Froito

Sen recortes nin estrés, sen regulamentos especiais nin plans de axuste. Sen necesidade de "inxeccións de liquidez", nin de fusións .
Amodiño, como se fan as cousas que precisan o tempero do seu tempo, van transformando os nutrintes en folliñas novas paridas dende os gromos silentes.
Convocando despois á polinización dende o convite rechamante das súas saias de pétalos policromáticos; e ser necesariamente desfloradas , amosando que da terra oscura xurde o froito verde que mañán madurará pendurado -incluso- da póla máis feble.
Canta lección de balde. E que pouca atención lle prestamos!.

Foto: Sistema de producción racional. Ameixeira do meu xardín.

Letras

Non deixa de ser unha mágoa que o día das Letras galegas teña que convertirse nunha xornada reivindicativa da lingua propia do país.
É como se para celebrar que gozamos de boa saúde imos ó médico a que nos faga unha receita. Como poñer o lume por riba da tixola (flambeos aparte), repartir viño dunha taza para as xerras individuais, amasar o pan despois de cocido...
Nunca seremos nós sen antes aceptar o que somos.
En realidade esto que digo aquí é o comentario do texto que escribín para hoxe. Atoparédelo en comentarios. Son así de irreverente.

Foto: Letra da miña roseira. (Día das Letras galegas 2010)

Recorte

E veñen ventos do norte, que fenden polo medio das isobaras os intentos de formación anticiclónica.
Pensabamos que era pleno verán e non da chegado a primaveira.
Estalan disparos de recortes e tocan trompetas de conxelacións salariais.
Viñamos moi afeitos a meter a quinta -ou case avanzar en punto morto- e agora costa moito ir a ceacú.
Absolutamente convencidos de que o noso sangue era de cánidos con pedigree; e, de socato, -cando iamos coa chulería que empezaba a caracterizarnos- decatámonos que somos meros cans de palleiro. Que dura é a pedra deste trono, carallo!

Foto: Pedigree sempre: en Chanel ou diante do Cemar

Moedas

O Ibex sufriu unha severa corrección por mor de faladorías sobre a fraxilidade económica do país. Coméntase polos comaróns financieiros que o euro anda de capa caída dende que se destapou a caixa dos tronos grega. Disque hai temor de contaxio por outras silveiras que pagan coa mesma amora.

E á libra seica lle sentou coma un tiro que non se saiba con claridade quen vai gobernar naquel praderío. Con estes deslindes debería telo niquelado o dólar. Pois tampouco. Din que un rapaz escribiu mal unha letra na pizarra e puxo en xaque todos os predios do tableiro de Wall Street.
Con todo, eu veño traer unha mensaxe de calma ós mercados. Pasei por Funsín, na parroquia de Árbol, e vin que o "Rubio" estaba calmo. Non o percibín preocupado. Lambía na "Morena" sen darlle relevancia nin á volatilidade bursátil nin á debilidade financieira . De como recibía os lametóns ela non fai falla dicir nada. Xa se ve: escarranchada.

Foto: Dólar lambendo na Libra. O Euro devece. O Yen pace.

Carballo

Pendurado do ceo, sustentado polo encaixe vaporoso das nubes de maio; percébese feble, case inerte de sensacións e baleiro de ideas. Perpendicular e hirsuto; semella tan fráxil coma inútil.
A recalcitrante e rectilínea nudez amosa unha leñosidade triste, que mesmo evoca o impacto da macheta facendo ducias de achas da súa codia e rachos en cuña das toradas de cerna. Case poden escoitarse ardendo na lareira...
Nada máis lonxe. As pólas amputadas provocan esa irónica visión; pero a súa fortaleza radica precisamente no que hoxe é: tronco espetado no chan e firmemente abrazado á terra. A suposta perda temporal de esbeltez non é mais que un cómplice necesario para ese proceso criador de follas novas que agromarán dos que hoxe son garabullos.
Sabendo -como sabemos- todo iso, non sei como carallo nos fixamos tanto nas pólas; xa que él segue a ser o que é: un carballo.

