Enzoufados

Ainda coñecendo ben o medio no que nos desenvolvemos a diario, adoitan engadirse condicionantes -esóxenos i endóxenos- que fan variar os equilibrios sobre a kanoa na que habitualmente nos movemos por ese río que -decía Manrique- nos leva inevitablemente ao mar.
Un levísimo movemento pélvico (cheee, non se me vaian do fío da navegación) pode doadamente poñernos boca abaixo tan axiña como baixamos un rápido. Un paleo fora de tempo produciría un escoramento indebido contra as afiadas rochas das beiras. Un aumento da presión na corrente que non tiñamos previsto poden espetarnos no leito areoso facendo un pinchacarneiros non medido e de consecuencias imprevistas, por máis casco que levemos...
Con todo, segue a ser trascendental saber mover ben o remo e, ainda enzoufados na espuma branca da corrente, sexamos capaces de ter o astrolabio da calma fixado no azul do ceo que nos permitirá saber que seguimos na posición correcta e co rumbo axeitado: río abaixo e cabeza enriba.

Foto: Kaiak extremo no Ulla, pertiño de Frádegas (Antas de Ulla)

Amodiño

Aprender a andar resulta unha tarefa complicada para o ser humán. Con suma torpeza e reiterados golpes imos perfeccionando unha técnica que, co tempo, acaba por ser inconscente; pero que costa caldeiros de bágoas e que tan so consiste en poñer un pe diante do outro mentras mantemos o equilibrio. Nada máis e nada menos.
Despos, co tempo outra vez, imos lograr a soltura e o donaire no movemento (algunhas, incluso moito máis que iso...).
Acadamos a ciencia da velocidade e doutorámonos en salvar obstáculos que non podemos saltar coa pértiga da audacia inventando pontes.
Pero, igualiño que cando aprendemos a poñer os pes un diante do outro mantendo a verticalidade, o éxito de todas as carreiras de fondo, sempre consiste en saber correr amodiño. Nada máis e nada menos.

Foto: No Kilómetro cero. A 270 Hm de Antas de Ulla

Cambios

As variacións de rexedores que os sistemas democráticos nos deparan traen consigo ledicias (ou xoldras) nas casas duns e bágoas (ou decepción) nas dos outros. Os cambios é o que teñen: imposible congratular a todos.
Pero uns e outros temos o mesmo denominador común: somos cidadáns. Persoas que, mediante a nosa contribución económica vía impostos, aportamos os medios precisos para que traballen por e para o noso benestar, e xestionen os bens comúns.
Sentadas esas premisas, a todo quisque lle debería quedar ben claro que tampouco hai que renumerar todas as casas cada vez que cambia o carteiro; senón á volta duns anos corremos o serio risco de ter moita numeración en troques dun portalón.

Foto: Casa re-numerada en Regadío (Antas de Ulla)

Observar

Dende a atalaia da imaxinación podemos adiviñar visións que nunca existiron e que nos ofrecen unha perspectiva, tan subxectiva como real, do entorno que nos acolle.
Asolagados polas nosas propias bágoas, enfermos de asistolias en corazóns concebidos para latexar indemnes día a día, ano a ano, vida a vida, perdemos minutos e horas en...simplemente respirar.
Namentras, o río flue diante dos nosos ollos cegos. E isa gota ínfima non ha volver pasar nunca máis.
Compre buscar un bo punto para deterse e observar coa vista da intelixencia en sintonía con aquela imaxinación empoleirada.
Con calma, con serenidade. Decatándonos de que non importa tanto o que miramos. O realmente relevante é o que vemos.

-Eu son moito de Riberas del Duero. Tampouco é que lle faga noxos a un bo Rioja, que tiven unha educación moi tolerante-

Foto: Vista privilexiada do Ulla (Antas de Ulla)

Sorteo

Pois como algúns e algunhas xa poidestes escoitar a través da radio, a gañadora do meu sorteo foi Artabria ; de xeito e maneira que me porei en contacto con ela para establecer a loxística de envio do Pan e do Queixo de Antas. (Ten en conta que vas degustar dous dos manxares máis propios do...Centro Xeográfico de Galicia!!!!, que ben sei que é unha denominación de Antas que che gusta moito :-) )

Sigo atento aos sorteos pendentes, que eu tamén quero que me toque algo!

