Cemento

Os fundadores da máis delicada filosofía taoista mexaríanse visitando a nosa terra. E faríano axiña se houbese quen lles servise un albariño, un mencía ou untando un queixo da Ulloa nun rebuxo de pan de Antas...

En calquera caso, aínda que viñesen en plan de xexún absoluto, aquí poderían constatar como se esfurricaba a súa teoría dos cinco elementos á volta dun pestaneo. Sin dúbida a eles faltoulles un que os nosos enxeñeiros de corredoira dominan con arte maquiavélico: o cemento!

Foto: Sacrilexio volumétrico.

Gaita

No medio de tanto furabolos metendo ruido cos platillos, de tanto percusionista desafinado arreando martillazos no pandeiro e de tanto mequetrefre sin baquetas tocándonos os timbais; hai ocasións  nas que se fai absolutamente imprescindible fuxir de tanta artillería de pólvora mollada empezando por un bo achuchón e rematando por compartir un solo de gaita en boa compañía.

Foto: Atinada colocación casual.

Filosofando

Un porco celta díxolle a un marrau retinto extremeño, mentras fozaban no esterco: 

- Onte escoiteille decir ó burro do patrón que a diferencia básica entre a intelixencia e maila estupidez  radica en que a intelixencia ten límites.
- Manda carallo, retrucou o retinto remoendo unha landra.

Ficaron calados un anaco dándolle ó fociño, e despois foron rañar a barriga a un dos tres semáforos que hai en Monterroso, outorgándolle así ao elemento urbán o maior grao de utilidade do semestre. (Nos 6 meses anteriores seica se pousara unha pega marxa nun deles para botar unha cagadiña).

Foto:Efecto nefasto do semáforo

Golo

Antonte a abundancia financiábase co sobrante do que non tiñamos e, se fose preciso, sempre se podía botar man do saco das carencias para continuar nadando na piscina do exceso.

De súpeto, a alguén se lle ocurriu prender a luz e descubrimos que non era auga o líquido no que nos bañabamos... Naturalmente o primeiro que se fixo foi buscar un culpable; pero había tantos que incluso existía risco de acabar incriminados. Entón abriuse o mecanismo último de defensa: cabrearse con todo o que se menea e poñer cara de mala hostia co que está quedo.

Como non imos facer nada ó decatarnos que o corno da fortuna que nos espetaron estaba golo, e ficar así  coa propia fantasía ós pés dos cabalos?

Foto: Pazo de Raxoi. Perspectiva actual

Ferruxe

Por pudor tapamos partes corpóreas que perfectamente podían permanecer expostas sin problema aparente. Paralelamente espímonos por medio da palabra, paseniñamente sin pretendelo.
Con este panorama non pode sorprender que os pobres metais, desprovistos dese privilexio expresivo, pretendan arrouparse por medio dunha pertinente pátina de ferruxe.

Foto: Escultura (detalle), de Fermin del Amo.

Proa

Nin tan feos como na foto do DNI, nin tan guapos como no perfil do facebook; e tampouco tan intelixentes como nas frases lapidarias do twitter. Somos o que somos, e mailas circunstancias que en cada intre nos rodean; incluidos cortes de pelo desafortunados ou indesexables fracturas cutáneas por picadura mosquiteira que derivan en antiestéticas elevacións cutáneas...

Pode quedar ben ter unha pinga de audacia premeditada; pero incluir no Curriculum Vitae ser o mellor piñeiro da zarra, cando somos o único; eleva a proa á categoría de aleivosa arrogancia.

Foto: Pino con proa liderando os carpazos.

Pequeno

Carecían de ferramentas que hoxe consideramos primeira necesidade. A maquinaria que supuxera máis aló da roda e da tracción animal era pouco máis que pura imaxinería. Pero tiñan dúas virtudes hoxe definitivamente extintas no ser humán: paciencia  e tempo.
E con aqueles vimbios fixeron cestos que hoxe semella estresante a sola idea de como argallar o carrexo de tanta pedra. A saber o que terían feito os nosos antergos se poideran enviala por bluetooth.

Foto: Castelo de Pambre. Pequeno exemplo de grandeza.

Escote

Cantas veces temos a evidente sensación de que dúas mans son poucas polo múltiple convite de tocar; de que resulta case ferinte que ambos ollos teñan que unificar direccionalidade cando hai tanto que mirar; de ter unicamente unha boca con tanto raudal salivar; de ter tan pouca epiderme con tanto que rozar. E dentro rebechando cen cabalos desbocados que resultan imposibles de domar...

Doado, polo tanto, que -diante de tanta fermosura- os escoitedes algunha vez rinchar.

Foto: Portomarín, con escote xeneroso e minisaia provocativa.

Comungar

A curia política non para de remexer na procura dunha homilía creible para un modelo social que lles deu farturas sin esforzo. Modifican evanxeos, mudan de parecer durante o ofertorio e ata semella que acadan consensos despois da consagración. Todo para seguir no altar misando, tendo as chaves do sagrario e ser eles os que reparten as hostias...

