Mantén o ritmo a fío, sin perder a compostura. Ou perdéndoa co vaivén do vento.
Apuntando sen punto de mira. Disparando sen gatillo. Vertendo líquido doce. Chovendo sobre mollado. Mollando a humidade, acariñando musgo e musgando os ollos sen sono. Entalándose na intimidade da terra e salpicando de rozaduras os arredores areosos.
Co temple inesgotable da súa pingueira infinita, é o aceite que mantén a iluminación sonora da catedral da chousa.
Co temple inesgotable da súa pingueira infinita, é o aceite que mantén a iluminación sonora da catedral da chousa.
Foto: Picho "incandescente"
29 comentarios:
Precioso texto. Non cabe duda de que a auga é o alimento da vida, gústame que apunte sen punto de mira e dispare sen gatillo, chégándonos a todos nos, bebendo da súa riqueza pinga a pinga.
Gustaríame ver esa iluminación sonora da catedral da chousa!
Un texto moi ben rematado.
Mirando a foto lévame a un remanso de tranquilidade, de paz.
É ben verdade que a auga hipnotiza, e esta foto consígueo.
un bico oxisenado.
Moi bonito e poético. Case podo escoitar a pingueira dese picho alumeando de sons o lugar. Obrigado polo agasallo nesta feira dominical.Saudos.Carlosm
Estache sensual a fraga....
Bicos
La naturaleza sabia sabe disparar sin gatillo y en su empeño de humedecer ese musgo y esa tierra, como veo en la imagen, no se derrama ni gota:)
Besos "imaginativos".
Incandescente será pero moi bravío non parece o picho ese ( sin rencor, eh¡)
Qué ben apunta
o fío cantarino
na tranquilidade
do musgo.
Gústame este
son poético.
Unha grande aperta.
Pois si que ten boa puntería ese picho, xa poderían aprender del moitos que esquecen levantar a tapa.
Bicos
Todo un Picho Vidal enriba dunha Lapiedra calquera....
Jajaja. Chú points para a Blogboreta pola ocurrencia moi atinada!.
As comparanzas son tremendas Dilaida. O "picho" ó que ti te refieres ten vida propia, e non sempre apunta cara abaixo!
Soan ben os parabéns de poesía, cando veñen dunha poeta Marisa. Aínda que ben sei eu que poetizar non é tarefa dun canteiro.
Depende da perspeciva dende a que o mires Susana Moo. En todo caso, asegúroche que rixidez non lle falta :-)
A natureza apunta e dispara sen gatillo nin pólvora Ginebra; e sempre logra de xeito sublime unha fecunda explosión de vitalidade.
Dende logo tés que ter moi bo oido para escoitar o picho do muiño dende esas terras Carlosm. En todo caso, un pracer facelo chegar ata ese lado da raia.
Ese remanso que che evoca a imaxe é tan real como poidas imaxinar Mariola. Tentei capturar o son nunha fotografía e velaquí o resultado. (Da gusto cando hai quen "escoita" as fotos)
Ademais de fermoso, temos unha fonte da que todos bebemos auga(riquísima), que sempre pon o letreiro de "non potable". Pechar os ollos e escoitar é un són inigualable, que parece igual pero non o é, son distintas notas como as gotas da chuvia. Un bico jrande.
Moito me gustou o da catedral da chousa... A fonte da foto é ben bonitiña, ainda que algo estraña:
a auga non cae nunha pía. Máis ben parece unha roda de muiño posta aí. Sen servir. Coma de adorno.
Menos mal que o musgo enverdece todo e todo o conxuga.
Unha imaxe que soa e acariña. Que sorte ten esa chousa!!
A verdade é que dá gusto perderse acariñando ese brión verde e suave. Como tamén o dá perderse neste texto.
Parabéns, Chousa.
E un biquiño.
Realmente a esa chousa non lle falta de nada. Hasta ten ILUMINACIÓN SONORA. Estas feito un poeta,calquera dia mercaremos un libro de poemas firmado por Chousa da Alcandra.
Bicos
Muito bo blogue. Gostei da Galiza e gosto do seu blogue.
Cae xusto no medio do burato, sin serpentear, a plomo, ata o fondo do corazón da pedra, deixando ó seu pasar unha doce música fresca e reconfortante, e chamando, a quen a mira, a embeberse desa frescura e desa forza que da a auga cando se ten, de verdade, sede.
Biquiños.
Eu quero o libro adicado...
