luns, 31 de marzo de 2008

Conmutación

Un proverbio árabe reza algo así como que somente hai tres cousas que non deixan pegada: un paxaro no ceo, un peixe no mar e un home nunha muller...
Pois vai ser que non se cumple a propiedade conmutativa nestas aseveracións.
Se resulta incomprensible non poder enmarcar o voo dun paxaro na liberdade do ceo e se inimaxinable semella un peixe sin o seu mar; que dicir do libro branco que somos os homes antes de que nas nosas follas escriba unha mulller?.

Foto: Illa de Arousa. Incluso visto parcialmente...deixa pegada!

33 comentarios:

irene dixo...

Preciosa comparación, quizá también nosotras podríamos decir lo mismo, somos un libro en blanco antes de que escribáis en nuestras hojas... Muy bonito.
Besos.

vermella dixo...

Que cousa máis tenra e bonita!!!!!!!!
Por certo tesme que facer un favor onde queda Agolada,so seí que en Pontevedra...........
bicos.

A lareira de Santiso dixo...

Repaso unha vez e outra máis as túas liñas; se cadra acabo aprendéndoas de memoria, ben o merecen. Mais o proverbio árabe é duro demais. Penso que os homes marcan a lume o corazón das mulleres. Hai que atopar cal o sabe facer, máis nada.
Apertas, Chousa

Chousa da Alcandra dixo...

Agolada queda...moi pertiño de Antas de Ulla!!!(é outra das marabillas das que poden presumir os aqualatenses: ter Antas tan cerquiña).

Xa que me pregunta unha coruñesa, direi que o itinerario a seguir sería Betanzos-Curtis-Melide-Agolada. Un paseiño de pouco máis de unha hora

chimeneaverde dixo...

Sabias palabras, sabias. Las personas inevitablemente dejan marcas o señales (tanto buenas como malas) en las demás personas.
un abrazo.

asbeirasdoarnego dixo...

toda persona siempre deja su seña de identidad e un rastriño dela. Oe por certo chousa, fai tempo que non te pasas polo meu blog, enfadacheste??? jeje. Unha apreta
www.asbeirasdoarnego.blogspot.com

Unknown dixo...

Creo que non importa o xénero, en cuestión de deixar pegada en nós.

A diferenza das mulleres quizais sexa que sufrimos con nostalxia e queremos soidade.

Quizais sexa que no fondo somos iguais niso.


Beijos doces para curar as feridas.

Cuspedepita dixo...

Gustar�ame saber que idea de muller ti�an os que inventaron o proverbio porque o mesmo nos pode deixar quedar coma deusas inaccesibles para os simples mortales var�ns, como nos pode facer parecer tan inconsistentes coma o aire ou a auga e polo tanto, imposibles de albergar unha pegada duradeira...
Como sexa, compa�eiro, non te�as d�bidas, � ti deixas pegada seguro! ;-)))

Chuchi�os

Elvira Carvalho dixo...

Gostei da comparação. Livro branco... O ideal é que homens e mulheres, sejam um único livro branco, e que as páginas desse livro sejam escritas em conjunto, com muito amor e respeito.
Um abraço

Anónimo dixo...

Ola, Chousa.
Aínda non tiven tempo de ver ben o teu blog. Polo pouco que lin e vin, penso que merece unha visita delongada e fonda, pero os cueiros do meu fillo chaman polas miñas mans.
Que saibas que a terra de Antas tamén a levo no meu corazón, non en van rouboume a unha irmá e deume un afillado...
Grazas por apoiar o meu blog.

Anónimo dixo...

Di que si; que as mulleres son quen elixe aos homes.Dixechelo moi bonito pero dixeches unha razon grande.

Anónimo dixo...

Ti o que eres e un encantador de serpientes.
Moi bonito

São dixo...

Muito bonito, muito bonito mesmo!!
Unha aperta.

BK dixo...

Bueno, bueno, eu ata Betanzos chego, jajaja. Malo será que o tomton no nos leve ata alí.