Pero o máis perverso desta relixión é que -fieis ou infieis- estamos nesta misa, e mentras os presbíteros baduadores non logran atopar acougo nos mesmos sillóns dende os que agora pretenden administrar a miseria, a nós tócanos seguir comungando.

Foto: Sagradas  formas preparadas.

Arciprestemóbil

Mentras medio mundo estala en dolorosos espasmos de recortes sociais, froito de desmáns estrepitosos e nefasta xestión dos recursos. Mentras  se funden na desesperación os mercados bursátiles (feiras yupis nas que se vende o leite da becerra non nacida); en Antas andamos preparando a visita da máxima autoridade eclesiástica da Ulloa.

Aínda non está definido o percorrido final, pero xa falamos co cabo da Benemérita para coutar atravesados (a estas cousas sempre ven alguén de fóra) e tamén lle temos listo o arcirprestemóbil. 

Foto:  Prototipo con cesta conexeira e bandeira foránea.

Demasiado

Demasiado estresados por un exceso de motivos. Demasiada presión laboral, demasiado agobio polo desemprego, demasiado Rubalcaba sentado, demasiado Rajoy en San Xenxo...

Debeu ser por ese exceso adverbial no que nos vimos bañando polo que a concelleira de cultura coruñesa meteu a lingua na ola das papas e, despois de oito días, aínda lle sigue fervendo.

Trabucouse de xeito estrepitoso. Sen paliativos nin eximentes. Por moito que ela se empeñe, non se pode ser demasiado galeg@; eso sí: ser galeg@ é demasiado!

Foto: Demasiado fucsia?. Non, atinada cor

Confianza

Os gobernos de medio mundo andan enleados na aplicación, uns con máis rigor que outros, de medidas encamiñadas a tentar recuperar as ratios económicas perdidas.

Ogallá se decaten axiña de que o necesario é lograr contaminar á sociedade con bonos de seguridade, accións de esperanza e pagarés de ánimo. A economía está sobrada de vendedores de fume e sumamente carenciada de confianza.
De pouco sirve que nos digan as virguerías que se poden facer pilotando un Ferrari, se o que temos é un Seiscentos.

Foto: Confiando no chimpín.

Turbar

Hai moitas cousas boas polo mundo adiante. Xa sei que é para non facerme caso. Os telexornais, a prensa escrita, a falada (e algunha pensada tamén) non permiten dar moito creto ó que digo.

Pero teño razóns para afirmalo. E para mostra un botón: fixádevos na imaxe totalmente de balde que se pon diante dos vosos ollos. Mirade ben, disfrutádea e decídeme se non logra turbarvos. Incluso máis...

 Foto: Se atopades o botón da miña camisa..avisade!

Zoco

Un fato de descoñecidos séntase ultimamente á nosa mesa sin que mediase convite nin presentación; pero xa parece que son da familia.
A "prima de riesgo" e mailos "mercados" son os máis habituais, pero tamén pululan as "axencias de rating", a "deuda soberana" e mailos "axustes". Remexen por debaixo da mesa botando as gadoupas para chimpar un rebuxo de pan ou desestabilizarnos a xerra do viño.

Con este panorama na cociña, considero prioritario abrigar os miolos para protexer a intelixencia; así que nada mellor que empezar polo primeiro: levar os pés ben calzados.

Foto: Zoco Pétreo.

Mar

Fermosura de litoral que baña as rochas de pedernal e lambe con igual floritura as finísimas partículas de area. Despensa de famentos, lacena de farturas, artesa de reservas. Vieiro de namorados, camiño de labores, estrada de canteiros das olas, de labradores do peixe, de enxeñeiros do salitre ...

Ti, noso mar, cumio de deleites contemplativos, excelsa solaina da costa preñada de riqueza vital e visual, que nutre e alimenta a mente e mailo espírito; amósate maino para reterte neste salaio.

(E se algunha terrícola te invade á beiriña, mariscándote,...mellor que mellor!)

Foto: Mariscando. Ou non..

Ulir

Hai quen alardea de ter seis, pero cos cinco ben afinados xa podemos licuar ledicias. Pode haber preferencias para definir liderazgos; pero non resulta doado -sin botalo á pesca pillota- a elección de cal prescindir.

Un gusto tocar delicadísimos encaixes admirados en golosa visualización previa, que van provocando latexos nun bambeo excitante que se poboa de pinceladas arrecendosas, tan lúbricas como lascivas. Un equipo que pedalea en equilibrada comandita na procura da satisfacción total, do cumio elevado, do éxtase sublime...

Si, ten eivas; pero son mínimas: a ver a quen carallo lle importa non saber a que ulen as nubes!

Foto: Ulindo o mar. Azul e salgado

Paciencia

Moito tempo se gasta na procura do que non se da atopado; e outras veces, así como quen non quere a cousa, aparece sin que supoña esforzo de localización.

Non hai nada peor que sexan as premuras as que nos meten présa, xa que neses casos hai moitas posibilidades de non dar pez con bola.

Sin defender a pasividade absoluta, decántome por deixar claro que en moitas ocasións convén mergullarse na paciencia para que sexa o pez o que da na bola.

