Inocente

Conta unha vella historia que cando Deus configurou os paises decidiu conceder duas virtudes a cada nacionalidade. Así acordou que os franceses fosen refinados e coidadosos, os británicos puntuais e datallistas, os alemáns traballadores e meticulosos…

Cando ceibou as virtudes dos galegos dispuxo que fosen Inocentes, intelixentes e mais do PP. Un arcanxo (penso que foi San Gabriel, que sempre se mete en todo) díxolle:

- Señor, a todos lles das somente duas virtudes e, pola contra aos galegos estás a concederlles tres; non consideras que é inxusto?

O Todopoderoso mirouno e, decatándose do seu (suposto) desliz, matizou:

- Tes razón. Por elo decido que das tres concedidas, somente poderan concordar nunha mesma persoa duas. A escoller e de xeito excluinte…

(Como podedes observar, manteño a mesma liña editorial despois de transcurrido un ano. Cando menos no que respecta ás imaxes e tamén ao lugar de nacemento dos protagonistas... Abonda con botar unha ollada ó post do 28-12-2007 para cerciorarse de elo)

Foto: Chousa fai uns anos. Obsérvese na miña inocente mirada o atisbo da intelixencia...

NaViDááááá!!!

Ben sei que hai moita xente a quen esta etapa do ano lle produce rexeite, tristura e outras cousas ainda peores. A min gústame o Nadal. Si, moito terá que ver o feito de que na miña casa hai unha personiña capaz de describir estes días do xeito que leva por título este post.
Seguramente todos, cando eramos nenos a disfrutábamos doutro xeito, e hoxe todos temos que botar a alguén de menos... (ou de máis, vai ti saber!!).
Pero sexa como fose, quero -dende este ventanuquiño pequeno- transmitirvos os mellores desexos para todos e cada un dos días que faltan ata que volos volva a transmitir.

E non me sexades malpensad@s, que o añiño da foto non vai presidir a miña mesa. Simplemente foi a imaxe que máis me gustou, e que me inspira a ternura e, tamén, ese "espíritu navideño" do que ás veces se fala. Evidentemente, como non podía ser doutro xeito, é un añiño de Antas. Solo ten unha semana, pero tiñades que velo rebechar arredor da sua nai xunto cos seus tres irmáns: a encarnación da felicidade mesma.

Adrede

A pesares da miña promesa de non reincidir no xa dito (recuncar somente presta noutros menesteres que non preciso citar...), retomo parte da filosofía do post anterior no senso de que non todo se merca con cartos. Todos confluimos nesa aseveración e , en maior ou menor grao, amosamos ledicia por tal conclusión. Non sei se como forma de espelirnos a alta dependencia que deles temos, ou como rexeite do elevado índice adictivo que os cartos provocan en nos.
Certas xeneracións -nas que me vou incluir- fomos criados na austeridade duns tempos menos tecnolóxicos que, dado o caso, se fose preciso volver saberíamos (con "mono", pero saberíamos) enraizar de novo naquel xeito de vida.
Pero témonos establecido na solaina de certas comodidades con tal ensimismamento, que me pregunto se fomos capaces de transmitirlles aos nosos cachorros aquela filosofía.
Deixémonos de landainas: non o fixemos. E sería debido a que nos arrastrou a corrente ou foi adrede?

Foto: O mesmo tronco, pero diferentes pólas. Mazaira xeada de Antas

Gavelas

Teóricamente tense considerado como innecesario pero a sua vileza proporciona ao ser humano a capacidade de loita máis encarnizada nas sociedades "modernas". Máis que o amor, tanto como o sexo...(que manda carallo!). Polo que representa téñense dado soadas traizóns, cruentos asasinatos e mil xeitos de prostitución. Con él seica se poden mercar intencións, calidades, cualidades e ata pensamentos.

Gavelas de seres teñen perdido a dignidade por unha presa de moedas. Presas de moedas, fluidamente aboadas en conta corrente téñennos prendidos na canga vital da nosa cotidianidade.

Xa sei, hai cousas que non se mercan nin se pagan con diñeiro; máis cada día que pasa a canga metálica apreta con renovada enerxía os nosos febles pescozos e profundiza a nosa dependente adicción polas gavelas de billetes finamente acuñados e precariamente distribuidos.

Foto: Simplemente cartos

Lapso

Con canta sabiduría e aparente sinxela arquitectura acomete a natureza as solucións para as inclemencias da intemperie. Cal galiña de alas protectoras que acobilla á sua niñada, as follas da camelia fan de teito dos xoromeliños que un día han ser flor.
Todo está previsto e non hai lapso cando das plantas se trata.
Do outro lado estamos os humanos que imos brincando dende o lapsus calami ata o lapsus memoriae pasando polo lapsus linguae cometendo tropelías na fala (olliño, e non malinterpretar aquí).

E non vou citar o lapsus carnis; posto que nese caso poda que haxa máis intención premeditadamente alevosa...(olliño, e malinterpretar -para atinar- aquí).