Landainas

Os medios de comunicación comentan a acusada abstención que se da en Galiza en todos os chamamentos electorais. Non lembro as cifras, pero fálase de porcentaxes relevantes que, de participar e votar todos á mesma forza política, sin duda porían goberno.

Os sociólogos non chegan a un acordo para dilucidar os motivos que, de xeito maioritario, inducen a este "pasotismo" democrático.
Hai quen di que ten que ver coa orografía, coa idiosincrasia particular dos habitantes desta terra ou incluso opinan que se debe a unha escasa cultura democrática.

Eu diría, sobre todo a éstes últimos, que tamén pode ser que os cidadáns deste país empezamos a estar fartos de escoitar e ver sempre as mesmas landainas, mudando unicamente a tonalidade de quen as di ou de quen as executa.

Foto: A Toura -en dúas patas-, pedíndolle o voto á Gallarda

Interpretar

As imaxes adoitan suscitar axiña unha mensaxe na nosa mente. Pero unha mesma imaxe provoca interpretacións moi dispares entre os que a observan.

Cada quén aportará a súa impronta a un idéntico estímulo visual, e todos han ser válidos e dignos de consideración.
Eu non podo evitar preguntarme se a labor de goberno desgastará do xeito que semella, mentras a de vice-gobernar ofrece tanta frescura. (Ou será que os de Touriño escolleron unha farola máis exposta ós elementos?)

Namentras, a gaivota planea polo medio -aparentemente- con moito vigor nas ás e na gorxa. Qué cousas se poden fotografiar hoxendía!

Foto: Na Illa de Arousa, a 140 Km de Antas de Ulla

Estalar

Estamos sometidos aos elementos e acotadiños na perimetral parede da exigua propiedade; polo que estarricándonos cara riba procuramos o gas osixenante que vitalice os pulmóns, realizando así a nosa particular fotosíntese alveolar.

E de xeito simultáneo, sen que na superficie se decaten -na intimidade subcutánea da terra- penetramos coas nosas raices nas súas entrañas , húmidas cálidas e receptivas, coa doble finalidade de acadar o sustento que nos alimenta e o apego que proporcione a verticalidade vital.

E cando o aire nordés zoa frenético nas nosas pólas núas; para salvar o toro, deixamos estalar un anaquiño de nós simulándonos vencidos, e así mañán volver agromar folliñas novas e acios de landras verdes; non consentindo que o sempre atento vendaval de machetas troque un maxestuoso carballo nunha simple morica de leña.

Foto: Carballo estalado no Campo das Antas (Antas de Ulla)

Inseminación

As vacas de hoxe están afeitas a que se lles acheguen por detrás; pero eu vou case sempre de cara e por iso míranme cunha mistura entre resignación e desafío cando lles fago as fotos.
A chamada inseminación artificial veu modificar de xeito profundo as pautas dos gandeiros. E das vacas. Agora non hai que "levar a vaca ó boi". Ven á casa o veterinario. Un cambio de carallo (nunca mellor dito!); pero -dende o punto de vista da fecundación- ten idéntico resultado. E seguramente con maior índice de éxitos, embrionariamente falando.
En todo caso sempre me preguntei que opinarían (se opinasen) as vacas desa supresión do trato co macho da sua especie neses intres de ardor. Dudo moito que (de escoller) se quedasen co frio brazo humano, encondonado nunha bolsa de plástico.
Pero elas non elixen. E por non elexir, ata o número que lles colga da orella a xeito de pendente resulta aleatorio. Ou no caso do da Rubia será o sinal dunha tarde de amor co veterinario, sexualmente falando...?