Preciosa entrada, vamos namorarnos todiñas de ti. :P

busto.agolada dixo...

É fermoso o proverbio, pero na última parte encerra unha media verdade. De todos os xeitos gustoume a túa reflexión e a propiedade da foto con que ilustras esta entrada.
Cambio de terzo: A ver se conseguimos convocar a centos de blogueiros na idea de facermos unha especia de quedada-congreso para coñecernos e compartir, descubrir ideas novas.
Unha aperta.

Anónimo dixo...

Falando de paxaros e liberdade, tamén invita á reflexión unha frase de Bob Dylan: "Acaso están ceibes os paxaros das cadeas do ceo?"

Unha aperta.

pitima dixo...

Non se cumple ó dereito.. árabe tiña que ser o proverbio, claro que non pasa nada: a misogimia está presente en tódalas culturas.., niso non son moi orixinais.
As mulleres somos seres sensibles ás pegadas que algúns homes deixan na nosa alma, e viceversa..
Bonita foto..
Bico conmutativo asociativo y distributivo, o sea, con propiedades...

Fini Calviño dixo...

Hojas en blanco... qué bonito. Un beso

Mer dixo...

fermosa reflexión

A Conxurada dixo...

Fermosa derradeira frase, e a foto encantoume...si, da gusto estar de volta.

Ana dixo...

Me encanta el final!
Una manera tan bonita de homenagear a la mujer.

Bicos

Ángeles Mallo dixo...

Creo que xa tes a moitas namoradas, bonito texto,e moi linda a foto.
Vai ser que algúns imos coñecer a túa terra.Bicos

d´Agolada dixo...

Moi bonito, moi sentimental. Grazas pola visita. ´Sáudos.

Anónimo dixo...

Yo pensaba que tu eras una mujer.
En todo es muy interesante todo lo que cuentas y como lo cuentas.

Helena

Paz Zeltia dixo...

pois hai unha pegada que deixa un home nunha muller... unha pegada que ós 9 meses camiña e cámbiache a vida...

Anónimo dixo...

Ai "hirmandiño " da anima, perdoa esta vez, pero estas moi equivocado....
Antas esta pretiño de AGOLADA, sempre quedarà ao outro lado do Farelo, sintoo, e un feito incuestionable, de elementais nocions xeograficas

Anónimo dixo...

No que propiamente ten a tua reflexion, o proverbio non està mal, eu iache decir que sempre poñen a muller como receptor....pero xa vexo que mais como min que se adiantaron para ver que tamen os homes escriben nos libros das mulleres....
De calquera xeito gustame a reflexion do paxaro, e do peixe mais ca do libro..

Druid dixo...

Ante todo, a miña estupefacción, xa que alguen por ahi arriba consideraba que eras unha muller... jajajajaja... ¿será que non estan acostumadas a tanta sensibilidade nun home?...
En segundo lugar, decir que todos somos libros nos que os demais escriben, pero creo que e dificil que esteamos en blanco.
Unha aperta.

Anónimo dixo...

bo post e comentarios de nivel,virei mais veces por aqi

Suso Lista dixo...

Confundente con unha muller...Eso sí que é poesia

lombriz dixo...

A veces entro aqui y empiezo a leer y entiendo todo y creo que es en un idioma que domino y me emociono.

Quisiera poder entenderte todo, todo, porque cuando llego a entender algo me gusta, porque sñe que las fotos siempre van perfectas con lo que dices, porque es corto y al grano, porque sabes exactamente qué decir y cómo hacerlo.

un saludote, chousita

Chousa da Alcandra dixo...

Segue a ser un motivo de ledicia que das miñas letras perciban esencia femenina (olliño, sobre todo que a perciban as mulleres).

Agradezo os comentarios todiños e deixo o agradecemento á esquerda do blog, para que poidades recollelo...

Anónimo dixo...

A primeira muller que escribiu nas minhas follas foi Gloria de Penas, filla de Encarnación.A segunda mais ben cousa do "azar" e a terceira froito dunha noite de ternura :-)