Pequeno

Carecían de ferramentas que hoxe consideramos primeira necesidade. A maquinaria que supuxera máis aló da roda e da tracción animal era pouco máis que pura imaxinería. Pero tiñan dúas virtudes hoxe definitivamente extintas no ser humán: paciencia  e tempo.
E con aqueles vimbios fixeron cestos que hoxe semella estresante a sola idea de como argallar o carrexo de tanta pedra. A saber o que terían feito os nosos antergos se poideran enviala por bluetooth.

Foto: Castelo de Pambre. Pequeno exemplo de grandeza.

Escote

Cantas veces temos a evidente sensación de que dúas mans son poucas polo múltiple convite de tocar; de que resulta case ferinte que ambos ollos teñan que unificar direccionalidade cando hai tanto que mirar; de ter unicamente unha boca con tanto raudal salivar; de ter tan pouca epiderme con tanto que rozar. E dentro rebechando cen cabalos desbocados que resultan imposibles de domar...

Doado, polo tanto, que -diante de tanta fermosura- os escoitedes algunha vez rinchar.

Foto: Portomarín, con escote xeneroso e minisaia provocativa.

Comungar

A curia política non para de remexer na procura dunha homilía creible para un modelo social que lles deu farturas sin esforzo. Modifican evanxeos, mudan de parecer durante o ofertorio e ata semella que acadan consensos despois da consagración. Todo para seguir no altar misando, tendo as chaves do sagrario e ser eles os que reparten as hostias...

Pero o máis perverso desta relixión é que -fieis ou infieis- estamos nesta misa, e mentras os presbíteros baduadores non logran atopar acougo nos mesmos sillóns dende os que agora pretenden administrar a miseria, a nós tócanos seguir comungando.

Foto: Sagradas  formas preparadas.

Arciprestemóbil

Mentras medio mundo estala en dolorosos espasmos de recortes sociais, froito de desmáns estrepitosos e nefasta xestión dos recursos. Mentras  se funden na desesperación os mercados bursátiles (feiras yupis nas que se vende o leite da becerra non nacida); en Antas andamos preparando a visita da máxima autoridade eclesiástica da Ulloa.

Aínda non está definido o percorrido final, pero xa falamos co cabo da Benemérita para coutar atravesados (a estas cousas sempre ven alguén de fóra) e tamén lle temos listo o arcirprestemóbil. 

Foto:  Prototipo con cesta conexeira e bandeira foránea.

Demasiado

Demasiado estresados por un exceso de motivos. Demasiada presión laboral, demasiado agobio polo desemprego, demasiado Rubalcaba sentado, demasiado Rajoy en San Xenxo...

Debeu ser por ese exceso adverbial no que nos vimos bañando polo que a concelleira de cultura coruñesa meteu a lingua na ola das papas e, despois de oito días, aínda lle sigue fervendo.

Trabucouse de xeito estrepitoso. Sen paliativos nin eximentes. Por moito que ela se empeñe, non se pode ser demasiado galeg@; eso sí: ser galeg@ é demasiado!

Foto: Demasiado fucsia?. Non, atinada cor

Confianza

Os gobernos de medio mundo andan enleados na aplicación, uns con máis rigor que outros, de medidas encamiñadas a tentar recuperar as ratios económicas perdidas.

Ogallá se decaten axiña de que o necesario é lograr contaminar á sociedade con bonos de seguridade, accións de esperanza e pagarés de ánimo. A economía está sobrada de vendedores de fume e sumamente carenciada de confianza.
De pouco sirve que nos digan as virguerías que se poden facer pilotando un Ferrari, se o que temos é un Seiscentos.

Foto: Confiando no chimpín.

Turbar

Hai moitas cousas boas polo mundo adiante. Xa sei que é para non facerme caso. Os telexornais, a prensa escrita, a falada (e algunha pensada tamén) non permiten dar moito creto ó que digo.

Pero teño razóns para afirmalo. E para mostra un botón: fixádevos na imaxe totalmente de balde que se pon diante dos vosos ollos. Mirade ben, disfrutádea e decídeme se non logra turbarvos. Incluso máis...

