martes, 7 de febreiro de 2012

Adaptación

Adaptarse é o segredo. Despois da acomodación todo ven engadido. O carallo é mentras non se logra acadar esa tregua necesaria entre a intención e maila realidade.
Cando se chega a aquel nivel de autoaceptación, o tear que levamos dentro empeza a producir a grande escala, logrando elevados niveis de eficaz eficiencia no desenvolvemento vital.
E pouco nos importará saber que imos coa barriga a rastro se temos consciencia de que levamos a cabeza ergueita.

Foto: Lagarto arnao, Señor de Pambre

23 comentarios:

Dilaida dixo...

Coido que esa foto é de hai algúns meses, polo menos. Se non fose así, dende logo que o protagonista conseguiu adaptarse por completo, quen lle ía dicir que en pleno inverno posaría para unha foto sen abrigo de peles.
Bicos

Blogboreta dixo...

Preciso quintais diso... sobre todo hoxe...

Biquiños.

Trasno dixo...

Teño a seguridade de que moitos señores de Pambre non amosaban tanto señorío como ese lagarto

J Cima D Vila dixo...

O importante é ir vivindo. Eu semprep pensei, cada vez máis, aínda que me digan as veces que "ti como sexas así deixas caer a casa", sempre pensei que o importante é ter o necesario e vivir tranquilo coa cabeza alta inda que a barriga vaia a rastro :D

Merce dixo...

E eu que non via o lagartiño...

Magdalena Malungo dixo...

Gostei moito do teu optimismo pragmático, sobretodo da eficaz eficiencia.. porque tardei en aprender a diferencia entre eficacia e eficencia. Daba para a entrada dun blog! ;-)

Paz Zeltia dixo...

Esa tregua tiña que acadar eu, entre a intención e a realidade... para tantas cousas!

admírame ese lagarto! (e a túa oportunidade)

mfc dixo...

Andar de cabeça erguida... é um consolo!

matrioska_verde dixo...

Supoño que sí, que o de ter a cabeza levantada é o xesto importante, como aquello de “pobre pero honrado”. Non sei, ¿qué facemos si non? Loitar, loitar, loitar, loitar… sin descanso. Chega un momento que un dí: “Que lle den a todo”. Bqñs.

mariajesusparadela dixo...

E eu media hora á procura do lagarto...teño que ir ó oculista...

Ginebra dixo...

Llevar la cabeza erguida me resulta fundamental, tanto como adaptarse a las circunstancias, que no hay que confundir con aguantarse, claro.
Besos

Raposo dixo...

Di que si, o malo sería se fósemos coa cabeza arrastrando polo chan, por moito que o bandullo estivera ben mantido.

Carlosm dixo...

De seguro que Pambre já tevo bem piores Senhores.A adaptaçom e a chave de tudo.Saudos.Carlosm

paideleo dixo...

Hai muitos que andan así coma o arnal pero que non teñen esa elegancia e saber estar do lagarto.

A nena do paraugas dixo...

Acomodación e asimilación, que diría Piaget, para camuflarnos neste entorno tan... hostil?
Iso si, sen baixar a cabeza para non perder a perspectiva.

Por certo, un lagarto case tan fermoso coma o que pasea no verán pola miña horta.

Saudiños.

mariola dixo...

Qué ben expresadiño!
E que ás veces non queda outra!
A natureza para iso é moi sabia.
Nós, non tanto .
Biquiños dereitiños.

Harmonía dixo...

E se lle preguntas ao lagarto? Quizais el non perde o tempo pensando como vai facer para adaptarse aumnha nova situación, para el é o "natural".
Ah!, pero se consigues averiguar a resposta cóntanola, please!!
:-))

susana moo dixo...

camuflados e adaptándonos ao sol que mais quente? Non, non non.
Coa cabeza dereita sí, eso sí, e a cola tamén, si vous voulez.

El Canto de la Luna dixo...

Por suposto que hai que adaptarse,pois non queda outra...
pero sempre coa cabeza ben alta,como fai o lagartiño da foto,pois...xenio e figura ata a sepultura!

Veño a darche as grazas por achegarte ao meu pequeno rincón...

Un saúdo.

xenevra dixo...

Adaptarse ou mimetizarse co medio para saír indemne? Se erguemos ben a testa veremos que hai máis futuro, máis posibilidades e que non o mundo ten que ser monocromático.
O señor de Pambre, no seu disimulo, non deixa de mirar desafiante cara o futuro ;)
Boa fin de semana!! bk

A.C. dixo...

Temos moito que aprender dos lagartos.Ademais de levar a cabeza ergueita son capaces de soltar a cola en caso de perigo e nos non nos damos desprendido de nada.
Bicos

Chousa da Alcandra dixo...

O señor de Pambre pavonéase con moito xeito; e seguro que a ras de chan capta novas perspectivas que escapan de ollos altivos.
O feito de que vos coste ver o arnao confirma que, ademáis de adaptado, vai axeitadamente vestido. Tomemos nota.
Moito me gusta tamén a pluralidade lingüística que rebecha pola Chousa. Seguro que o lagarto aprende de vos para conquistar algunha lagartiña. Se mo conta (e me da permiso) xa vos direi se a leva á torre da homenaxe ou homenaxean a carón do hórreo...

Kim Basinguer dixo...

Ahora hay que adaptarse o morir....