domingo, 26 de xullo de 2009

Denominacións

Unha das tarefas relevantes do proceso de márketing radica na denominación do producto. Tormentas de cerebros prominentes aguzan o seu inxenio e labran os seus pensamentos coa fin de sacar achas de inventiva para acadar un nome que defina con certo esmero, que resulte atraínte e que sexa foneticamente resolutivo.
Non sei que lostregazos tiveron os que tronaron para darlle nome a un dulce típico dun lugar de Cantabria; pero dende logo a denominación do producto logrou o obxectivo de que nas miñas alforxas viñese unha caixa deles que, por certo, ainda ninguén se atreveu a abrir...
Antes de que caduquen fareille un agasallo con eles ao cura de Antas, que ben mo merece.

Foto: Unha tenda en Liérganes (Cantabria). Que caixa trouxen?

venres, 17 de xullo de 2009

Buratos

Un país enteiro desbordado pola insistencia informativa dunha desgracia que non da máis de sí. Unha morea de cánidos famentos devorando un anaco de carniza. Un fato de corvos arrincando vermes no medio do esterco.
E os políticos todos conformando "comisións investigadoras" e bandadas de responsables sociais entonando cánticos que claman "depuración de responsabilidades..."
E qué carallo badúan se os responsables son eles mesmos por incompetentes e por criar un estatus no que prima a inoperancia e o absurdo máis kafkiano? (que nin Kafka imaxinou siquera).
Mentras tanto a única esnanfrada contra o muro da culpa é unha moza co título de enfermeira ainda empatenado á que non houbo quen lle axudase a conquerir a graduación que somente da a experiencia.
Non propoño que lle dean unha medalla, pero tampouco que a empareden deste xeito quenes a meteron no burato para salvar os seus propios cus de incompetentes absurdos burócratas.

Foto: Porta aberta á comprensión

domingo, 12 de xullo de 2009

Deloirar

Pecharse en demasía no propio pensamento acaba por facernos obstinados maniáticos que non ven máis aló do propio nariz. Por iso resulta refrescante a lectura, que nos aporta fluxos de ideas novas ou, cando menos, danos o pé para un novo xeito de bailar nesta muiñeira que ten pasos de jota con aires de pasodoble.
Pero con máis énfase ainda é preciso resaltar a interrelación coas persoas. Iso sí que aporta bagaxes novas e fainos sair da quietude do peitoril da propia existencia, ó tempo que nos inxecta e contamina nas propias neuronas a vitalidade que podíamos ter esmorente.
En todo caso está moi ben, faise preciso e resulta hixiénico deloirar as roupas; pero non compre esquecer que esa necesidade está solapada á de lavar e ventilar axeitadamente as propias intimidades que aquelas prendas -deloiradiñas- tapan.
Que o mesmo que nos enriquecen, o propio facemos nós cos demáis. E cheirando...non é plan.

Foto: Tendedeiro de intimidades perto de San Caetano...

martes, 7 de xullo de 2009

Cantas veces hai que dar voltas para ir dereitos, cantas é preciso facer regos tortos para acadar cales e sucos miliméticros e delimitados.
Enlizar para acadar consensos, ferver pensamentos para lograr friaxe nas ideas, espabilar conciencias coa fin única de salvagardar intencións. Conxelar accións para quentar espíritus, mazar sentimentos co rodete da coherencia para obter a manteiga da sensibilidade na ola da sabiduría...
Desatar fibelas para amarrar cos amallós da razón as fibras da nosa propia identidade.
Decir sí cun nó ben forte que nos faga ver ben ás claras que o galego é a nosa seña de identidade primixenia, inédita, común, curricular, sinxela, profunda, enraizada, doce, forte , permanentemente garimosa e particularmente sublime.
Quen non o vexa, préstolle as miñas lentes.

Foto: Nó que une dende os catro puntos. Diante del, gardar as navallas!!!

mércores, 1 de xullo de 2009

Perfección

Profundísimas marañas de fíos moven un mundo técnicamente perfecto e humanamente camiño da desorde organizada.
O que nos da cobillo, proporciona tamén desestabilidade; o que nos aporta calor acabará por enfriarnos o pensamento e aquelo que viña chamado a ser seguridade acabará por perpretar o crime perfecto.
Como pode ser posible que fai trinta anos viñeran facerlle o DNI a Maruja Souto no Cuartel da Garda Civil de Antas (a 3 Km da súa casa) e hoxe non haxa maneira de pedirlle cita on line para renovarllo (a 3 Mg do seu domicilio), xa que o seu equipo expedidor de antano seica "no existe o ha sido erroneamente tecleado"?.
( E non falo da conversa estéril coa máquina do 902, que se teño que repetir outra vez o proceso todo, esbóurame o páncreas...).
Algo vai estalar un día destes por algures. Espero que non nos salten anaquiños ós ollos, que algúns témolos moi bonitos...e ademáis sírvennos para ver!

Foto: Rotura perfecta: cristal escarallado