 Foto: Se atopades o botón da miña camisa..avisade!

Zoco

Un fato de descoñecidos séntase ultimamente á nosa mesa sin que mediase convite nin presentación; pero xa parece que son da familia.
A "prima de riesgo" e mailos "mercados" son os máis habituais, pero tamén pululan as "axencias de rating", a "deuda soberana" e mailos "axustes". Remexen por debaixo da mesa botando as gadoupas para chimpar un rebuxo de pan ou desestabilizarnos a xerra do viño.

Con este panorama na cociña, considero prioritario abrigar os miolos para protexer a intelixencia; así que nada mellor que empezar polo primeiro: levar os pés ben calzados.

Foto: Zoco Pétreo.

Mar

Fermosura de litoral que baña as rochas de pedernal e lambe con igual floritura as finísimas partículas de area. Despensa de famentos, lacena de farturas, artesa de reservas. Vieiro de namorados, camiño de labores, estrada de canteiros das olas, de labradores do peixe, de enxeñeiros do salitre ...

Ti, noso mar, cumio de deleites contemplativos, excelsa solaina da costa preñada de riqueza vital e visual, que nutre e alimenta a mente e mailo espírito; amósate maino para reterte neste salaio.

(E se algunha terrícola te invade á beiriña, mariscándote,...mellor que mellor!)

Foto: Mariscando. Ou non..

Ulir

Hai quen alardea de ter seis, pero cos cinco ben afinados xa podemos licuar ledicias. Pode haber preferencias para definir liderazgos; pero non resulta doado -sin botalo á pesca pillota- a elección de cal prescindir.

Un gusto tocar delicadísimos encaixes admirados en golosa visualización previa, que van provocando latexos nun bambeo excitante que se poboa de pinceladas arrecendosas, tan lúbricas como lascivas. Un equipo que pedalea en equilibrada comandita na procura da satisfacción total, do cumio elevado, do éxtase sublime...

Si, ten eivas; pero son mínimas: a ver a quen carallo lle importa non saber a que ulen as nubes!

Foto: Ulindo o mar. Azul e salgado

Paciencia

Moito tempo se gasta na procura do que non se da atopado; e outras veces, así como quen non quere a cousa, aparece sin que supoña esforzo de localización.

Non hai nada peor que sexan as premuras as que nos meten présa, xa que neses casos hai moitas posibilidades de non dar pez con bola.

Sin defender a pasividade absoluta, decántome por deixar claro que en moitas ocasións convén mergullarse na paciencia para que sexa o pez o que da na bola.

Foto: Con cebo natural.

Folgar

Operación saída. Ímonos todos. Fuximos. Marchamos. Rachamos coa monotonía na procura da retención. Aparcamos a pucha da indignación para calarnos o pucho da indiferencia. Durante unhas xornadas esquecémonos de Grecia, que xa non fai gracia, e collemos o coche que nos ausente de rescates, salvamentos e inxeccións de liquidez.

Por un par de semanas imos esquecernos do que hai que lembrar, folgar despois de non facer nada. E todo elo fora do fogar. Que cousas!

Foto: Collendo o coche

Damas

Grandes, pequenos; útiles, de mero adorno; sinxelos, sofisticados; de deseño, de desdeño; de top copete, de top manta; de coiro, de lona; de luxo, de diario...Todos despertan un inusitado interés masculino polo que levará dentro a súa dona. Diplomáticas posturas e mala educación incontrolada campeou en miradas desbocadas cara interiores prohibidos.

Ata que chegou o vangardista deseño e quixo deixarnos os ollos coma platos revirando o de dentro para fora. E roubounos a imaxinación, pero convidou o interés por xogar unha partida ás damas...

Foto: De-seño(ras). Loxicamente, algúns non son retornables...

Destetar

Cortarlle toda ligazón coa súa nai cando aínda ten o embigo emocional en carne viva é máis que unha crueldade.

Pero ten que ser. Non hai outra. A nai seica está preñada dun gato pardo que a rondaba dende fai varias lúas, e xa non o quería. Non había leite, nin ganas de amamantalo.