Foto: A Rubia cos seus pendentes amorosos

Pecado

Axeonllado diante do confesonario, o feligrés tiña a cabeza baixa e xogaba coas mans diante da sua cintura con nervioso movemento despois de confesarlle ó cura que tivera que ver con Luciana de Xan pola noite da festa de San Ataúlfo.
- Pero onde te viches con ela? -preguntou inquisitivo o Páter-
- Sabe vostede xusto detrás do adral, onde as silvas cubren a arquivolta do presbiterio da Igrexa?
- Sei, dixo don Servando con rapidez e abrindo moito os ollos.
- Pois alí, apostillou o semiarrepentido Eusebio
O cura elevou os ollos cara o Altísimo e logo duns segundos de silencio, que a Eusebio lle pareceron horas, sentenciou:
- Fillo: o pecado é grande; pero o sitio hai que reconocer que é caralludo!

Foto: Magnífica fiestra absidal da Igrexa románica de Santa María de Arcos (Antas de Ulla). É unha mágoa que non se poida ampliar o suficiente a foto; pero debedes ter fe, e creerme que na elegantísima arquivolta de medio punto había duas moscas fodendo.

Trasteo

Recollendo unha iniciativa que parte do bló de L&M (onde se pode ver en detalle o funcionamento deste meme do trasteo de productos galegos); e que me pasa Barreira dende a sua bitácora; no senso de que cada participante sorteará un produto propio da sua bisbarra, ou que simplemente queira promocionar.

Velaquí vai o meu:

Producto que eu sortearei o 28 de febreiro será: un pan de Antas , que se poderá degustar con un queixiño da Ulloa (dunha queixería de Antas, loxicamente), e que tamén irá incluido no lote.

E mándolle este meme a: Mencía , que se me ocurren cousiñas de Valdeorras que probar; a Paideleo, a ver que se coce por Vilaguindastre e á Doutora Seymour, que nos ten relatado certos gustos culinarios que poden aportar un toque diferenciador e descoñecido.

Nota 1: Eu, que fuxía dos memes coma alma en pena, e agora dous no mesmo mes.
Nota 2: Os números para o sorteo adxudicaranse nos comments a este post a quenes manifesten o desexo de participar (e fagan eles tamén o sorteo dun producto propio da sua bisbarra)
Nota3: No bló de LM hai unha lista con todos os productos que van participando neste meme trasteador.

Altura

Hai que respetar sempre as sinais de tráfico. Se non o facemos podemos poñer en risco a nosa integridade física e tamén a dos outros usuarios. Así que -ainda que nos pareza esaxerada a moderación que se nos indica- faise preciso mentalizarnos de que é necesario cumplir a indicación.
E non vale decirlle despois ó Guardia "e que non a vin", " o sinal estaba tapado polas silvas". Nada. Despois pagar e calar e, sobre todo, moito respeto co Guardiaciví, que él so cumple co seu deber (foderte); e ainda che deixa claro que che perdoa a vida, que o debuxo desas rodas de diante...non sei eu (é dicir, que cha podía meter máis fonda ainda).
O deber, no resto dos humanos, é unha obriga moral. Nos que van de verde é o resultado dunha gravación xenética na cadea do ADN , supostamente feita nos quirófanos da sastrería onde lles confeccionan o uniforme. Por iso é un deber de moita máis altura.

Foto: Sinal alta. Embalse baixo (Portomarín)

MemeLibro

É a segunda vez que fago un meme destes. Non me chistan un carallo; pero sempre hai razóns para facer algo que non gusta. Desta vez as miñas razóns son:
1. Proponme LM (a quen lle adico a foto do pan de Antas)
2. Sortean un libro entre os participantes (Un libro é un libro).

