolle ao carballo que mude de barbeiro* (se é que ten nova ocasión).
*barbeiro actual= conselleiro que sei eu
É que moito nos gusta o superfluo, meu. :D Porque a fin de contas, o carballo segue sendo carballo incluso cando presume de pólas.
Ponro lle virán as follas e o verde con elas, e daquela parecerá outra cousa ben máis fermosa.
Agasallo para un blog amigo.
Saúdos.
Pero que maneira de chover máis xeitosa a deste sábado!. Daba gusto ir pola estrada salpicando os parabrisas dos que viñan detrás. Iso sí, o cabrón que ía diante non me deixaba ver a estrada con tanta pingueira que espallaba.
O verde da paisaxe era tan fermoso que daba xenio miralo. Non era o mesmo xenio que colleu a nai da nena de ollos verdes por luxar os pantalóns no comarón mollado.
Con salpicaduras e con miradas ó verde, o sábado fuxiu con máis gloria que penas.
Seguriño que o carballo podado de xeito tan agresivo empapouse de enerxía nesta tardiña.
(Agradezo moito os recoñecementos; tanto que case me poño colorado. Que non obedeza as instruccións so é un ramalazo ácrata que me queda dentro. Pero non é con mala fe).
Aínda que comparto a esencia do teu post....pedazo de tala lle meteron ao pobre carballo, oh!!! Parece un afectado dos xardineiros de Lugo!!!
Tremenda la poda que le hicieron a ese pobre carballo.
A imaxe da pobre árbore recén podada, trouxo á miña memoria estes versos de Rosalía...
"Vendéronlle os bois,
vendéronlle as vacas,
[...]
deixárono soio
ca roupa vestida."
O carballo segue en pé e medrando; o demais non importa.
Moi ó xeito a memoria.
Seguro que ata coñeces o carballo e todo...
Fuerte, derecho, bien arraigado, pero me inspira tristeza ese carballo, influirá también el día, que está gris y lluvioso.
Moitos bicos, Chousa.
Publicar un comentario