Garbo

Resulta imposible imaxinar un país sin funcionarios.
Nada funcionaría. Os nenos non aprenderían a ler, non teríamos sanitarios atentos á nosa saúde, non se administraría xustiza, non se recadarían impostos, non habería orde público, ninguén vixiaría aos presos, non se xestionarían as pensións...
A sociedade en xeneral apuntálase na existencia dos funcionarios. Debo engadir que o meu propio círculo de amistades e familiar quedaría drasticamente mermado se decretasen a extinción da "raza" funcionarial.
O carallo é que algúns destes consideran que, despois da durísima oposición que pasaron fai tres quinquenios e das inhumanas probas que supuxeron as promocións internas superadas, xa cumpliron o seu cometido laboral. Estes son os que, cando te achegas ao seu centro de traballo, mírante con garbo e altanería. Tamén son os culpables de que a todos se lles colgue o sambenito de perguiceiros, ineficaces e totalmente prescindibles.

Foto: Marela. A vaca funcionaria do Anxeliño

Altruismo

Hoxe traio unha historia que me transmitiu a blogueira de Barreiro (Portugal), Elvira Carvalho, e que me provocou unha fonda reflexión sobre canto nos pode ensinar a inocencia dun meniño. Para non mermar a intensidade orixinal do relato, transcriboo en portugués:

"Há muitos anos atrás quando eu trabalhava no hospital de Stanford, conheci uma menina chamada Liz, que sofria de uma estranha enfermidade, cuja única esperança de salvação era uma transfusão de sangue de seu irmão, de cinco anos que idade, que milagrosamente havia sobrevivido à mesma doença e tinha desenvolvido anticorpos necessários para combatê-la. O doutor explicou a situação ao menino e lhe perguntou se estaria disposto a doar sangue a sua irmã. Eu o vi duvidar apenas por um momento, antes de dizer com um suspiro:

- Sim eu o farei se isso salva a Liz.

Enquanto durava a transfusão, o menino estava recostado numa cama ao lado da de sua irmã, olhando sorridente enquanto nós assistíamos a ele e a sua irmã, enquanto víamos as cores voltarem ás faces da menina. Então o menino empalideceu e perguntou com voz temerosa ao médico:

-Doutor, a que horas vou começar a morrer?

Tendo apenas 5 anos ele não compreendera o médico. Pensava que para salvar a irmã teria que dar todo o seu sangue e morrer. Mesmo assim ele lho dava."

Con vontades tan decididas non resulta doado comprender cal é a razón pola que os adultos de Galiza non acadamos a recomendación da OMS de 40-60 doazóns por cada mil habitantes/ano. En Antas temos ocasión de amosar a nosa tasa de solidariedade e altruismo o vindeiro sábado. Se queredes vir...vémonos a carón da Unidade Móbil.

Foto: Doazón en Antas de Ulla. Cartel

Galego

(Letras Galegas 2008)

DEITADO FRENTE Ó MAR...

Lingua proletaria do meu pobo
eu faloa porque si, porque me gusta
porque me peta e quero e dame a gana
porque me sae de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ó ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sen raíces
que ó pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
fala-la fala nai,
a fala dos abós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos da linguaxe,
remo e arado, proa e rella sempre.

Eu faloa porque si, porque me gusta
e quero estar cos meus, coa xente que sufren longo
unha historia contada noutra lingua.

Non falo prós soberbios,
non falo prós ruíns e poderosos,
non falo prós finchados,
non falo prós estupidos,
non falo prós valeiros,
que falo prós que aguantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
prós que súan e choran
un pranto cotián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non podo arredar as miñas verbas de
tódolos que sufren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, doce mágoa das Españas,
deitada rente ó mar, ise camiño...

Celso Emilio Ferreiro. Longa Noite de Pedra

Tamaños

Dise que non acada os cumios de felicidade o que máis ten, se non o que menos precisa. Así poderíamos ir deducindo que o reinado da ledicia rebecha nos campos da ignorancia e asómase dende a solaina da incultura coa osadía do non saber; pero hai moito atino na afirmación daquel dito.
Ainda que o verbo "conformar" non ten doada conxugación para os humanos -virtude que propiciou avances, progreso e tecnoloxía-; sin nomear agora as contras de tanta civilización, compre discernir con claridade que non fai falla ser grande para amosar grandeza.

Foto: Feira do dez en Antas de Ulla. Camión da cervexa

Propiedade

Por máis que nos ensalcemos como defensores do ben tribal e da nosa colectividade, queda clariño que "somos o que facemos" (o que comemos axúdanos a seguir sendo).
Ainda que se postulen defensas a ultranza do ben común, o postulante acaba por poñerlle alambradas ó monte, valos á leira e setos á aira.
Con estes vimbios construimos o cesto da nosa exigua propiedade fincable, sin alporizar tan siquera o máis mínimo sentido do ridículo.

Foto: O carballo: un membro máis da unidade familiar.