Foto: Os capullos seguen intactos despois da nevada en Antas

Buratos

Parécenos que precisamos dos cinco sentidos e cando os temos todos a pleno rendemento, sempre obviamos algún. A capacidade imaxinativa, xunto cos datos almacenados no disco duro que todos levamos enriba dos hombreiros, permítennos ver onde os ollos non chegan e intuir o que ignoramos.
E así nos vai. Que a realidade ás veces non ten nada que ver co imaxinado e outras veces... ainda é peor.
Con todo, ninguén de nós renunciaría a esa poderosísima ferramenta que nos permite ver máis aló dos buratos que a vida nos brinda para ollar dende a nosa quietude. Ainda sabendo que acumulamos erros, ninguén prescindiría da marabillosa capacidade humana de equivocarse.

Foto: Tragaluz, ventanuco ou buratiño?

Incrible

Mentras xantamos sobre os nosos platos acugulos de proteinas, as televisións sirvennos a ensalada áceda das crises, das fames, das noxentas batallas por cuartillos de terra estéril, preñada de casquillos de 9 milímetros e aderezada co sangue inútil de miles de mártires dunha causa que non é a súa. E de postre unha de corrupción e duas de anoréxicas desfilando nunha pasarela de alto estanding.
Para a cea téñennos preparadas risas enlatadas ou broncas de realitis increiblemente concebidos para amosar -supostamente- as vilezas humanas visionadas nunha caixa de zapatos...
Semella absolutamente incrible que, a pesares de todo elo, siga poñéndose o sol polo oeste sobre o tranquilo mar de Oia nunha tarde de novembro.

Foto: Pantalla vital. Imaxe real. Canal de balde sin precisar sintonizador

Soportes

Os espazos destinados como soporte publicitario son escollidos por profesionais do márketing e do mundo da imaxe con profundidades insospeitadas. Vimos de asistir á campaña das eleccións americanas, onde todo se mide: cada frase, cada sonrisa, cada movemento.
Pois o mesmo se fai para seleccionar o lugar sobre o que se vai sustentar a imaxe ou a frase que se quere transmitir, para que ésta chegue con claridade meridiana á maior parte posible do público obxectivo.
Pero cando o importante é a mensaxe, todas as relevancias mudan; e nese caso o soporte pasa a ser secundario. Calquera que sosteña as grafías é válido. E non por un recóndito soporte a frase perde o seu valor comunicativo nin a verdade enunciativa. E o resto son landainas!

Foto: Un parque en Santiago (Esta vez hai que clicar nela para ver a mensaxe)
Alguén está en desacordo co enunciado?

Faladores

Na actualidade resulta totalmente normal ver á xente camiñando polas ruas das cidades co móbil pegado á orella. E falan pola mañán e badúan polas tardes, e interrumpen comidas e falan polos pasos de cebra e xesticulan diante dos semáforos e incluso rin diante dun escaparate de chucherías...
Tanto temos que dicir agora?. Tanto calabamos antes?
Millóns de conversas innecesarias sucédense cada día (e factúranse cada mes).
Imaxino que estes faladores paseantes, cando chegan ás suas casas coas propias baterías esgotadas, enchufaranse no cargador do silencio para poder continuar na conversa inacabable ao día seguinte. Acaso terá máis mérito falar cos non presentes que cos de perto?
Por algún estraño motivo, esto faime lembrar cando chegou a radio á casa de meu avó. Sempre que a "acendía" mandábame calar para oir o "parte". Co tempo aprendemos a ter o "arradio" encendido simplemente para que baduase...

Foto: Mobilfalante de antano (case volvo dicir Antas)

Reflexo

A perspectiva é a nai de todas as interpretacións. Depende dende onde mires para sacar conclusións tan diversas como contrapostas. Incluso a perspectiva contextual incide na conclusión final.

E o mellor de todo é que non hai lado bo nin lado malo (Julio Iglesias non sei se suscribirá esta afirmación); senón que todo depende de quen te mire e dos obxectivos desa mirada.

Se cadra vai resultar que a verdadeira imaxe, a máis nidia, a mellor, a pura, a real, a única...é so un reflexo e o resto...pura imaxinación.

Foto: Reflexo dende o muiño de Frádegas (Antas de Ulla)

Mutacións

Somos tan sumamente semellantes que nas facultades de medicina estudan sobre un patrón que serve para todos e cada un de nos. Aquel músculo que se trenza por alí, aqueloutra arteria que se esconde por acolá, un óso que se engarza nestoutro...
Pero e cando falla a catalogación previa do individuo analizado?. Un estudo correctísimo pode concluir nun diagnóstico tremendamente errático de consecuencias prescriptivas tan fatais como desastrosas.
Porén hai materias nas que nin siquera vale aquelo de que "se non é boi é vaca"; senón que compre unha adicación analítica previa o suficientemente metódica como para que a catalogación resulte axeitada.
E non se trata de simples mutacións do mesmo ser, non. Simplemente se trata doutro ser absolutamente diferente aos seus semellantes na sua total igualdade para con eles...

Foto: Se me queres ligar como unha pera vas levar calabazas, porque son unha pataca!

