Botas

Chegou sen que me decatase. Non sei onde podía ter eu os ollos postos para non vela apearse do vehículo que a transportaba.

Cando mirei xa estaba tecendo puntos de cruz nunha caixiña de costura tan pequena como a agulla que empregaba.

 Debíalle gustar o que tecía,

 pois cada tres ou catro puntos que daba,

 luminosa e abertamente sorría,

á vez que con graza unha perna abaneaba.

E marchei aparvado, sen saber que miniaturiña urdía;  se veu en coche, motorizada, ou  talvez gallopando polo empedrado, naquelas botas azuis montada.

Foto: Bicicleta rosa aparcada.

Capitanas

Dobreces témolas todos, 

rechamantes ou non tanto;

mínimas ou superiores,
familiares ou adquiridas.

Soldadas á personalidade

latexan de xeito perenne;

silentes unhas veces,
dolosamente patentes outras.

En formación de ataque, as brigadas do pentagrama lanzan dardos en clave de sol e disparan misís de tres por catro. Parapetándose con escudos de corcheas, avanzando con destreza entre fusas e bemoles, conquistan o obxectivo a base dunha artillería musicalizada.
Mentras fan todo iso non esquecen mirar de reollo ao comandante, manteñen a atención na melodía, dixitan con elegancia; e, sen sairse da escala, desfilan como capitanas.

Foto: Escola-Banda de Música de Antas de Ulla (Retagarda de flautistas).

Xaculatoria

 - Ave María Purísima

- Sen pecado concebida. Canto tempo hai que non te confesas, filla?

- Descantá que non veño señor cura.

- E como é iso?

- Ocúpame moito tempo ler o DOG e mailo BOE,  as directivas da UE, as cotizacións do Ibex35 e mailas fluctuacións dólar/euro...

- Tes que vir escoitar a Palabra de Deus para salvar a túa alma.

- Pero a min gústanme as palabras dos homes. E ademais xa vexo Sálvame...

- Filla...ese non é o camiño. Debes reorientar a túa vida para que cando o Señor te chame poidas presentar o teu baúl ben cheo...

- Xa, señor cura; pero eu non formei parte da cúpula de Bankia e a miña tarxeta é, simplemente, azul.

- Ego te absolvo a peccatis tuis...

- Señor cura; falta a penitencia.

-  Boh, por faltar tamén che faltan propósito de enmenda e centímetros na saia; pero estendémonos moito no post; así que de momento rézame xaculatorias, desenchufa a televisión e volve por aquí en vida, que xa terei operativo un TPV para tarxetas azuis.

Foto: Vidreira de Santo André de Teixido.

Nómades

Non teñen establecemento fixo.

Elas vanse sen previo aviso,  levando consigo toda unha bagaxe de curvaturas con magnéticas xeometrías.
E deixan tras de sí levísimas testemuñas da súa estadía. Apenas algún elemento piloso enroscado nun chan cargado de risas picantes que ule a crema solar mesturada con intencións inconfesables.

Ás nómades da praia cústalles desprazarse e camiñan con nugalla. Elas non o saben (ou si); pero, ademais de transportar os seus útiles de sedución, carrexan ducias de córneas masculinas adheridas a algunha das pezas dos seus bikinis.

Foto: Nómades dun deserto superpoboado.

Ventar

Asomados á solaina do maxín, no peitoril dos pensamentos; resulta moi doado comprender que  (de cando en vez) vén moi ben mandar calar todos os ruidos para volver sentir as propias sensibilidades. 

E ventar polas ventás do ser a harmonía coa que se sostén a  natureza nun mundo que, a través dos telexornais, unicamente semella que se escagalla.

Foto: Desembalsando olladas. Sobrecedo (Taboada)