Pensei que cecais o FMI, en colaboración da UE, poderían rescatalo; pero seica non hai epígrafe previsto para gatos prematuramente destetados; así que -dende fai poucos días- na Chousa temos unha refuxiada.

Foto: Veu co eclipse. Lúa (mira que como sexa gato...)

Sacrificio

O cincel máxico da natureza trócase en batuta sublime que interpreta, en harmoniosa sinfonía, a máis doce e cautivadora melodía da seducción.

A fermosura do conxunto comporta o sacrificio necesario de partes que, semellando pleitesía nunha primeira ollada, acadan protagonismo segundo vai profundizando a análise. 

Ogallá todos os músicos da banda mundial souperan baixar así os seus instrumentos cando no pentagrama da historia non hai notas para eles. 

Foto: Concerto floral. Auditorio: un xardín de Antas de Ulla.

Guiar

A capacidade de liderazgo non sempre se demostra indo diante do grupo, tapando as alternativas e ocultando as potencialidades.

Guiar comporta un coñecemento individualizado do colectivo, deixando fluir iniciativas e permitindo a toma de decisións. Esta estratexia -ademáis de reportarnos maior comodidade no exercicio do mando-  logrará un equipo eficaz, que gañará en autoestima por chegar ó prado con apenas un par de levísimas directrices.

Foto: Guiando con empatía. Excelencia na dirección.

Difícil

Cando hai intención, algunhas doses de maña negociadora e unhas pingas de elasticidade mental; case sempre se atopa a maneira de achegar posturas, para penetrar nas ledicias dos acordos. Acádase así un bambeo sutil e fluído que deriva en compromisos asinados.

Parece que a patronal e mailos sindicatos non foron capaces de atopar ese vieiro da intelixencia, aducindo lonxanías e dificultades insalvables.

Mal. Moi mal. Cousas máis complicadas fixéronse nun Simca1000. E tamén (seica) era difícil. Qué carallo!

Foto: Habitáculo negociador móbil. E se probaran nel?

Estacións

Se desta non cae o Pulitzer blogueiro vai ser polos peliños. Cacheinas xuntas na Alameda compostelá. E o mellor de todo foi que nin se decataron. Un roubado en toda regla. Tentárao por Antas, pero xa se sabe que nas vilas o persoal fíxase máis en todo e non resulta doado. Nas cidades (ou vilas grandeiras) a xente anda moi despistada e todo se relaxa con suma facilidade. Non hai máis que ver os resultados das últimas municipais...

Das catro chamoume poderosamente a atención a nugalla que amosa Primavera, e un certo despendole na vestimenta da señorita Outono. Madía leva -pensei- en coller tantos catarros. Polo demáis Invernía estaba moi na súa liña e Verán preparada no banquiño para dar o relevo á durminte nas vésperas de San Xoán.

Foto: As de Vivaldi facendo dun banco o seu pentagrama.

Calcetar

Se che din que si; non te fíes de todo. Se che din que non, poda que haxa unha posibilidade. Cando din xa veremos, a cousa tende a ser unha negativa aplazada; e se apelan a ter que pensalo, xa te podes dar por jodido.

No xenuino fiar da semántica hai un serio risco de ficar enrocado na ceremonia  da confusión dun fuso xiratorio que non permite discernir se traballamos liño ou lá.
Por iso non é recomendable deixarse guiar por un único sentido; xa que -chegados a este punto da calceta- resulta moi útil considerar que case nada é o que parece.

Foto: Croando en bronce.

Capullos

A todos nos resulta moi doado asimilar as cercanías dos humáns cos animais. E non vou ser eu quen desautorice as documentadas teorías que nos levan a montar un surtido zoolóxico -con moi pouco esforzo imaxinativo- a base unicamente de bípedos sapiens.
Pero a min fascíname a descuberta que veño observando, con reiteración nestes días, en analoxías co reino vexetal.
Pode resultar impactante nun primeiro pensamento; pero estou convencido de que a ninguén se lle escapa a escasa habilidade que moitos humanos teñen para lograr pasar de gromo a flor (o que chega), sin antes ser uns auténticos capullos...

