Caravilla

Todos temos segredos.

Algúns incluso resultan inconfesables. Imaxinemos por un intre que os nosos pensamentos quedasen expostos á vista e interpretación de todo aquel que nos mirase. Qué perigo!.

Menos mal que contamos co recurso da caixa forte da intimidade pechada coa caravilla da discreción.

Tras mecanismos así de sinxelos gardamos asuntos  ben complexos, ideas sumamente perversas ou puntillas levemente almidonadas.

Foto: Alta tecnoloxía en seguridade

Vincallo

Demasiadas florituras para adornar a propia flor  resulta un exceso desmedido na exaltación de quen por sí xa exalta.

Esa recalcitrante porfía nin siquera a  Ionesco lle pasou pola cabeza. Tapar con esmeraldiñas unhas esmeraldas , ocultar con feixiños de zafiros uns zafiros, atar con vincallos un vincallo...

Vestir bonitas un par de razóns axuda a matizalas, pero recargando o argumento caemos no esaxerado e rozamos o absurdo.

Que o sostén nunca vai ser máis fermoso que as sostidas, carallo!

Foto: Secreta victoria.

Perspicacia

Tendemos a pensar que existe unha única perspectiva para visualizar as situacións. Esas ideas preconcebidas inciden no xeito en que percibimos a realidade, autolimitándonos en sucesivas progresións xeométricas canto mais imos profundizando na materia da que se trate.

Tales prexuizos acaban por reducir a capacidade de análise; limitando así as conclusións ás que podíamos ter chegado.

Por iso deberíamos ter máis claro que, antes de deixarnos levar por habitualidades rutinarias, viría moi ben ampliar espectros  e redimensionar enfoques, explorando novos criterios e visualizar con agudeza dende ángulos diferentes. Ese levísimo esforzo de sagacidade enriquecerá o coñecemento, alimentará a intelixencia e, de paso, dotará de mellor cintura o músculo da perspicacia.

Foto: Pose fotográfica innovadora. Perspicacia para mirarlles as pantorrillas.

Escenografía

Despois de desfiles con cabras lexionarias e ovellas zapadoras, hai quen empeza a preguntarse se o feito de soltar pombas brancas (ou negras) nos actos castrenses non ven a ser o mesmo que agasallar preservativos ó cura da parroquia polo día do patrón (ou da patroa).

Nun acto no que a noticia son as bandeiras ausentes , as broncas e  mailos abucheos a certos tribunos, fai que me pregunte se non viría ben revisar o calendario e maila escenografía decimonónica dunha exaltación que ninguén sinte e que mesmo acaba semellando unha gran cagada (ou mexada).

Foto: Participante no desfile alixeirando a carga.

Filosofal

En pedra filosofal das audiencias convertida. Chave política advocada. Dona de frases lapidarias, tantas veces plaxiada. Como realeza do vulgo aclamada. Para nai coraxe postulada... 

O malo de tanto destripe carniceiro e absurda liturxia dun suposto periodismo que agocha en anglicismos a estupidez suprema, non radica unicamente no feito de que haxa público para esta miseria; senón en que a propia sacerdotisa desta relixión acabará sendo -no mesmo altar que hoxe a venera- inmolada.

Foto: Et super ti... edificarei a miña programación.

Dentada

Seica non corren bós tempos para quen ostenta o goberno.

Na bota mediterránea, pártenlle os dentes ó seu cavaliere, ó outro lado dos Pirineos din que o que durme coa modelo meteuse nun lío que somente un payo podería facer, nas illas da súa graciosa maxestade (contará chistes?), teñen unha ensalada no goberno que nin con vinagre se aliña.

E contan que aló por Madrid seica lle deron unha dentada no corazón ó rapaz de Valladolid criado en León, por mor dunha malagueña que quería subirse a un madroño para contemplar un oso que ten unha tal Aguirre, grande de España...

Que cousas!. Sendo tan nocivo, como parece que é, pregúntome que clase de vacina se inocularían os políticos para continuar facendo paellas.

Foto: Dentellada cardíaca na mazá de Antas

Par

Individuos solitarios cimbrean intencións; chiscando ollos, mollando beizos.

Expoñendo talentos, amosando posibilidades; exhibindo recursos, suxerindo aptitudes.

Tentando seducir, procurando embelesar; emitindo sinais que buscan un resultado descaradamente oculto e disimuladamente visible.

Na oscuridade do día e na lucería da noite, ese  contínuo e reiterado baile de conquista, ese desfrebe reiterado de recursos, unicamente pretende a disolución da individualidade para confluir no outro ser tentador, desexado, atraínte, ansiado...

So para evitar onanismos  bipersonais. Buscando o par.

Foto: Lascivia vexetal. Outono en Antas