Saúde

En certa ocasión un neno acompañaba a seu pai na feira de Antas, cando pasaron a carón dun burro que tiña o seu órgano sexual extendido en toda a sua lonxitude. O rapaz, sorprendido pola visión, e cargado coas dudas da sua candidez infantil, preguntou:
- Papá, e que lle pasa ao burro?
O pai, que non gustaba de verse en camisas de once varas, tentou sair da situación como mellor puido e respostou
- Nada neniño, o burro está enfermo.
O día rematou, cargado de anécdotas para o rapaz, e pasados varios días dende o 10 (que é o da feira de Antas), ía o neno camiñando para a escola -esta vez na compaña de sua nai- cando avistaron un burriño na mesma situación co detallado anteriormente. O neno, amosando sabiduría, dille á sua nai:
- Mira mamá, ise burro está enfermo.
- Enfermo?, e quen che dixo a ti tal cousa?
- Seino eu, porque mo dixo o papá.
A nai, enrugando o fuciño, axeitando a postura do mandil sobre o lombo e mirando cara o frente cun levísimo sorriso de resignación, respostou:
- Xa quixera teu pai ter a metade da saúde do burro!

E xa que estes días haberá tinta abondo corrida sobre as eleccións americanas; este é o meu humilde tributo a tal evento.

Foto: Burro saudable en Santa Cristina de Areas (Antas de Ulla)

Proposta

Dentro da vertente social que teñen os blogs, e tan so dende o ánimo cívico que habita no meu interior, veño hoxe en propoñer ás Administracións públicas unha idea para minimizar o impacto da crise nos seus presupostos.
E como vexo aos políticos tan sumamente orientados a aportar ideas cara o aforro das familias na parte do custo da vivenda e matizando ese aforro principalmente non na reducción no prezo básico dos impostos sobre o chan, as taxas sobre a construcción, etc, senón na simple reducción do tamaño da vivenda; tomo nota da sua amigable iniciativa e devolvo a miña co mesmo cariño e vehemencia.
Propoño que utilicen como sedes ministeriais ou das diferentes consellerías, así como das delegacións provincias e outras dependencias públicas, construccións do tipo da fotografía (tomada dunha alvariza en Antas de Ulla)
Ademáis de lograr unha considerable reducción dos custos orzamentarios, tanto de construcción como de mantenemento, acadaríase así unha moi axeitada integración medioambiental con un mínimo impacto no mesmo e liberaríanse os recursos precisos para adicar á atención social, educativa, sanitaria, infraestructuras...

Foto: Proposta de sede do Ministerio da Vivenda

Equilibrio

Medramos na chousa global, acotados polos valados das fronteiras e periódicamente trocamos os froitos das nosas entrañas a cambio da moeda de esterco que nos volve fertilizar e de cuxa necesidade somos únicos autores.
E en cada ciclo estacional repítese a mesma sinfonía sin necesidade de mudar de pentagrama nin de batutas que a dirixan nin oidos que a escoiten.
Ata que un día, feridos pola macheta do estrés e asfixiados polo adival das premuras, ficamos tronzados enriba do noso propio pe .

Foto: Equilibrio inerte

Canchapernas

Que se negro, que se branco. De dereitas ou de esquerda. Grande ou pequeno. Gordo ou fraco. Lonxano ou de perto. Áxil ou torpe. Bo ou malo. Manso ou bravo. Seco ou mollado. Que se doce, que se amargo. Que se vivo, que se morto. Que se esto, que se aquelo...
Pois tamén pode ser nin sí nin non, senón todo o contrario. Nin subindo nin baixando, nin de a pe nin dacabalo.

A canchapernas entre os dous lados e facendo forza no pe que mellor conveña en cada intre ou asentado nos dous por igual. Todo elo sen perder a verticalidade nin a compostura: galego; por riba de todo.

Foto: A canchapernas do Ulla no seu berce

Simplicidade

Sesudos estudosos da economía licúan estes días os seus miolos para tentar asesorar axeitadamente aos responsables políticos de como atallar unha situación que se torna máis complicada cada día que pasa.
Semella que a fortaleza de antonte non era tanto e hoxe todo se torna peligrosamente delicado. Mesmo parece que se tambalean as estructuras nas que se sustentan as necesidades creadas ó abeiro dunha pseudoprosperidade sumamente dependente do consumismo atroz e dirixido.
Resulta que ninguén se decata de que todo isto tiñámolo solucionado dende fai moito.
Auga e alimento. Todo nun entorno ledo, acolledor e atrainte. Sin presas. Sin beber máis auga da que se da tragado e sin meter máis millo do que cabe no hórreo.
Naquela simplicidade de antano tamén se recreaba todo un arte que hoxe so é materia de estudo da antropoloxía; cando debería ser toda unha asignatura conceptual para entender a macroeconomía.

Foto: Bolsa de San Martiño de Vilapoupre (Antas de Ulla). Hora punta.

Lugo

Seguramente que nun día coma hoxe a imaxe de Lugo é un caldeiro de polbo cocéndose ao carón das casetas do parque de Rosalía. As festas do San Froilán teñen un marcado carácter gastronómico, parte lúdica na que pondera dun xeito relevante o cefalópodo servido ó denominado "estilo feira".