Foto: Medrando

Intención

Argallar unha temática axeitada para comunicar algo non é tarefa sinxela. Convén ser orixinal no enfoque, prestar atención ó fondo e non escatimar en orixinalidade escollendo o motivo; cuestión que se pode implementar aportando unha boa dose de "arroute" se fotografías a unha descoñecida despistada en plenos morros sen que se decate (poñamos por caso).
Hai composicións nas que o fondo róuballe protagonismo á imaxe principal e hainas con maridaxe perfecto entre ambas. Pero, rizando o rizo, tamén se dan instantáneas nas que é o reflexo o que logra a preponderancia absoluta no resultado.
Incluso superando a propia intención do fotógrafo arroutado.

Foto: Fontana di Trevi: Nula intención, pura casualidade.

Rutina

Amodiño pero sen detención posible; suavemente pero con ritmo decidido; lene dende a distancia e intenso na cercanía.
Paseniñamente vai colándose entre a lencería fina que adorna a curvatura celeste, quentando -simplemente coa súa presencia- os glúteos montañosos do horizonte. Con inusitada delicadeza e idéntica decisión clávase entre as esquinas do mundo, despois de describir un semicírculo de flirteo con 180 graos de seducción.
Non lle importou a miña mirada voyeur dende a fiestra oeste para penetrar con decisión na íntima necesidade do outro lado do mundo.
Iso sí; mentras me chiscaba un ollo, prometeume que mañán voltaría a materializar a cópula que unirá un lado co outro. E que, outra vez, virá para coroar a cúpula do ceo, completando así a súa marabillosa, vital e cálida rutina.

Foto: Dende a miña fiestra

Fume

Andamos a fume de carozo para chegar axiña a ningures e decatarnos da fraxilidade do sistema tan aparentemente forte no que todo é fume, quitándolle a exclusividade á xente nova e á leña verde...
Por iso convén que, de cando en vez, nos baixen algo os fumes; pois subir suben eles soiños por pura lei física. Decatarnos das moitas cousas que tanto valoramos non son máis que fume de pallas, axudaríanos na tarefa de acotar prioridades e optimizar tempos.
Iso sí; sempre quedarán algúns casos nos que da gusto ver como pasan ó teu carón -a canchapernas da vida-, con casco rosiña e fumegando con moito donaire!

Foto: Casco rosa con escape silenciado.

Efémera

En ocasións as palabras non flúen coa necesaria dicción que a mente desexaría.
Por momentos, canta máis precisión é requerida, menos aflora o verbo fluido e ben conxugado.
E acontece diante das situacións menos complexas que podemos manexar ou de simples intres cargados de lapsus imaxinativos, que impiden reaccionar como desexaríamos.
Pasa diante da beleza que nos cautiva ou perante a sorpresa que algunhas situacións nos deparan.
Cando camiñaba por diante daquela ponte, vina alí. Altiva e fráxil. Impetuosa e tímida. Mimetizadamente visible. Esporadicamente reiterativa. Vigorosa e lene. Nada puiden decirlle. So fun quén de captala coa cámara para que nunca máis fose efémera. Sen mediar palabra, intermediando miles de miradas a través do obxectivo. Agora penso; que pensaría de min?

Foto: Esporas perante a ponte. Sin palabras

Auténtico

Resúltame complicado de entender que aqueles que non aceptan as reglas (do parchís, da petanca ou da billarda), acaben por valerse delas para tentar escarallar o tableiro, o boliche ou o palán.
Hai que aprender das vulnerabilidades do sistema, para corrixir as deficiencias e non permitir que mans luxadas e mentes retortas impoñan criterios democráticos dos que eles mesmos adolecen, pretendendo orientar a xurisprudencia cara o lado que eles queren.
Parece que todo ten que ser monocromático para ser puro; máis penso que deberíamos reflexionar un chisco a fin de concluir que nada é puro se non é auténtico.

Foto: Flor auténtica, dixitalmente orientada.

Retrovisor

Lembro, sen poder evitar o esbozo dun sorriso, os reiterados consellos da miña monitora de autoescola para que mirase con máis insistencia ó retrovisor durante as prácticas.

"O que acontece diante é tremendamente determinante, pero nunca debes esquecer que, en máis dunha ocasión, o que ocurre detrás tamén pode resultar moi importante", decíame sempre con esmerada paciencia e reiterada enerxía. Incluso penso que me chegou a facer unha proporción de miradas: tres longas cara diante, unha breve cara atrás.
Obcecarse no que temos diante, sen saber como van as cousas na retagarda fainos perder perspectiva da estrada en xeneral e do tráfico que nos rodea en particular.
Que saiba a miña profe da autoescola que [moitos] anos despois daquel consello fágolle caso. (Incluso hai veces nas que varío parcialmente o siloxismo de proporcionalidade que ela me fixera). Que sería do conductor sen a concurrencia do amigo retrovisor!

