Ser

Ser galeg@ é moito máis que a casuística de nacer nun territorio. Limitalo a esta última cuestión é como definir o sangue como un líquido vermello. Sin mentir, a verdade queda moi cortiña nesa definición.
Non citar a historia que nos xunta, a lingua que nos identifica e mailo sentimento que latexa co son de Ribadeo ou do Rosal; de Cariño ou de Verín -cruzando invariablemente por Antas- ; é como obviar razón en sí mesma do existir, do ser.
E xa poden ser xacobeos cada once anos ou domingos cada sete días; que dous millóns longos de persoas somos galegas cada segundo da nosa existencia.

Voltar das vacacións a estas horas non é razón suficiente para omitir unha alusión á galeguidade que rezumaba este mes. E se mañán non é 25 de xullo outra vez, seguramente será debido a que é o primeiro de agosto. Quen dixo que non era o día de Galicia mañán tamén?

Foto: Estereotipo do ser

Hórreo

Ubicación idónea, perto das laxes da aira.
Elevación precisa, na procura da aireación necesaria.
Estabilidade asegurada, mediante os materiais axeitados.
Volume acorde coa terra sementada, lección de mesura con gallardía conxugada.
E así, a salvo de fungos e humedades, dos dentes dos ratos e picos de aves; acugulo de espigas esfolladas e cheo de enerxía almacenada, trócase en despensa ben dotada que proporcionará millo vello en épocas de colleitas menos abondosas.

Pregúntome ás veces como poidemos esquecer as ensinanzas tan arraigadas, unicamente co argumento da evolución mal interpretada. Se tan só era cuestión de adaptar a filosofía do hórreo ó plan xeral de contabilidade!

Foto: Hórreo de Pambre
Música: Felicidades a todas as Carmes, Carmiñas e Carmelos (Ruxe-Ruxe)

Predicción

Nestas últimas xornadas reinan as anécdotas por riba das noticias e imperan os cotilleos sobre das realidades.
Dende a óptica periodística todos sabemos que sempre resulta menos chamativo que un can morda a un neno, que se é o propio raparigo quen lle da un mordisco a un cadelo. Pero elevar á categoría de oráculo o xantar dun polbo alemán xa ten bemoles.
Pero xa postos a facer prediccións arestora (falta media hora para que 22 machotes empecen a correr detrás do bincho de coiro chamado Jabulani en Sudáfrica) predigo que mañán ó almorzo untarei as torradas con Tulipán.
Xa poden empezar a tremer o polbo Paul, a galiña Eufemia e maila meiga das velas negras.
E que eu destas cousas sei a mitra!

Foto: Chousa mitrado.

Cúpula

Do continente africano chégannos nestes días de xullo, ademáis de ríos de tinta con noticias futbolísticas, mares isobáricos cargados de elevadas temperaturas.
Para minimizar o impacto que esta situación térmica produce no organismo, nada mellor que repoñer líquidos (a poder ser con baixas ou nulas doses alcol), e non realizar actividades con alto desgaste físico.
Como complemento refrescante, tamén vos deixo a suxerencia de que deades un paseiño baixo esta magnífica cúpula. Ollo; aínda que o entorno se preste, non trabucar termos fonéticamente cercanos...

Foto: Cúpula vexetal en Olveda (Antas de Ulla)

Cobertura

Foi necesario desplegar unha maraña de fíos para que os candís se apagasen e alumear, a golpe de kilovatio, as ennegrecidas paredes da lareira.
Aquel adianto luminoso puxo ó descuberto as múltiples carencias nas que estabamos mergullados. Pódese afirmar que a bombilla trouxo consigo o terrazo e maila fregona.
Case simultáneo, chegou o teléfono de manivela. Aquelo sí que tiña misterio: falar -aínda que fose berrando- co veciño da outra punta da vila coma se o tiveras na casa; e chamarlle conferencia se o veciño estaba na capital. Riquezas léxicas que traía o progreso.
Agora non fan falla fíos para falar cun descoñecido. Nin postes que unan as palabras. Nin berrar para que te escoiten, nin manivela para establecer comunicación. Tan so un tecladiño no que golpeas lene a xeito de picaporte universal pendurado no teu peto, para chamar a todas as portas de todas partes...
Iso sí, o que non mudou no tempo é que, antes coma hoxe, é necesario ter cobertura!

Foto: Picaporte en Vilapoupre. Cobertura asegurada.