Pero non hai duda de que a imaxe característica de Lugo, en festas ou fora delas, é a muralla. Pondera de xeito importante, de entre as imaxes perimétricas do romano monumento, este cubo con fiestras perto da Porta de San Pedro, coñedido por "A Mosqueira".

Foto: Non todo vai ser Antas

Osadía

Contan que a ignorancia é moi osada, seguramente por non ser quén de analizar as consecuencias nin o alcance dos actos que realiza.
Sin deixar de recomendar prudencia e mesura, tamén compre recoñecer que sin arroutes de osadía de cando en vez...deixaríamos de percibir unha boa parte do que nos rodea.

Andaba eu na procura dunha foto do insecto, agardando que se pousase nunha folla de mazaira e...voilà; mira ti onde se veu meter!

Foto: Algunha manicura na sala?

Técnica

Nos entornos pedagóxicos do márketing dise que o experto nesa materia non necesariamente ten que ser un comercial, pero que ámbolos dous profesionais se complementan.
O experto en márketing non vende; simplemente entretén e distrae ó cliente para que o comercial lle coloque o producto. As técnicas empregadas para esa distracción poden ser múltiples e moi variadamente inxeniosas.
Que vos parece se vos digo que na farmacia do escaparate fotografiado querían impulsar a venda dunha marca de alimentos infantís? . Como "dano colateral" se incrementan as vendas de caixiñas azuis...tampouco pasa nada!

Foto: Moreas (non mareas) de condóns en Burela (Cedida por V. da B. )

Mesura

Agora todo o mundo recoñece que o ciclo económico nos está levando pola senda do retroceso e das dificultades.
Antonte todo eran chamadas a consumir, incluso por riba das propias posibilidades; onte falaban de moderación e cautela e hoxe aluden claramente á necesidade de controlar os gastos, incluso os necesarios.
Semella que estabamos nunha festa con xoldra e algarabía e metémonos nun sepelio de córpore in sepulto
Ultimamente parece que non hai termo medio.
Unha verdadeira mágoa, pois se sachamos un chisco no nabal da nosa memoria, axiña lembraremos que a mesura debía presidir cada unha das nosas accións.
Por iso hai que ter tino coas solucións, para que éstas non acaben por ser o problema.

Foto: Xa non temos ratos!

Discreción

Nunca vin a unha femia de lagarto alegre de cascos.
Abundando máis na observación, eu diría que son exemplo de discreción e recato. E por riba disque son animais de sangue fría; o cal lles debería aportar ainda máis cobertura nese plano.
Por iso non atino a comprender a teima humana de guindar sambenitos con marcados matices de caracter sexual, baseados nos animais.
Debería ser unha virtude que a alguén lle chamasen lagarta. Debería ter o sentido de muller áxil de movementos, silenciosa no desplazamento e absolutamente integrada no hábitat sin buscar o realce. Xustiño o contrario do que se pretende a quen tal calificativo se lle outorga (agás tal vez a alusión de "movemento áxil", pero non precisamente usado para o desprazamento...)

Foto: Unha lagarta de Antas de Ulla

Intensidade

En ocasións sufrimos deslumbramentos frontais de tal magnitude, que nos deixan cos ollos lostregando por un anaco, sin que o nervio óptico sexa capaz de enviar sinais coherentes ó cerebro.
Unha morea de sempre renovadas e algunas veces case descoñecidas sensacións bolborotea por algures, resultando imposible precisar a ubicación.
Coa intensidade in crescendo, inúndanos un entusiasmado afán de embelesamento, atracción e desexo de seguir mirando para os pétalos abertos e deslumbrantes.
Ainda sin esquecer que ten raices, pode ser sublime a contemplación da flor.
E mentras me asbstraio nese estado, case ascético-místico, da contemplación pregúntome; qué pensará a flor?

Foto: Flor de agosto en Antas de Ulla

Profilaxe

Púxose de moda en certas empresas a creación das eufemísticamente chamadas plataformas telefónicas, que no fondo non son máis que un xeito de non dar a cara cun establecemento físico.
Armémonos de paciencia se temos que chamar a unha destas para reclamar (ultimamente parece que todo quisque empaqueta trapalladas). Resulta ben complicado rematar con éxito unha destas xestións. Mesmo semella que non entenden o idioma, son lentos, pouco dilixentes e por riba...pagas ti a chamada. Hai que joderse co telediario!.
Un xa non sabe se o verdadeiro negocio da empresa é vender un producto tarado ou que chames despois para reclamar e terte colgado do teléfono escoitando o último LP de Perico dos Palotes, mentras eles -unha e outra vez- "verifican los datos" . Por máis conciliador que inicies a xestión, resulta moi habitual rematala cos nervios aterecidos...
Diante destas agresións que ese entorno tan sumamente hostil nos prodiga, dan ganas de, tomando unhas axeitadas medidas de profilaxe, lles deamos o seu merecido!!!

(Ou, neste caso, sería máis eficaz chuzárllelo sin él? ...)