Aisss, qué lúbrico andas últimamente.. jaja
Xastamos (sempre mollando, sempre mollados... jaja)
E o que non se molla será que non quere... que por pichos non é.
Bicos salpicados musgando os ollos sen sono... (ein?)
Uiiiiii pero que cerquiña andas dos meus dominios, benquerido Chousa.
E xa podo aprezar como ti valoras a capacidade lumínica que teñen os sóns. Hmmmm, estou pensando se en realidade non serás ti tamen un TRASNO hahahaha
Excelente fotografía.
Maribel-bel: Canto máis tamaño teñen as letras do cartaz de prohibido, máis apetece beber dese picho de auga doce e picante; á que si?
Zeltia: Ás veces ata a auga dos pichos ten que tragar rodas de muiño!. Nos arredores dun muiño de Antas acontece a escea.
Harmonía: A sorte desta Chousa ven dada polas visitas que a cotío recibe. Son elas as que provocan este terremoto de cores harmónicos e reiterados lóstregos de ledicia.
Nena do paraugas: Non hai como deixarse perder ás veces, incluso aínda que non se xogue ó escondite. Á que non?
A.C.: Se coñeces editor (ou editora) con pretensións, sempre podemos chegar a algún acordo. Iso sí; chegado o caso, ti pensas que o seudónimo debe manterse ou debería asinar como Inocencio Alcandra?
Thi: Obrigado pola visita e polas verbas. Hai espazo na Chousa para volver a verte.
Aldabra: Ai, raio; ti estiveches alí antes ca min!!!. A próxima vez procuramos coincidir e miramos o picho dende as dúas perspectivas.
Pitima: Se hai libro, haberá adicatoria para ti!.
E claro que xastamos, carallo; que coa friaxe destas xeadas hai que quentar o ánimo e maila mente con rachos de lubricidade. Non che parece? :-) (E que os ollos, se os musgas con sono...non ten gracia!)
Trasno: Nunca dixen que non fose un trasno. Ou, cando menos, que non gustase das trasnadas. Ou seica non se pode compatibilizar o traballo de trasno co de canteiro?
es precioso y me gusta como has descrito la naturaleza tranquila con tanta vitalidad.
un beso
Todo un símbolo de resistencia, e a demostración máis clara de que o tempo dos homes non coincide en absoluto co tempo da natureza: a eternidade, para ese picho, é cousa de pasado mañá.
Qué inspirado te veo ultimamente, Chousa, bueno... más inspirado y eso que no estamos en primavera.
En fin, amigo mío, que creo que la inspiración no es recíproca, así que no estoy muy sembrada, pero si puedo decirte que he leído con mucho agrado tu texto.
biquiños e bo día.
Curioso...
Beijos.
Ola Chousa teño o tempo un pouco escaso (un quere e debe facer tantas cousas) pero non me esquezo dos amigos. Paseime un bo intre lendo os teus comentarios e douche toda, todita a razón.
Avoa Cris
visto o que provoca, lenvantando os ollos á beleza que nos rodea... que nunca deixe de pingar?
Un ben moi preciado (ou 2): a auga e as túas verbas. Bicos mollados de dozura.
Lou: Un puntazo que lograses coser a vitalidade coa tranquilidade. Os minutos de hoxe semella que teñen trinta segundos. Benvida.
Kaplan: Sin dúbida, ti levas a mesma marca de reloxo que a comentarista anterior. Eu tamén teño un, pero non sempre me lembro de poñelo.
Isabel-Frabisa: Estou entrenando para a chegada da primaveira. Xa verás como daquela vai esbourar a Chousa en cores de inspiración (e algunha espiración tamén!)
Filoxera: Eu tamén che son moi curioso, creeme. ;-)
Avoa Cris: O tempo fuxe das mans coma a auga dunha espumadeira. Pero iso acontece cando se disfruta. Noutro caso, rende que nin o diaño! Graciñas por vir.
A do outro lado da Xanela: Pingar é un excelente verbo. De doada conxugación. Mesmo semella que cae polo seu propio peso jajaja
Magadalena Malungo: Graciñas polo piropo. E grazas mil polo bico mollado na dozura.
---
Mudamos de tercio, que na Chousa hai espazo tamén para o morteiro.
Gustoume moito "o picho" e o retrato do picho.
Andas feito un bo "escribidor" como di o Vargas Llosa.
Biquiños.
Preciosa fotografía y una divertidísima conclusión, que nunca pierda fuerza ese chorrito de agua para que no se sequen esas plantas.
Biquiños, Chousa.
Publicar un comentario