Foto: Imaxe retrovisionada. Para enmarcar.

Terra

Unidos á terra por un xen superior. Xunguidos nun matrimonio indisoluble; no cal él ama co sacho e mailo arado, fendendo as súas entrañas coa delicadeza que permite a rabela, trazando milimétricos sucos de paixón e debuxando devasas de ternura. Mimándoa co esterco que nacía baixo os seus propios pés, abríndoa en amorosas cales ávidas da semente escollida.
Enmarcada en valos de verdadeira artesanía, regada con esmero nas horas ditadas pola lúa que ilumina as embelgas peiteadas coa grade unida ó sulín das caricias...
E dese amor recíproco; ela, sempre activa colleita tras colleita, correspondía a tanta entrega co froito amable, puro, almidonado, proteico, doce, saboroso e necesario; transformando en manteiga branca a herba verde, acugulando de vida huchas e artesas...

Amantes fieis o labrego de antano coa súa terra.

Foto: Acceso á viña. Terra da uva, nai do viño.

Rumores

O entramado social no que estamos inmersos conleva moitas obrigas, supón moitos esforzos e precisa de moita cintura para ser capaz de xestionar todas as cuestións que van xurdindo na cotidianidade.
Pouco peso específico ten a formación académica -hai moito burro cargado de libros- nin a posición social do individuo ou individua (Aído dixit) para salvar, con posibilidades exitosas, o "que dirán".
Basicamente pódese enfrontar a cuestión de dous xeitos: aplicando o lema olímpico; é dicir, pasando; ou argumentando.
En calquera caso, sempre debe quedar ben claro que as dificultades engadidas que debemos sortear non adoitan ser as realidades, senón os rumores.
I é que a todos, como á muller do César, non nos abonda con ser honrados; senón que ademáis temos que parecelo.

Foto: Escaparate en Portomarín. Din que hai un home anicado diante del...

Pistolas

Pode ser que estes primeiros pétalos non acaden o cumio da madurez. Ata é posible que ningún insecto sexa capaz de facer tremer os pistilos para arrincarlles a semente polinizadora. Aínda virán xeadas que estrangularán o seu delicadísimo cáliz para trocalos en inertes proxectos de froita madura.
Secasí, non hai quen lles quite o mérito de ser a infantería de vangarda dun exército que xa se anuncia victorioso nunha batalla sen disparos, nunha guerra sen artillería, nun conflicto sen enemigos.
E, a pesar de todos os pesares, esta ha ser a primeira das outras novecentas noventa e nove que virán faladas en galego.
A pesares das pistolas cargadas con balas de perversa munición, a pesares de valedores descargados do máis mínimo valor...

Foto: Infantería de pétalos invadindo Antas de Ulla

Furtivas

Mirando de esguello non se disfruta da panorámica coa mesma intensidade. Claro que hai ocasións nas que compre disimular por dous posibles motivos: para que non se decate a observada ou co fin de que pase inadvertido para quen mira que miras...
Tanto axuste de pupilas conleva riscos de desenfoques que non che permitan ver como se menea a dorna na cima das augas, ou os matices verdes do bikini que viste a camelia. E que o ollo humano é moi preciso; pero vai montado no corpo da "cámara" sen protección nin filtros.
Eso sí; nestas miradas furtivas hai ocasións nas que él mismo tenta instalar o trípode...

Foto: Olladas cara o mar de Arousa. (Ela no se ve...)

Falso

Chimpan alquitrán na corredoira e chámanlle autoestrada.
Idolatrar deuses de cartón-pedra xa forma parte da cotidianidade e non alporiza conciencias nin dispara alarmas cívicas. Cando choven miserias alleas, semella que escampan as propias. E nesa roda infernal acaban sendo miserables os días enxoitos...
Non hai tempo para ternuras nin saloucos; ata a sopa é mellor de sobre. Xa ven co sabor incorporado. Baixa en graxas e con pouca sal. No prospecto non di que tampouco trae mimos; pero xa o sabemos.
De verdade so quedan algunhas miradas, que non todas. Unha boa parte son máis falsas que os billetes de oito euros.