Foto: Toxo con condón na beirarúa de Alvidrón (Antas de Ulla)

Casualidade

Resulta que con paciencia, e sin necesidade de Prozac por vía oral, chega a solución estética capilar. Con prezos de oportunidade e rótulos rechamantes. ¿Imos?

(Quen vería á perruqueira ourensá, a onde corresponde esta foto, se ve entrar pola porta á percheroa de Cutián coas suas guedellas enmarañadas con restos de palla e toxos!)

Necesidade

Pódese presumir incluso das necesidades, e lucilas amosando certo estoicismo na pose, que ninguén debe confundir con resignación; pois -ben mirado- achégase doadamente á idea de esbeltez.
Erguerse sempre das patas de diante carréxanos tensións e estresantes momentos, que irremediablemente acaban por conducirnos á consulta do siquiatra; así que -de cando en vez- paga a pena relaxarse e agardar a que os acontecementos vaian xurdindo...

Foto: Egua guedelluda en Cutián (Antas de Ulla)

Minúsculo

Non hai xeito a comprender tanto en tan pouco tempo. Un so segundo e todo muda, todo doe, todo remata. Tantas inquedanzas e tantas ilusións, misturadas con dificultades e con preocupacións; conformando vida.
E de súpeto os planos mudan e todo perde relevancia. Nada era importante se lle sustraemos o único importante: a vida.

Non hai xeito para comprender que tantas persoas perdan a vida así. Por máis avións que se estrellen, non hai xeito ata comprender que somente somos un gran de area.
Terán que pasar estas tremendas desgracias para que nos percatemos de que somos minúsculos?

Quentura

Non sei como a xente racha tantas vestiduras cando contempla expresións de amor (*) entre dous homes ou duas mulleres, xa que na realidade da vida diaria rural foi algo que aconteceu a cotío entre os animais. Eles amosaron sempre as suas quenturas sen rubores nin tapullos, na intimidade do prado pechado ou da corte aberta.
E non se trata de establecer diferencias entre humáns e animais, no que repecta ó control dos instintos básicos; se non da mera constatación da existencia destes.
[No caso concreto das vacas, eu sempre pensei que son bisexuais; xa que despois destas cabalgaduras a "montadora" acababa sendo cuberta polo boi; pero non podo deixar de matizar a paixón coa que sube aos lomos da sua compañeira e, de xeito recíproco , o decidido somentemento da "montada". Todo un tratado de filosofía animal.]

(*) Quixen dicir sexo

Foto: "¿E ti que miras?". Peibás (Antas de Ulla)

Vigor

Dicíamos onte... que a fraxilidade vital resulta tamén un exemplo de vigor e de superación, ainda nas dificultades máis insospeitadas.
Estar ou non no sitio axeitado á hora precisa, pode significar o ser ou o non ser. Esa delicadísima razón que se consolida nos cementos do puro azar, acaba por resultar un feito determinante e sen paliativos para que escribamos unha soa liña ou varios tomos da estantería da vida.

Está claro que Silva miañou na silveira de Antas á hora precisa para que poidéramos escoitar a sua chamada de auxilio o pasado 26 de abril.
Entre o ser e o non ser somente media un miañar...

Foto: Silva , o gatiño da silveira de Antas

Abellón

Tan so dez días median entre estas duas imaxes.
Unicamente duascentas corenta horas -e un abellón- establecen as diferencias. É o mesmo allo na mesma leira e dende a mesma perspectiva.
A cámara e mailo fotógrafo son os mesmos.
O allo seguiu o seu ciclo vital e abriuse.

Un abellón seguiu o seu ciclo vital e, dez días despois, viuse atraido pola flor do allo.

Estarémonos abrindo para que un abellón perguiceiro nos veña zugar as entrañas dentro de dez días?

(Se zuga con arte...)

Fotos: Máis listo que un allo (de Antas, claro)

Derrega

Resulta curioso que nun país no que a auga sempre veu do ceo, sin moita máis complicación, acaeceran liortas de moitísima relevancia polos dereitos de rego. Complicados turnos non sempre acotados polos días ou meses, se non polas lúas, unidos ás sucesivas partixas sobre predios cada vez máis pequenos e minifundistas, teñen rematado en verdadeiras traxedias entre consanguíneos, colaterias, veciños e Administracións.
Avogados e asimilados levaron as suas talladas por mediar en conflictos de augas e deslindes nun país no que, unha vasta extensión, estaba a comaróns , valados, sebes e silveiras.
Pero hoxe siguen vixentes os marcos que colocaron a pulso homes que non coñeceron o descanso, que se guiaban pola altura do sol para delimitar os seus horarios vitais e que, cando levaban o seus corpos cansos a cear detrás da lareira unha cunca de leite con pan de millo, a terra que labraban cada xornada seguía pegada ós seus zocos, á pana dos seus pantalóns , ó texido epitelial das suas mans e perimetralmente presente nas suas mentes.
Resulta curioso, pero comprensible, que as derregas fosen a fronteira a defender diante do invasor, xa fose irmán, cuñado, veciño ou brazo administrativo.