Alá imos coa trama do meme. Hai postear sobre o asunto do sorteo do libro "El Fuego" asinado pola autora, Katherine Neville; despois hai que deixar un comentario no blog do iniciador (Mezclado, no agitado). E finalmente, claro, liar a outros tres blogueir@s para que a pólvora continue. (Cajonatós, un día destes iniciarei eu un, que vos hei facer dar pinchacarneiros durante media hora!!!). Agora quedaría ben se non elixo a ninguén; pero como son tan malo como os demáis, vou elexir. E empezarei por rigurosa orde alfabética. Pero ó revés (que era cando no cole me pillaban a min sempre!! jajajaja). Xa pensaban que se ían librar, ademáis dame o corpo que lles gustan tan pouco como a min os memes...
Zeltia, xa que os memes son o máis antagonista ao exhibicionismo emocional (un cameo para empezar pode ir ben)
Vermella, para que non esteña tan caladiña, e nos brinde unhas palabriñas máis a miudo.
Vakastolas , que dende que abriu sucursal anda moi perguiceira, e xa vai sendo hora de que diga algo.

(Os comennts de cabreo e reclamacións, poden deixarse no anterior post)

Ataduras

A estas alturas da competición xa temos visto gañar medallas na modalidade de brilé a atletas moi afortunados, e tamén a entrenadísimos deportistas de billarda marchar para a casa de baleiro.
Horas e horas de adicación, física e mental, para que despois -nun minuto desafortunado- pises a raia e acabes descalificado por un xuiz a sueldo da organización.
Así se cocen as cousas na olimpiada de cada día; na que, ainda por riba, ás veces hai que facer os cen metros vallas á perna lanqueta por mor de ataduras impostas e sabendo de antemán que corres sen opción de podio.

Foto: A Xata, en vixilancia penitenciaria.

Tino

En xeneral os humanos nacemos con moito coidadiño, circulamos polo raíl da nosa vida con suma precaución e descarrilamos paseniñamente cando a vía remata.
Durante o traxecto compre que teñamos tino con case todo, xa que por máis depredadores que sexamos, tamén resultamos sumamente vulnerables a un amplísimo espectro de riscos.
Ter tino co frío, coa calor, coa velocidade, co exceso de lentitude, co lume, coa auga...
Semella que todo nos agrede, incluido o propio entorno. Virus, bacterias e un sinfín de males ameazan cada segundo con invadirnos nunha abordaxe sen previa advertencia.
Habería que sinalizarlles a todos eses elementos que sexan eles quen teñan tino, que pasamos nós. Ou qué carallo!

Foto: Sinalización ou advertencia?

Cen

A do día 10, a da rapaza fresquiña con vaqueiros bonitos e de marca relucida, foi a entrada número cen deste blog. Unha centena de posteos xa parece cousa seria, ainda que o "posteador" semelle que o toma todo a chufla.
Hai que abordar as cousas con certa trivialidade, que as serias xa nos mudan o rictus elas por sí solas; de xeito e maneira que, mentras nos quede un gurruchiño de licor no vaso, brindemos sempre pola ledicia, o cachondeo e maila retranca.

Como non podía ser doutro xeito (e xa era hora), efectivamente esa foto levaba unha trampiña. Sí, os que desconfiaban de corno queimado tiñan razón. Todo era real, agás que busquei un sitio que me pareceu moi axeitadiño para asinar a fotografía...Pero non me negaredes que lle quedan que nin pintados!

Feira

Cada día 10 hai feira en Antas. Según os vendedores ambulantes, cando cae a sábado ou domingo non é o mellor día para que eles fagan moitas transaccións. Disque a xente non acude tanto á vila en xornadas non laborables, aproveitando mellor os días de diario para facer de paso outras xestións.

Así e todo sempre se dixo que "non hai feira mala", xa que cando non é boa para un, sempre ha ter contrapartida positiva para outro; cadrándose así o balance entre o debe e mailo haber.
Eu hoxe merquei unhas tixeiras de podar, que xa está vindo o tempo e as que tiña era hora de concederlles a xubilación.
O que me pregunto é se a moza que estaba na feira non tería frío desa guisa que lucía así de lozana na praza do Concello. Quixen preguntarlle onde mercara os vaqueros, que teñen unha marca ben interesante, pero como son moi tímido, apretei as miñas tixeiras de poda, e voltei coas ganas de preguntar na idea e coa imaxe da feiranta fresquiña, na memoria da miña cámara.

