luns, 30 de setembro de 2019

Arco

Cando se escagallan os arcos non desaparecen os trunfos. As construcións son veleidades que pretenden representar historias, pero aquelas poden esmorecer; mentres que as historias perduran por sempre.
Nada pode reter a fortaleza; nin siquera a fotografía. A esencia do arco derrubado unicamente pode gardarse no enleado baúl da memoria dos que o souberon trunfante. E así será sempre transmitido. Aínda que el, o arco, non se poida lembrar a si mesmo.

Foto: Restos visibles. Poderío invisible.

4 comentarios:

Ginebra dixo...

Muy filosófico le veo a usted, señor Chousa... que si el arco permanece sólo en la memoria del que lo ha visto en pie, que si la fotografía nada puede hacer por reconstruir... todo tiene un principio y un final, todo menos la materia, que por lo visto se transforma;)))
Lo que sí que tiene constancia es ese beso-bico que le mando desde aquí.
Muaaaaa

Alís dixo...


A primeira frase quero non esquecela, sobre todo pensando nos meus propios arcos.

As historias duran mentres alguén as lembre, mentres sobrevivan ó filtro dalgunha memoria selectiva que decida mantelas vivas. Algunhas seguen pola súa importancia, outras porque foron grandes (longas no tempo) e outras pola súa intensidade...

Bicosss

La utopía de Irma dixo...

Ya no quedan paisanos y paisanas que cuiden de estos muros que en su día fueron casa, cuadras, pajares. ¡Jo qué pena por mi tierra pasa igual!

Abrazote utópico, Irma.-

Raposo dixo...

Hai que recoñecer que a construcción coñeceu tempos mellores.