Foto: Derrega entre Pontevedra e Lugo no Marco-Ludeiro (Antas de Ulla)

Civismo

Lembro que nas primeiras nocións de informática de programación que escoitei, decíase que o ordenador era un auténtico burranzán ó que era preciso ir dando todas as instruccións pasiño a pasiño de xeito que soupera executalas correctamente.
De tal sorte que non se podía dar unha orde que supuxese un mínimo avance na acción, sen que antes non se lle dese a inmediatamente anterior, so pena de caer nun bucle ou simplemente que a acción non se realizase.
Algo de pailáns nos debe quedar aos humanos no córtex, cando compre seguir lembrándonos as normas mínimas de convivencia e de civismo. O que non sei é como sabemos conducir audis e bemeuves sin que anteriormente nos ensinaran a lavarnos os dentes...

Foto: Hai que ghardala e mexar na intimidade oh

Patria

Coa fachenda de sentirnos fillos da Galicia nai que hoxe celebra o seu día e percibindo que o azul e o branco son as verdadeiras cores dos nosos corazóns, quero expresar unha vez máis a miña ledicia de sentirme galego. Hoxe e tamén os outros 364 días de cada ano!

--oOo--

En pé! Irmáns!

En pé, sereos,

a limpa frente erguida,

envoltos na brancura

da luz que cai de riba,

o corazón aberto

a toda verba amiga,

e nunha man a fouce

e noutra man a oliva,

arredor da bandeira azul e branca,

arredor da bandeira de Galicia,

cantémo-lo dereito a libre nova vida!

Validos de treidores

a noite da Frouseira

á patria escravizaron

uns reises de Castela.

Comestas polo tempo,

xa afloxan as cadeas…

Irmáns asoballados

de xentes extranxeiras,

ergámo-la bandeira azul e branca!

e ó pé da enseña da nazón galega

cantémo-lo dereito a libertar a Terra!

Irmáns no amor á Suevia

de lexendaria historia,

en pé! en pé dispostos

a non morrer sin loita!

O día do Medulio

con sangue quente e roxa

mercámo-lo dereito

á libre honrada chouza!

Xa está ó vento a bandeira azul e branca!

A oliva nunha man, a fouce noutra,

berremos alto e forte:

“A nosa terra é nosa!”

Ramón Cabanillas

Foto. As miñas bandeiras: Antas de Galicia

Misturas

A pasada fin de semana lin un artigo nun diario galego que, baixo o mesmo epígrafe, falaba dunha ponencia-marco sobre a regulación dos órganos de goberno das Caixas de Aforro galegas e tamén sobre a necesidade de darlle un marco legal á prostitución.
Cando un periodista consagrado fusiona eses dous temas é que seguramente hai conexión entre eles. Será que considera que os Consellos de Administración das Caixas teñen certos matices en común coas casas nas que se exerce o oficio máis vello do mundo?; ou cecais estima que nos chamados clubes de carretera podería prestarse un servizo adicional relacionado coa dispensación de efectivo?
Pasados uns días ainda persisto en debullar as motivacións de tal mistura. Se cadra tamén foi debido a unha simple confusión do rótulo dun caixeiro automático co neón azulado do último bar de copas...

Foto: Ou arre ou xo. Sinais en Santa Cristina de Areas (Antas de Ulla)

Optimismo

O mundo empresarial estuda con recalcitrante énfase o xeito de optimizar os seus recursos coa fin de acadar mellores resultados e rendibilidades sen acometer novas inversións e reducindo os custes.
É como se co mesmo paquete de deterxente pretendésemos lavar máis roupa moito máis sucia en menos tempo e reducindo o consumo de auga.

Solución: meterlle caña á lavadora.

Os traballadores somos a lavadora das empresas. Agora, para minimizar o impacto da crisis nas suas contas de resultados, falan de poñernos a lavar durante 65 horas semanais. Sin engadir deterxente nin suavizante e coa esixencia dun centrifugado máis intenso.
Parecía que todo ía ben e mira ti; para que logo digan que hai que ser optimistas.

Foto: Profecía ou advertencia?

Trivialidades

Gozamos de tantos privilexios e rodéannos tantos agasallos que ás veces esquécenos disfrutalos co vigor e coa entrega que sería aconsellable.
Ocupámonos en demasía na construcción da ponte e despois non temos tempo de cruzar por ela, de asomarnos ao peitoril para contemplar como a auga flue paseniña baixo os nosos pes secos.
Trabucamos con terca reiteración cales son as finalidades e cales os medios para acadalas. Valoramos en exceso a moeda de curso legal mentras simultaneamos a devaluación do realmente importante.
Deberíamos mergullarnos con máis asiduidade nas cuestións sinxelas que, curiosamente, adoitan ser de balde e cecais por elo non acadan o aprecio que se lles debe na nosa escala. Consideradas triviais; esas pequenas cousas son as que nos cargan de enerxía e reinventan cada día o noso motivo vital.

