Piropo

Andan os fornos tan quentes que, en troques de cocer ben o pan, acaban por queimalo. Todo se somete aos microscopios da crítica para atopar amebas maléficas onde unicamente hai xoldreiros e vitalistas protozoos que tentan animar ambientes e revitalizar sorrisos.

Convén non pasarse de cocedura nin deixar o miolo cru.

Xusto nese delicadísimo equilibrio móvese un xénero de microliteratura esencial que campa na oralidade e descansa nos andeis da imaxinación para brincar, solícito, ao paso dun estímulo visualmente agradable. Polos andares, vestires, ou simplementes seres... E non hai máis.

Manteñamos ese galano verbal, con laciños de picardía adornado, dentro do acervo cultural de algarabías e agrados; e non espetemos o piropo no código penal. Sería unha pena.

Foto: Piropo en fibra. Inocuidade flotante.

Andar

Non me veño meter con Machado, que eu vou moi lixeiro de equipaxe intelectual como para adentrarme en tales disquisicións; pero cando contemplo os vieiros xa trazados sempre penso que incluso parado pódese facer camiño. Simplemente co ollar. Unicamente co pensar.

E ao volver a vista atrás vexo o carreiro que nunca canso de volver andar.

Foto: Camiños coñecidos.

Ledicia

Moitas propostas de cambio se teñen feito para días coma hoxe. Deixar algúns vicios, mudar determinados comportamentos, iniciar novas tarefas...Unha boa parte desas iniciativas fican no grao de propósito; pero case todas serven para nos dar toquiños de atención sobre as eivas que adornan as perfeccións das que presumimos.

Malia todas esas intencións non consumadas, cada folla de almanaque arricanda engade trienios á nosa experiencia e aporta títulos á folla de servizo dunha andaina vital na que o único mérito de relevancia é non deixar pasar inadvertida a ledicia que nos quere acompañar.

Feliz 2015 a quen pola Chousa pase; e para quen non, dádelle o recado. Por favor.

Foto: Eu. Selfi coa axuda do sol.