Foto: Pedra falsa mirando herbas artificiais.

Voar

Unha das teimas do ser humano foi, dende sempre, emular as accións dos animais. Aprendemos deles certas artes de caza, camuflaxe, defensa, supervivencia e incluso elegancia.
Grazas á nosa intelixencia, que nos proporciona unha posición dominante sobre o resto das especies ( e aquí falo moi xenericamente, xa que hai a quen lle da varias voltas calquera alacrán, rata ou mandril), incluso chegamos a domalos. Así podemos achegarnos a máis datos sobre os seus comportamentos e pautas de actuación, coa fin de extraer conclusións que nos reporten facetas para aprender; ou lograr desa doma uns obxectivos aproveitables no noso beneficio directo.
Iniciada por Ícaro, unha das habilidades sin duda máis perseguida foi acadar a capacidade de voar.
Aínda que hai veces, que -sabendo facelo- é moito mellor quedar pousado. Ou non?

Foto: Cabárceno (a 500 km de Antas de Ulla). Voando en círculos

Valía

Perdemos tanto tempo en elexir a partitura, que case sempre chegamos tarde ó concerto.
E co vestido outro tanto. Tal vez resulte demasiado chamativo o vermello, pero e que o gris é tan pouco rechamante... E a ver agora que sombra de ollos resultará axeitada. Polos cravos de Cristo!, que aínda non barnicei os beizos!.
Importa moito sentirnos ben enfundados na textura téxtil, para esconder con sutil elegancia aquelas fases da partitura que, por outra banda, estamos desexando amosar noutros intres. A sinfonía da seducción está cargada de instrumentos. O complicado é lograr despois que todos soen afinadiños, no compás axeitado e coa vivacidade necesaria. E como corolario, que os demáis saiban que carallo estás tocando...
Como contrapunto, a natureza; que sin tantas lerias acada cumios molto vivaces sen despeinarse. Será unicamente porque ela o vale?

Foto: Sinfonía de pedras en hórreo maior para carballo e musgo verde

Cachón

As normas cívicas inducen sempre a un comportamento axeitado, calmo e medido. En espazos compartidos hai que ser coidadosos coas ideas, ordeados cos enseres e comedidos coas accións. Estes protocolos de actuación asegúrannos que ninguén fuxa ás carreiras da nosa suposta tolemia.
En determinadas circunstancias, non deixa de ser un complicado exercicio de sometemento dos impulsos propios: non mirar con alevosía e descaro, non babarse ata cos ollos, non salivar co ánimo, non deixar demasiado espazo intermandibular...
Claro que as reaccións sensoriais que se procesan no laboratorio dos nosos miolos, suscitadas polos estímulos externos, van por libre e poden provocar (e de feito provocan) respostas evidentes. Pero esas evidencias, normalmente, son patentes para nós mesmos nada mais.
Eso sí; hai ocasións nas que incluso está recomendado que as normas anteriores poden mandarse ó carallo e, sendo imperiosa a necesidade, é lícito romper o cristal da normativa, estarricar sen miramentos a mangueira da iniciativa e deixar que flúa a cachón o chorro impetuoso de... H2O

Foto: Quen non se preguntou nunca como raio non lle poñen unha caravilla.
Tan pouco se fían de nós?

Loro

Encasillado no xugo, tallado con esmero, e deixando sitio para ser ensartado pola cabezalla.
Feito de madeira de carballo verde, cocido no forno de pedras vellas. Torneado por mans expertas en mil viravoltas imposibles tan siquera de imaxinar.
Potencia compartida coa chavella. Estribo firme, dureza solemne e laiar miúdo. Sostén férreo de fibra vexetal, que permite a escritura rectilínea en cales fecundas e sucos abrigosos.
Tope da rabela e inicio do propio arado. Ferramenta imprescindible, que sacrifica a elegancia no altar da eficacia, dotando así de eficiencia á xugada.
Poden chamarche retorto, pero todos deberían saber que o teu nome é loro.

Foto: Loro amándose coa cabezalla en presenza do xugo e a chavella.