Foto: O son da auga. Sinfonía gratuita

Académicos

Xa teño falado da osadía das comparanzas; pero despois de sentada esa premisa hai ocasións nas que o método comparativo permite establecer baremacións entre duas ou mais cuestións ás que se lles supón algo en común. Ainda que se diga que non se deben xuntar churras con merinas, semella lexítimo discernir as propiedades cualitativas da lá ou as cuantitativas de leite de cada unha delas...
Chegado a este punto pregúntome con teimuda vehemencia cal será o motivo polo cal o Diccionario da RAE comete un clarísimo vilipendio cando define o termo "gallego" , na sua acepción de idioma . Tal menosprezo percíbese axiña se o comparamos coa definición atribuida a "catalán".
Seica o galego non é unha "lingua romance vernácula"?. Acaso os galegos que falan en castelán están tamén falando en galego? (gallego: lengua de los gallegos)
Deberíamos axudar aos Académicos da lingua española a limpar, fixar e dar esplendor a unha lingua, sen menoscabo doutra.

Foto: Un capulliño marelo de Antas para os académicos españois

Estímulos

Millóns de conexións neuronais transmiten centos de impulsos que o noso cerebro asimila cada milésima de segundo e que obteñen unha resposta que non sempre resulta perceptible ao individuo, quedando en meros impulsos ou simples respostas reflexas.
Cada estímulo, xa sexa sensorial ou nun plano que comporta aditamentos máis emocionais, desencadea unha serie de reaccións químicas que supoñen un considerable consumo enerxético da masa cerebral.
Ainda con esas, a mente humana é capaz de interpretar unha cantidade inxente de información de xeito simultáneo, permitindo afirmar que somos multitarea. (Din algunhas mulleres que os varóns temos esa capacidade menos desenvolvida, pero eu penso que o din con coña...).
Pero, claro; como son tantísimas e tan variadas as mensaxes que recibimos a cotío, non sempre somos quén de procesalas todas coa idoneidade axeitada. Así hai veces que non nos percatamos da tonalidade cromática do semáforo da nosa vida e...saltámolo en vermello!

Imaxe: Escaneado de pétalos de Antas. (Resío virtual da noite de S. Xoán)

Venres

Comparar case sempre comporta odiosos resultados. A reivindicación do único e do diferente resulta faciliño de defender e de sentencia doadamente favorable.

Unicamente as licencias poéticas permiten alegatos de confrontación semántica con un mínimo de posibilidade exitosa. Por elo hoxe revélome coa osadía necesaria para poñerlle imaxe a un día da semán.
Que prodixiosa resulta a natureza, que ainda con folgas, crises, desaceleracións e dificultades de abastecemento, é capaz de agasallarnos os sentidos con tanta voluptuosidade, colorido e suma beleza!.

Foto: Venres en Antas. (Que ben escoltado está o capullo)

Instruccións

Non rompas a roupa. Coida as botas novas, que non imos mercar outras este inverno. Non corras, mira por onde vas. Para un pouco. Come ben. Lávate as mans. Obedece. Non te levantes da mesa.
Estudia. Non te manches. Non te manques. Non bebas.
A ver con quen vas. Volve cedo.
Canta retórica gastamos e cantas instruccións reiteradas. O mundo móvese, entre outras lerias, a base de repetir e repetir. E ainda así pasa o que pasa... (a ver a quén carallo se lle ocurría dicirlle que non se tatuase!!)
E despois teñen medo para ir donar. Hai que joderse co telediario!

Foto: Danos colaterais .

Listura

Hainos que carrexan os recibos da hipoteca vital con tanto donaire, que mesmo semellan satisfeitos da sua carga financieira.
Dese xeito presumen diante dos seus endeudados familiares e amigos de ser os mellores negociadores a este lado da aldea e, por mor dese innato coñecemento macroeconómico, gábanse de soportar unha TAE de euríbor menos varios puntos.
O director da sua sucursal consúltalles diariamente a paridade Euro/Dólar/Yen antes de que marchen impartir cursiños de renta variábel no corriño que se fai arredor da pista de petanca cada tarde; onde alardean de ter vendido os seus calcetíns usados no mercado de futuros de economías emerxentes...
E cando sae o sol amosan os seus corniños retráctiles mentras arrastran a listura polas babas da sua hipotecada cónchega calcárea e gris.

Foto: Caracoliño

Agolada

As ducias de obxectivos fotográficos que captaron miles de imaxes en Agolada o pasado sábado non son nadiña comparadas coas gratísimas sensacións que vivimos nesa xornada lúdica, emocionante e moi enriquecedora.
Agolada ten un patrimonio de incalculable valor etnográfico configurado polo entorno dos Pendellos e unha paisaxe absolutamente emocionante arredor do Arnego; pero o día 31 tamén confirmamos que o patrimonio máis valioso sodes vos mesmos, os aqualatenses que soupestes poñer en valor coa erudición do saber, perfectamente aderezada coa paixón do amor polo voso pobo. Graciñas a todos e a todas.
Foi un pracer coñecer aos blogueiros e blogueiras que compartiron a experiencia (a mesa e o mantel e tamén os sudores no sobreiral).
E do mesmo xeito que tratamos, non sin dificultade, escoller unha imaxe do día; eu quero reseñar un intre máxico: escoitar a Xosé Vázquez Pintor recitando os seus propios versos no sobreiral do Arnego. Un absoluto privilexio.

