![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJq4xEkSVSLGHZvz6u-X4Wo_CAqAfdH5ZeDlveQaIqVqgd2mfw4m-PgpB_nhBOR1Dh71bajI3aUfAswb44DzaccSqcAPY9ZROeumYu3kEM-GIMqCHRHDTHf-Wg86PKJSX0SlNUrhDlnPA/s320/MallaMancegar.jpg)
A entorna que nos rodea ten moito que ver, certamente; pero sin duda o traballo cotiá de cada unha das persoas que compoñen o entramado social de Galicia foi o que permitiu estar -cos matices que se queiran- na punta de lanza do chamado primeiro mundo.
Porén non acabo eu de encaixar doadamente ese último eslogan publicitario de Gadis. Como aqueloutros que incitan a pensar que o deixamos todo nas mans da ventura, da sorte ou da resignación (éche o que hai, vaiche boa, tarde piaches...).
Entendo que, de ter sido así, hoxe andaríamos agarrados á rabela do arado romano e mallando na aira como fai 40 anos. Considero que entregarse cos ollos pechados cara un futuro ó berro de maloserá, simple e claramente, será malo.
Foto: Malla en Mancegar, 1961. (Non me busquedes, eu non mallei aquel día)