sábado, 28 de febreiro de 2009

Sorteo


Pois como algúns e algunhas xa poidestes escoitar a través da radio, a gañadora do meu sorteo foi Artabria ; de xeito e maneira que me porei en contacto con ela para establecer a loxística de envio do Pan e do Queixo de Antas. (Ten en conta que vas degustar dous dos manxares máis propios do...Centro Xeográfico de Galicia!!!!, que ben sei que é unha denominación de Antas que che gusta moito :-) )
Sigo atento aos sorteos pendentes, que eu tamén quero que me toque algo!

sábado, 21 de febreiro de 2009

Landainas

Os medios de comunicación comentan a acusada abstención que se da en Galiza en todos os chamamentos electorais. Non lembro as cifras, pero fálase de porcentaxes relevantes que, de participar e votar todos á mesma forza política, sin duda porían goberno.
Os sociólogos non chegan a un acordo para dilucidar os motivos que, de xeito maioritario, inducen a este "pasotismo" democrático.
Hai quen di que ten que ver coa orografía, coa idiosincrasia particular dos habitantes desta terra ou incluso opinan que se debe a unha escasa cultura democrática.

Eu diría, sobre todo a éstes últimos, que tamén pode ser que os cidadáns deste país empezamos a estar fartos de escoitar e ver sempre as mesmas landainas, mudando unicamente a tonalidade de quen as di ou de quen as executa.

Foto: A Toura -en dúas patas-, pedíndolle o voto á Gallarda

domingo, 15 de febreiro de 2009

Interpretar

As imaxes adoitan suscitar axiña unha mensaxe na nosa mente. Pero unha mesma imaxe provoca interpretacións moi dispares entre os que a observan.

Cada quén aportará a súa impronta a un idéntico estímulo visual, e todos han ser válidos e dignos de consideración.
Eu non podo evitar preguntarme se a labor de goberno desgastará do xeito que semella, mentras a de vice-gobernar ofrece tanta frescura. (Ou será que os de Touriño escolleron unha farola máis exposta ós elementos?)
Namentras, a gaivota planea polo medio -aparentemente- con moito vigor nas ás e na gorxa. Qué cousas se poden fotografiar hoxendía!

Foto: Na Illa de Arousa, a 140 Km de Antas de Ulla

martes, 10 de febreiro de 2009

Estalar

Estamos sometidos aos elementos e acotadiños na perimetral parede da exigua propiedade; polo que estarricándonos cara riba procuramos o gas osixenante que vitalice os pulmóns, realizando así a nosa particular fotosíntese alveolar.

E de xeito simultáneo, sen que na superficie se decaten -na intimidade subcutánea da terra- penetramos coas nosas raices nas súas entrañas , húmidas cálidas e receptivas, coa doble finalidade de acadar o sustento que nos alimenta e o apego que proporcione a verticalidade vital.

E cando o aire nordés zoa frenético nas nosas pólas núas; para salvar o toro, deixamos estalar un anaquiño de nós simulándonos vencidos, e así mañán volver agromar folliñas novas e acios de landras verdes; non consentindo que o sempre atento vendaval de machetas troque un maxestuoso carballo nunha simple morica de leña.

Foto: Carballo estalado no Campo das Antas (Antas de Ulla)

venres, 6 de febreiro de 2009

Inseminación

As vacas de hoxe están afeitas a que se lles acheguen por detrás; pero eu vou case sempre de cara e por iso míranme cunha mistura entre resignación e desafío cando lles fago as fotos.
A chamada inseminación artificial veu modificar de xeito profundo as pautas dos gandeiros. E das vacas. Agora non hai que "levar a vaca ó boi". Ven á casa o veterinario. Un cambio de carallo (nunca mellor dito!); pero -dende o punto de vista da fecundación- ten idéntico resultado. E seguramente con maior índice de éxitos, embrionariamente falando.
En todo caso sempre me preguntei que opinarían (se opinasen) as vacas desa supresión do trato co macho da sua especie neses intres de ardor. Dudo moito que (de escoller) se quedasen co frio brazo humano, encondonado nunha bolsa de plástico.
Pero elas non elixen. E por non elexir, ata o número que lles colga da orella a xeito de pendente resulta aleatorio. Ou no caso do da Rubia será o sinal dunha tarde de amor co veterinario, sexualmente falando...?

Foto: A Rubia cos seus pendentes amorosos

domingo, 1 de febreiro de 2009

Pecado

Axeonllado diante do confesonario, o feligrés tiña a cabeza baixa e xogaba coas mans diante da sua cintura con nervioso movemento despois de confesarlle ó cura que tivera que ver con Luciana de Xan pola noite da festa de San Ataúlfo.
- Pero onde te viches con ela? -preguntou inquisitivo o Páter-
- Sabe vostede xusto detrás do adral, onde as silvas cubren a arquivolta do presbiterio da Igrexa?
- Sei, dixo don Servando con rapidez e abrindo moito os ollos.
- Pois alí, apostillou o semiarrepentido Eusebio
O cura elevou os ollos cara o Altísimo e logo duns segundos de silencio, que a Eusebio lle pareceron horas, sentenciou:
- Fillo: o pecado é grande; pero o sitio hai que reconocer que é caralludo!

Foto: Magnífica fiestra absidal da Igrexa románica de Santa María de Arcos (Antas de Ulla). É unha mágoa que non se poida ampliar o suficiente a foto; pero debedes ter fe, e creerme que na elegantísima arquivolta de medio punto había duas moscas fodendo.