Foto: "Auga captada"

Garbo

Resulta imposible imaxinar un país sin funcionarios.
Nada funcionaría. Os nenos non aprenderían a ler, non teríamos sanitarios atentos á nosa saúde, non se administraría xustiza, non se recadarían impostos, non habería orde público, ninguén vixiaría aos presos, non se xestionarían as pensións...
A sociedade en xeneral apuntálase na existencia dos funcionarios. Debo engadir que o meu propio círculo de amistades e familiar quedaría drasticamente mermado se decretasen a extinción da "raza" funcionarial.
O carallo é que algúns destes consideran que, despois da durísima oposición que pasaron fai tres quinquenios e das inhumanas probas que supuxeron as promocións internas superadas, xa cumpliron o seu cometido laboral. Estes son os que, cando te achegas ao seu centro de traballo, mírante con garbo e altanería. Tamén son os culpables de que a todos se lles colgue o sambenito de perguiceiros, ineficaces e totalmente prescindibles.

Foto: Marela. A vaca funcionaria do Anxeliño

Altruismo

Hoxe traio unha historia que me transmitiu a blogueira de Barreiro (Portugal), Elvira Carvalho, e que me provocou unha fonda reflexión sobre canto nos pode ensinar a inocencia dun meniño. Para non mermar a intensidade orixinal do relato, transcriboo en portugués:

"Há muitos anos atrás quando eu trabalhava no hospital de Stanford, conheci uma menina chamada Liz, que sofria de uma estranha enfermidade, cuja única esperança de salvação era uma transfusão de sangue de seu irmão, de cinco anos que idade, que milagrosamente havia sobrevivido à mesma doença e tinha desenvolvido anticorpos necessários para combatê-la. O doutor explicou a situação ao menino e lhe perguntou se estaria disposto a doar sangue a sua irmã. Eu o vi duvidar apenas por um momento, antes de dizer com um suspiro:

- Sim eu o farei se isso salva a Liz.

Enquanto durava a transfusão, o menino estava recostado numa cama ao lado da de sua irmã, olhando sorridente enquanto nós assistíamos a ele e a sua irmã, enquanto víamos as cores voltarem ás faces da menina. Então o menino empalideceu e perguntou com voz temerosa ao médico:

-Doutor, a que horas vou começar a morrer?

Tendo apenas 5 anos ele não compreendera o médico. Pensava que para salvar a irmã teria que dar todo o seu sangue e morrer. Mesmo assim ele lho dava."

Con vontades tan decididas non resulta doado comprender cal é a razón pola que os adultos de Galiza non acadamos a recomendación da OMS de 40-60 doazóns por cada mil habitantes/ano. En Antas temos ocasión de amosar a nosa tasa de solidariedade e altruismo o vindeiro sábado. Se queredes vir...vémonos a carón da Unidade Móbil.

Foto: Doazón en Antas de Ulla. Cartel

Galego

(Letras Galegas 2008)

DEITADO FRENTE Ó MAR...

Lingua proletaria do meu pobo
eu faloa porque si, porque me gusta
porque me peta e quero e dame a gana
porque me sae de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ó ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sen raíces
que ó pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
fala-la fala nai,
a fala dos abós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos da linguaxe,
remo e arado, proa e rella sempre.

Eu faloa porque si, porque me gusta
e quero estar cos meus, coa xente que sufren longo
unha historia contada noutra lingua.

Non falo prós soberbios,
non falo prós ruíns e poderosos,
non falo prós finchados,
non falo prós estupidos,
non falo prós valeiros,
que falo prós que aguantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
prós que súan e choran
un pranto cotián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non podo arredar as miñas verbas de
tódolos que sufren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, doce mágoa das Españas,
deitada rente ó mar, ise camiño...

Celso Emilio Ferreiro. Longa Noite de Pedra

Tamaños

Dise que non acada os cumios de felicidade o que máis ten, se non o que menos precisa. Así poderíamos ir deducindo que o reinado da ledicia rebecha nos campos da ignorancia e asómase dende a solaina da incultura coa osadía do non saber; pero hai moito atino na afirmación daquel dito.
Ainda que o verbo "conformar" non ten doada conxugación para os humanos -virtude que propiciou avances, progreso e tecnoloxía-; sin nomear agora as contras de tanta civilización, compre discernir con claridade que non fai falla ser grande para amosar grandeza.

Foto: Feira do dez en Antas de Ulla. Camión da cervexa

Propiedade

Por máis que nos ensalcemos como defensores do ben tribal e da nosa colectividade, queda clariño que "somos o que facemos" (o que comemos axúdanos a seguir sendo).
Ainda que se postulen defensas a ultranza do ben común, o postulante acaba por poñerlle alambradas ó monte, valos á leira e setos á aira.
Con estes vimbios construimos o cesto da nosa exigua propiedade fincable, sin alporizar tan siquera o máis mínimo sentido do ridículo.

Foto: O carballo: un membro máis da unidade familiar.