Semente

O letargo vexetal mantén a vitalidade intacta. Onde xusto antonte había rebumbio e algarabía de follas verdes, hoxe enmudecen núas as pólas , nun xeito diferente de abrigarse da xeada ou dos ventos do nordés. Onde se agochaban as rulas dos seus predadores, agora amósanse os ósos nús da freba verde que os musculaba ostentosamente.
Malia todo este panorama, aparentemente desolador, a vida continúa fluindo con parsimoniosa e recóndita voluptuosidade leñosa. Protexida de miradas e gardando as formas pero licuándose internamente de xeito permanente.
Así, ó caladiño, todo está listo para unha nova eclosión. Axiña chegará o tempo de volver a vestirse de sensualidade palpable, agromando en cascadas de explosións cromáticas, aínda que arestora pareza que desa vitalidade anterior non queda -nin siquera- a semente.

Foto: Ovarios fértiles dun carballo de Alvidrón (Antas de Ulla)

Xanelas

Chámame poderosamente a atención o pouco orixinais que son, en xeneral, os americanos bautizando os seus inventos.
Vistos, no idioma de Shakespeare, os nomes que lles poñen ós seus produtos mesmo semellan cousas de moitísimo nivel e metodicamente pensadas durante longas tronadas de doctos e ilustres cerebros. Pero cando as espimos da grafía anglosaxona para adornalas coas ricas roupas da nosa lingua, non deixan de parecer simples trivialidades pensadas por integrantes das aulas de infantil de calquera colexio do mundo.
Xa me diredes se non resulta curioso que, no caso de ser galego Bill Gates, puxera á súa marca estrela o nome de Xanelas. Claro que apelidándose "Portas" o realmente estraño é que non inscribise a súa empresa como Telladosoft.

Foto: Proposta de logotipo para Windows. En Frádegas (Antas de Ulla)

Tallada

Foi limpamente esnaquizado polas afiadas cadeas de metal, aguzadas no esmeril da infamia, que penetraban con estrépito circular na codia arrincándolle achas miudiñas -preludio do sámago- para espetarse sin miramentos na cerna. Meneos sutís da espada entaláronse no eixe cardíaco e vertical da madeira ata cortarlle o seu ritmo sinusal. Canto máis fondo, máis berraba o maquinillo satánico, presaxio dun orgasmo febril, agónico e mortífero...
Fendido e sangrante, estalou nun abatemento direccionalmente prefixado bicando o chan mentras arrolaban anacos de sí despedindo o ceo; envolto nunha mistura de fume petroleado e arrecendo a pólas adoecidamente quentes.

Mañán serás puntal, artesa ou racho; pero nunca máis serás carballo.
A maldita motoserra tronzoute como se foses queixo fresco ó que lle segan unha tallada.

Foto: Toradas de leña en Antas de Ulla. Madeira de casta para encastar.

Emoción

Pode semellar paradóxico que, neste día despois, coa resaca doce de ter participado nun acto de exaltación, amor e incluso apoloxía da nosa lingua; mesmo me falten precisamente as palabras para describir a ledicia vivida e compartida con cada persoa que se achegou aos 69 lugares de todo o mundo no que se celebrou o mesmo acto, primeiro de ProLingua de xeito público.
Estar en Melide coas persoas que compartiron o espazo e as palabras onte, se tivera que definilo cun so termo, sin duda, este sería emoción.

Foto: Acto de presentación do libro "55 mentiras sobre a lingua galega" en Melide

Micrófonos

En política é lícito levarse mal coa oposición. Incluso moi mal. De feito case sempre hai reciprocidade no sentimento, así que as liortas entre o executivo e o resto de membros do lexislativo mesmo semella que son tan naturais coma as ganas de comer (ou doutras cousas desexables!).
O que parece que rabuña nas conciencias é o enfurruñamento entre membros da mesma corda, chegando a semellar unha especie de antropofaxia noxenta as pelexas entre iguais.
O certo é que este tipo de fauna ten que alimentarse; e cando teñen fame (léase ansia de poder), tanto lles ten pita coma capón.
Eso sí, alomenos deberían ser algo máis espabilados e, antes de emitir os graznidos propios da inxesta do bolo alimenticio, cerciorarse de que o son propio da deglutición non vai ser recollido pola microfonía circundante. Que os peidos non se expelen unicamente polo remate do intestino gordo...

Foto: Cabárceno. Aguerrido paxaro grande observando a outro gallardo compañeiro.
( Calquer parecido coa ficción é pura realidade)