Non me veño meter con Machado, que eu vou moi lixeiro de equipaxe intelectual como para adentrarme en tales disquisicións; pero cando contemplo os vieiros xa trazados sempre penso que incluso parado pódese facer camiño. Simplemente co ollar. Unicamente co pensar.
E ao volver a vista atrás vexo o carreiro que nunca canso de volver andar.
Foto: Camiños coñecidos.
8 comentarios:
A min gústame moito a contemplación, e penso coma ti, claro que se fai camiño só co ollar. Entón xurde a maxia, a maxia que nos leva co pensar a novos derroteiros, a voar coa imaxinación.
E é fascinante. Outras simplemente qúedase a mente quieta, facendo camiño interior tan necesaria para o noso crecemento.
un bico grande poeta.
Pois creo que ti és quen de igualar a Machado acompañándoo en camiños e poesías.
Fas ben en falar desas corredouras; é que os camiños dan para verbas, fotos, pensamentos e sentimentos.
Bucólica estampa capturada por un experto capturador de estampas bucólicas.Gostei e, com o teu permiso, vou compartir por estes lugares.Saudos
Totalmente de acordo!!!
Apertas
Ti pensas que volves andar o mesmo camiño, pero nin el é o mesmo nin ti tampouco.
Ollar, mirar, contemplar, observar... Unha delicia moi gratificante.
canto tempo sin vir polos blogs!
canto tempo votándovos de menos!
biquiños,
Terry (antes Aldabra)
Concordo con Paideleo. Andar por esta Chousa e polos seus camiños é un auténtico deleite.
E...sigamos por esa corredoira, Sr.Chousa,sen esquecer o vivido.
Bicos chousianos!!
Publicar un comentario