domingo, 30 de maio de 2010

Tute

Seica trunfa en bastos e nesta partida de tute so levamos copas e algunha que outra espada. Ouros poucos e de escaso valor.
Con esta man non vai ser doado facer as dez últimas e de pouco nos vai servir cantar vinte en copas. Poda que non fagamos nin baza!.
As mensaxes coas que nos bombardean aluden a vindeiras partidas aínda máis complexas, ata o punto de que teñamos que xogar incluso con menos cartas...
No medio desa marabunta de mensaxes cargadas de complicacións e hostilidade, sempre convén mirarlle o lado positivo á mochila na que imos sentadiños: non parece incómoda de todo, carréxanos e ten unhas vistas caralludas. Nesa tesitura, penso que ata viría ben -en troques de tanto roñar- ceibar algúns ladridos de ledicia de cando en vez.

Foto: Mochila canina con vistas. Fotógrafo ben posicionado tamén.

domingo, 23 de maio de 2010

Froito

Sen recortes nin estrés, sen regulamentos especiais nin plans de axuste. Sen necesidade de "inxeccións de liquidez", nin de fusións .
Amodiño, como se fan as cousas que precisan o tempero do seu tempo, van transformando os nutrintes en folliñas novas paridas dende os gromos silentes.
Convocando despois á polinización dende o convite rechamante das súas saias de pétalos policromáticos; e ser necesariamente desfloradas , amosando que da terra oscura xurde o froito verde que mañán madurará pendurado -incluso- da póla máis feble.
Canta lección de balde. E que pouca atención lle prestamos!.

Foto: Sistema de producción racional. Ameixeira do meu xardín.

luns, 17 de maio de 2010

Letras

Non deixa de ser unha mágoa que o día das Letras galegas teña que convertirse nunha xornada reivindicativa da lingua propia do país.
É como se para celebrar que gozamos de boa saúde imos ó médico a que nos faga unha receita. Como poñer o lume por riba da tixola (flambeos aparte), repartir viño dunha taza para as xerras individuais, amasar o pan despois de cocido...
Nunca seremos nós sen antes aceptar o que somos.
En realidade esto que digo aquí é o comentario do texto que escribín para hoxe. Atoparédelo en comentarios. Son así de irreverente.

Foto: Letra da miña roseira. (Día das Letras galegas 2010)

mércores, 12 de maio de 2010

Recorte

E veñen ventos do norte, que fenden polo medio das isobaras os intentos de formación anticiclónica.
Pensabamos que era pleno verán e non da chegado a primaveira.
Estalan disparos de recortes e tocan trompetas de conxelacións salariais.
Viñamos moi afeitos a meter a quinta -ou case avanzar en punto morto- e agora costa moito ir a ceacú.
Absolutamente convencidos de que o noso sangue era de cánidos con pedigree; e, de socato, -cando iamos coa chulería que empezaba a caracterizarnos- decatámonos que somos meros cans de palleiro. Que dura é a pedra deste trono, carallo!

Foto: Pedigree sempre: en Chanel ou diante do Cemar

domingo, 9 de maio de 2010

Moedas

O Ibex sufriu unha severa corrección por mor de faladorías sobre a fraxilidade económica do país. Coméntase polos comaróns financieiros que o euro anda de capa caída dende que se destapou a caixa dos tronos grega. Disque hai temor de contaxio por outras silveiras que pagan coa mesma amora.
E á libra seica lle sentou coma un tiro que non se saiba con claridade quen vai gobernar naquel praderío. Con estes deslindes debería telo niquelado o dólar. Pois tampouco. Din que un rapaz escribiu mal unha letra na pizarra e puxo en xaque todos os predios do tableiro de Wall Street.
Con todo, eu veño traer unha mensaxe de calma ós mercados. Pasei por Funsín, na parroquia de Árbol, e vin que o "Rubio" estaba calmo. Non o percibín preocupado. Lambía na "Morena" sen darlle relevancia nin á volatilidade bursátil nin á debilidade financieira . De como recibía os lametóns ela non fai falla dicir nada. Xa se ve: escarranchada.

Foto: Dólar lambendo na Libra. O Euro devece. O Yen pace.

mércores, 5 de maio de 2010

Carballo

Pendurado do ceo, sustentado polo encaixe vaporoso das nubes de maio; percébese feble, case inerte de sensacións e baleiro de ideas. Perpendicular e hirsuto; semella tan fráxil coma inútil.
A recalcitrante e rectilínea nudez amosa unha leñosidade triste, que mesmo evoca o impacto da macheta facendo ducias de achas da súa codia e rachos en cuña das toradas de cerna. Case poden escoitarse ardendo na lareira...
Nada máis lonxe. As pólas amputadas provocan esa irónica visión; pero a súa fortaleza radica precisamente no que hoxe é: tronco espetado no chan e firmemente abrazado á terra. A suposta perda temporal de esbeltez non é mais que un cómplice necesario para ese proceso criador de follas novas que agromarán dos que hoxe son garabullos.
Sabendo -como sabemos- todo iso, non sei como carallo nos fixamos tanto nas pólas; xa que él segue a ser o que é: un carballo.

Foto: Medrando

sábado, 1 de maio de 2010

Intención

Argallar unha temática axeitada para comunicar algo non é tarefa sinxela. Convén ser orixinal no enfoque, prestar atención ó fondo e non escatimar en orixinalidade escollendo o motivo; cuestión que se pode implementar aportando unha boa dose de "arroute" se fotografías a unha descoñecida despistada en plenos morros sen que se decate (poñamos por caso).
Hai composicións nas que o fondo róuballe protagonismo á imaxe principal e hainas con maridaxe perfecto entre ambas. Pero, rizando o rizo, tamén se dan instantáneas nas que é o reflexo o que logra a preponderancia absoluta no resultado.
Incluso superando a propia intención do fotógrafo arroutado.

Foto: Fontana di Trevi: Nula intención, pura casualidade.