Foto: Mañán será un capullo.

Cagadas

O banco está cagado. Esta é unha obviedade tanxible e visualizable. Asumida esta realidade podemos optar por varias solucións:

- Esquecernos que o moble foi pensado para sentarnos e considerar que é un recolledor de cagadas.

- Crear as prazas de funcionario limpador de cagadas (serían tres turnos, con vacacións, moscosos e baixas por lumbalxias e alerxias propias do desempeño...4 postos de traballo).

- Levar unha folliña de períodico para sentarnos. Sempre é mellor sentar na merda resesa, impresa o día anterior, que na fresca recen cagada.

- Mudar o banco de sitio, buscando cagadas novas.

- Meter o banco nunha caixa, asumindo o risco de acabar por non saber qué era caixa, banco ou merda.

En todo caso, viría ben considerar se facemos algo. Xa sexa co banco, coa merda, cos paxaros ou co parque enteiro.

Foto: Botellón ornitolóxico. Restos

Lingua

Emerxes da nube dos meus miolos, flues doce e garimosa balanceándote nas cordas vogais ata mergullarte no meu cuspe salino para acentuarte na curvatura dos beizos, sacándote para fora e invadindo de máxica fermosura o son do ar que me rodea. Cumio da metamorfose dunha idea que xa é palabra. En galego pensada, en galego dita, en galego escriturada, esculpida, pintada ou musicalizada.

E unha vez pronunciada, nin anclada nin a deriva, sigue sempre rulando dende o país dos mil ríos polo mundo dos mil mares. Provocándome ledicias por terte, por saberte, por pronunciarte, por escoitarte, por amarte. Nesa espiral prepositiva faste viva, presente, real, esdrúxula; sabendo que compartes unicamente coa terra que piso e coa muller que me deu o ser, o nobilísimo e venerable título que ninguén mais ostentará nunca para min: nai.

Foto: Que rule mil primaveiras máis, e despois xa falaremos!

Pacer

Antes de que a herba verde se volva branco leite interveñen unha morea de procesos que se escapan ó ollo humán. Esta transformación química necesita como desencadeante inicial  unha acción que practica tamén a prensa diariamente: botar a lingua a pacer.

Claro que a prensa non pretende encher de leite os seus cochos para que outros se alimenten. Neste caso dase unha deglución sin remoído, e o seu pastoreo lingual responde a outros intereses moito máis complexos -que escapan ó entendemento humán- e que, iso sí, lle permitan seguir mamando do teto...

Foto: A Rubia preparando a edición de mañán en Vilapoupre (Antas de Ulla).

Equilibrio(des)

Estamos feitos a base dunha amálgama de eivas e virtudes que, unha vez fermentadas co lévedo da experiencia , acaban por configurar  a persoalidade.

Conviña non exceder para ningures, tentando atopar ese punto harmónico que, de paso que nos alonxa de ser pánfilos, tampouco nos achegue á soberbia.

Polo xeneral os políticos durante a campaña están nunha esquina, e despois das eleccións pasan co papo enchido para a contraria. Por iso sempre viven nun  equidistante e perpetuo desequilibrio que os aciba do resto da cidadanía.

Foto: Nin anxos nin demos, senón todo o contrario.

Enerxía

Por desgraza para o país, tivo que acontecer des que Fenosa deixou de ser do noroeste; pero a descuberta non ten comparanza posible na historia empresarial.

Damas e cabaleiros, agora xa sabemos que nin hidráulica nin eólica nin solar nin xeotérmica nin biomasa nin azul nin verde;   o futuro limpo, renovable e inesgotable está na enerxía celestial!. Mira que somos pailáns carallo; que no lo dixera ben claro: Ego Sum Lux Mundi. E nós  coa teima de fozar para buscar petróleo, a porfía de sachar para embalsar ou  a zuna da alquimia para radiactivar...
Agora falta por saber se os Bispados pasarán a depender de GasNatural ou viceversa. No primeiro caso; estarán os cregos encargados de ler os contadores da luz?

Foto: Cruceiro productor en Trascastro, na derrega entre Antas e Agolada