Golo

Antonte a abundancia financiábase co sobrante do que non tiñamos e, se fose preciso, sempre se podía botar man do saco das carencias para continuar nadando na piscina do exceso.

De súpeto, a alguén se lle ocurriu prender a luz e descubrimos que non era auga o líquido no que nos bañabamos... Naturalmente o primeiro que se fixo foi buscar un culpable; pero había tantos que incluso existía risco de acabar incriminados. Entón abriuse o mecanismo último de defensa: cabrearse con todo o que se menea e poñer cara de mala hostia co que está quedo.

Como non imos facer nada ó decatarnos que o corno da fortuna que nos espetaron estaba golo, e ficar así  coa propia fantasía ós pés dos cabalos?

Foto: Pazo de Raxoi. Perspectiva actual

Ferruxe

Por pudor tapamos partes corpóreas que perfectamente podían permanecer expostas sin problema aparente. Paralelamente espímonos por medio da palabra, paseniñamente sin pretendelo.
Con este panorama non pode sorprender que os pobres metais, desprovistos dese privilexio expresivo, pretendan arrouparse por medio dunha pertinente pátina de ferruxe.

Foto: Escultura (detalle), de Fermin del Amo.

Proa

Nin tan feos como na foto do DNI, nin tan guapos como no perfil do facebook; e tampouco tan intelixentes como nas frases lapidarias do twitter. Somos o que somos, e mailas circunstancias que en cada intre nos rodean; incluidos cortes de pelo desafortunados ou indesexables fracturas cutáneas por picadura mosquiteira que derivan en antiestéticas elevacións cutáneas...

Pode quedar ben ter unha pinga de audacia premeditada; pero incluir no Curriculum Vitae ser o mellor piñeiro da zarra, cando somos o único; eleva a proa á categoría de aleivosa arrogancia.

Foto: Pino con proa liderando os carpazos.

Pequeno

Carecían de ferramentas que hoxe consideramos primeira necesidade. A maquinaria que supuxera máis aló da roda e da tracción animal era pouco máis que pura imaxinería. Pero tiñan dúas virtudes hoxe definitivamente extintas no ser humán: paciencia  e tempo.
E con aqueles vimbios fixeron cestos que hoxe semella estresante a sola idea de como argallar o carrexo de tanta pedra. A saber o que terían feito os nosos antergos se poideran enviala por bluetooth.

Foto: Castelo de Pambre. Pequeno exemplo de grandeza.

Escote

Cantas veces temos a evidente sensación de que dúas mans son poucas polo múltiple convite de tocar; de que resulta case ferinte que ambos ollos teñan que unificar direccionalidade cando hai tanto que mirar; de ter unicamente unha boca con tanto raudal salivar; de ter tan pouca epiderme con tanto que rozar. E dentro rebechando cen cabalos desbocados que resultan imposibles de domar...

Doado, polo tanto, que -diante de tanta fermosura- os escoitedes algunha vez rinchar.

Foto: Portomarín, con escote xeneroso e minisaia provocativa.