Foto: Debe haber calor, carallo!

Realidade

Reiteradamente emiten mensaxes para que pensemos que somos a elite do mundo, que sabemos como se chega á Lúa, que estamos a piques de chegar a Marte e que o código xenético da mosca non ten misterios para nós.

E agasállannos para os ollos moitas luces de cores, debuxan unha autoestrada debaixo dos nosos pés e proporciónannos a ilusión de ser posuidores dun vehículo cunha potencia motriz capaz de acadar metas absolutamente incribles...
O carallo é cando hai que pagar un combustible monopolizado, a luz que non gastamos, a peaxe que xa vén imposta e mailo arrendamento financieiro do medio de transporte proporcionado.
Entón decatámonos de que, en realidade non nos movéramos do sitio, e coa vértixe da suposta velocidade atopámonos cun mareo considerábel, agarrados a un fueiro do carro que nos venderan coa etiqueta "Fórmula I". E a realidade esbóuranos nos fuciños con intensa e arrítmica musicalidade.

Foto: Entre onte e mañán.

Pudor

A vida diaria precisa de accións que, pola sua cotidianidade, poden semellar irrelevantes; pero que requiren o desenvolvemento dunha serie de habilidades, así como un estimativo consumo de recursos, tanto enerxéticos como intelectuais.
Porén ás veces nos sentimos cansos, ainda sin ter realizado unha tarefa especialmente relevante dende os puntos de vista físico ou mental. Tales situacións vense maximizadas en épocas como estas datas nas que, aparentemente, todo son festas e algarabías, e en ocasións precisamos dun descansiño, un aloumiño ou unha cariciña.
E se non temos quen nos proporcione esas doses de combustible etéreo para que o carburador da nosa vitalidade siga movendo as poleas do inxenio; pois non queda outra que ser autocomplacentes, e agasallarnos a nos mesmos esa pequena licencia dun lametón alí onde máis o precisemos...
Claro que para facelo coa chulería coa que o fai a Gallarda, compre saber aparcar moi ben o pudor na cuneta da indiferencia.

Foto: A Gallarda. (Xa o dicía Mecano: "lame aquí, lame allá...")

Inocente

Conta unha vella historia que cando Deus configurou os paises decidiu conceder duas virtudes a cada nacionalidade. Así acordou que os franceses fosen refinados e coidadosos, os británicos puntuais e datallistas, os alemáns traballadores e meticulosos…

Cando ceibou as virtudes dos galegos dispuxo que fosen Inocentes, intelixentes e mais do PP. Un arcanxo (penso que foi San Gabriel, que sempre se mete en todo) díxolle:

- Señor, a todos lles das somente duas virtudes e, pola contra aos galegos estás a concederlles tres; non consideras que é inxusto?

O Todopoderoso mirouno e, decatándose do seu (suposto) desliz, matizou:

- Tes razón. Por elo decido que das tres concedidas, somente poderan concordar nunha mesma persoa duas. A escoller e de xeito excluinte…

(Como podedes observar, manteño a mesma liña editorial despois de transcurrido un ano. Cando menos no que respecta ás imaxes e tamén ao lugar de nacemento dos protagonistas... Abonda con botar unha ollada ó post do 28-12-2007 para cerciorarse de elo)

Foto: Chousa fai uns anos. Obsérvese na miña inocente mirada o atisbo da intelixencia...

NaViDááááá!!!

Ben sei que hai moita xente a quen esta etapa do ano lle produce rexeite, tristura e outras cousas ainda peores. A min gústame o Nadal. Si, moito terá que ver o feito de que na miña casa hai unha personiña capaz de describir estes días do xeito que leva por título este post.
Seguramente todos, cando eramos nenos a disfrutábamos doutro xeito, e hoxe todos temos que botar a alguén de menos... (ou de máis, vai ti saber!!).
Pero sexa como fose, quero -dende este ventanuquiño pequeno- transmitirvos os mellores desexos para todos e cada un dos días que faltan ata que volos volva a transmitir.