Foto: Con cebo natural.

Folgar

Operación saída. Ímonos todos. Fuximos. Marchamos. Rachamos coa monotonía na procura da retención. Aparcamos a pucha da indignación para calarnos o pucho da indiferencia. Durante unhas xornadas esquecémonos de Grecia, que xa non fai gracia, e collemos o coche que nos ausente de rescates, salvamentos e inxeccións de liquidez.

Por un par de semanas imos esquecernos do que hai que lembrar, folgar despois de non facer nada. E todo elo fora do fogar. Que cousas!

Foto: Collendo o coche

Damas

Grandes, pequenos; útiles, de mero adorno; sinxelos, sofisticados; de deseño, de desdeño; de top copete, de top manta; de coiro, de lona; de luxo, de diario...Todos despertan un inusitado interés masculino polo que levará dentro a súa dona. Diplomáticas posturas e mala educación incontrolada campeou en miradas desbocadas cara interiores prohibidos.

Ata que chegou o vangardista deseño e quixo deixarnos os ollos coma platos revirando o de dentro para fora. E roubounos a imaxinación, pero convidou o interés por xogar unha partida ás damas...

Foto: De-seño(ras). Loxicamente, algúns non son retornables...

Destetar

Cortarlle toda ligazón coa súa nai cando aínda ten o embigo emocional en carne viva é máis que unha crueldade.

Pero ten que ser. Non hai outra. A nai seica está preñada dun gato pardo que a rondaba dende fai varias lúas, e xa non o quería. Non había leite, nin ganas de amamantalo.

Pensei que cecais o FMI, en colaboración da UE, poderían rescatalo; pero seica non hai epígrafe previsto para gatos prematuramente destetados; así que -dende fai poucos días- na Chousa temos unha refuxiada.

Foto: Veu co eclipse. Lúa (mira que como sexa gato...)

Sacrificio

O cincel máxico da natureza trócase en batuta sublime que interpreta, en harmoniosa sinfonía, a máis doce e cautivadora melodía da seducción.

A fermosura do conxunto comporta o sacrificio necesario de partes que, semellando pleitesía nunha primeira ollada, acadan protagonismo segundo vai profundizando a análise. 

Ogallá todos os músicos da banda mundial souperan baixar así os seus instrumentos cando no pentagrama da historia non hai notas para eles. 

Foto: Concerto floral. Auditorio: un xardín de Antas de Ulla.

Guiar

A capacidade de liderazgo non sempre se demostra indo diante do grupo, tapando as alternativas e ocultando as potencialidades.

Guiar comporta un coñecemento individualizado do colectivo, deixando fluir iniciativas e permitindo a toma de decisións. Esta estratexia -ademáis de reportarnos maior comodidade no exercicio do mando-  logrará un equipo eficaz, que gañará en autoestima por chegar ó prado con apenas un par de levísimas directrices.

Foto: Guiando con empatía. Excelencia na dirección.

Difícil

Cando hai intención, algunhas doses de maña negociadora e unhas pingas de elasticidade mental; case sempre se atopa a maneira de achegar posturas, para penetrar nas ledicias dos acordos. Acádase así un bambeo sutil e fluído que deriva en compromisos asinados.

Parece que a patronal e mailos sindicatos non foron capaces de atopar ese vieiro da intelixencia, aducindo lonxanías e dificultades insalvables.

Mal. Moi mal. Cousas máis complicadas fixéronse nun Simca1000. E tamén (seica) era difícil. Qué carallo!

Foto: Habitáculo negociador móbil. E se probaran nel?

Estacións

Se desta non cae o Pulitzer blogueiro vai ser polos peliños. Cacheinas xuntas na Alameda compostelá. E o mellor de todo foi que nin se decataron. Un roubado en toda regla. Tentárao por Antas, pero xa se sabe que nas vilas o persoal fíxase máis en todo e non resulta doado. Nas cidades (ou vilas grandeiras) a xente anda moi despistada e todo se relaxa con suma facilidade. Non hai máis que ver os resultados das últimas municipais...

Das catro chamoume poderosamente a atención a nugalla que amosa Primavera, e un certo despendole na vestimenta da señorita Outono. Madía leva -pensei- en coller tantos catarros. Polo demáis Invernía estaba moi na súa liña e Verán preparada no banquiño para dar o relevo á durminte nas vésperas de San Xoán.

Foto: As de Vivaldi facendo dun banco o seu pentagrama.

Calcetar

Se che din que si; non te fíes de todo. Se che din que non, poda que haxa unha posibilidade. Cando din xa veremos, a cousa tende a ser unha negativa aplazada; e se apelan a ter que pensalo, xa te podes dar por jodido.

No xenuino fiar da semántica hai un serio risco de ficar enrocado na ceremonia  da confusión dun fuso xiratorio que non permite discernir se traballamos liño ou lá.
Por iso non é recomendable deixarse guiar por un único sentido; xa que -chegados a este punto da calceta- resulta moi útil considerar que case nada é o que parece.

Foto: Croando en bronce.