E non me sexades malpensad@s, que o añiño da foto non vai presidir a miña mesa. Simplemente foi a imaxe que máis me gustou, e que me inspira a ternura e, tamén, ese "espíritu navideño" do que ás veces se fala. Evidentemente, como non podía ser doutro xeito, é un añiño de Antas. Solo ten unha semana, pero tiñades que velo rebechar arredor da sua nai xunto cos seus tres irmáns: a encarnación da felicidade mesma.

Adrede

A pesares da miña promesa de non reincidir no xa dito (recuncar somente presta noutros menesteres que non preciso citar...), retomo parte da filosofía do post anterior no senso de que non todo se merca con cartos. Todos confluimos nesa aseveración e , en maior ou menor grao, amosamos ledicia por tal conclusión. Non sei se como forma de espelirnos a alta dependencia que deles temos, ou como rexeite do elevado índice adictivo que os cartos provocan en nos.
Certas xeneracións -nas que me vou incluir- fomos criados na austeridade duns tempos menos tecnolóxicos que, dado o caso, se fose preciso volver saberíamos (con "mono", pero saberíamos) enraizar de novo naquel xeito de vida.
Pero témonos establecido na solaina de certas comodidades con tal ensimismamento, que me pregunto se fomos capaces de transmitirlles aos nosos cachorros aquela filosofía.
Deixémonos de landainas: non o fixemos. E sería debido a que nos arrastrou a corrente ou foi adrede?

Foto: O mesmo tronco, pero diferentes pólas. Mazaira xeada de Antas

Gavelas

Teóricamente tense considerado como innecesario pero a sua vileza proporciona ao ser humano a capacidade de loita máis encarnizada nas sociedades "modernas". Máis que o amor, tanto como o sexo...(que manda carallo!). Polo que representa téñense dado soadas traizóns, cruentos asasinatos e mil xeitos de prostitución. Con él seica se poden mercar intencións, calidades, cualidades e ata pensamentos.

Gavelas de seres teñen perdido a dignidade por unha presa de moedas. Presas de moedas, fluidamente aboadas en conta corrente téñennos prendidos na canga vital da nosa cotidianidade.

Xa sei, hai cousas que non se mercan nin se pagan con diñeiro; máis cada día que pasa a canga metálica apreta con renovada enerxía os nosos febles pescozos e profundiza a nosa dependente adicción polas gavelas de billetes finamente acuñados e precariamente distribuidos.

Foto: Simplemente cartos

Lapso

Con canta sabiduría e aparente sinxela arquitectura acomete a natureza as solucións para as inclemencias da intemperie. Cal galiña de alas protectoras que acobilla á sua niñada, as follas da camelia fan de teito dos xoromeliños que un día han ser flor.
Todo está previsto e non hai lapso cando das plantas se trata.
Do outro lado estamos os humanos que imos brincando dende o lapsus calami ata o lapsus memoriae pasando polo lapsus linguae cometendo tropelías na fala (olliño, e non malinterpretar aquí).

E non vou citar o lapsus carnis; posto que nese caso poda que haxa máis intención premeditadamente alevosa...(olliño, e malinterpretar -para atinar- aquí).

Foto: Os capullos seguen intactos despois da nevada en Antas

Buratos

Parécenos que precisamos dos cinco sentidos e cando os temos todos a pleno rendemento, sempre obviamos algún. A capacidade imaxinativa, xunto cos datos almacenados no disco duro que todos levamos enriba dos hombreiros, permítennos ver onde os ollos non chegan e intuir o que ignoramos.
E así nos vai. Que a realidade ás veces non ten nada que ver co imaxinado e outras veces... ainda é peor.
Con todo, ninguén de nós renunciaría a esa poderosísima ferramenta que nos permite ver máis aló dos buratos que a vida nos brinda para ollar dende a nosa quietude. Ainda sabendo que acumulamos erros, ninguén prescindiría da marabillosa capacidade humana de equivocarse.

Foto: Tragaluz, ventanuco ou buratiño?