A perspectiva é a nai de todas as interpretacións. Depende dende onde mires para sacar conclusións tan diversas como contrapostas. Incluso a perspectiva contextual incide na conclusión final.E o mellor de todo é que non hai lado bo nin lado malo (Julio Iglesias non sei se suscribirá esta afirmación); senón que todo depende de quen te mire e dos obxectivos desa mirada.
Se cadra vai resultar que a verdadeira imaxe, a máis nidia, a mellor, a pura, a real, a única...é so un reflexo e o resto...pura imaxinación.
Foto: Reflexo dende o muiño de Frádegas (Antas de Ulla)
Carallo! o ceo está debaixo da árbore ;-)
ResponderEliminarUnha aperta.
Antón.
Chousa, no puedo estar mas de acuerdo contigo, no me quiero enrollar, pero decirte que me veo perfectamente reflejada en tus palabras.
ResponderEliminarY de la foto... con tu permiso la agrandé para verla bien y me la he guardado de recuerdo, te importa? es que me encantó.. todo pero tomada desde esa ventana tiene un encanto especial, y está el marco lleno de musgo...
besos sin distorsiones!!
¿Me reconocerías si me vieras en un reflejo? Yo me reconozco, quizá eso es lo importante.
ResponderEliminarOnte foi unha desas tardes gloriosas de paseos sin horario. Pilloume a noite sin que me decatase.
ResponderEliminarPálpanse tantísimas historias no vello muiño que eu quería captalas todas co obxectivo da miña cámara...
Asegúrovos que se percibía tata vida naquel espazo semiderruido, abandoado, húmido e frío; que mesmamente semellaba altivo, poboado e sumamente completo coa calidez de tantas historias que nel se tiveron que vivir.
Cris, non solo podes quedarte coa imaxe, senón que podes facer con ela o que che pareza. Toda unha honra.
Antón á que teu avó che contou historias dalgún muiño?. Pois este de seguro que ten moitas.
Sarah, si, claro que e é importante recoñecerse; pero...recoñeceríate a ti a imaxe reflectida? ;-)
Eu non creo nun reflexo fiel, só é unha mentira vista dende moitos puntos, a verdade, non se reflexa en ningún espello.
ResponderEliminarA foto preciosa.
Un bico sen pinchos.
A perspectiva levanos a ver as cousas dende distintos angulos, en en cada unha cada un de nos vemos o que nos parece. Afortunadamente, diria eu, e iso e o que enriquece a raza humana pois cada un vemos as cousas dende distinto angulo e de distinta forma. Gracias a todos por ser distintos e por deixarme a min estar aqui.
ResponderEliminarSaudos chousa
Siempre digo que miro para que me guste lo que veo y como la imaginación es libre, a veces veo más de lo que hay.
ResponderEliminarEl reflejo de la imagen me muestra estrellas. Tal vez estén esperando a la noche.
Con ese paisaje te arriesgas a pillar un buen síndrome de Stendhal.
Besos sintomáticos :)
Este comentario foi eliminado polo autor.
ResponderEliminarChousa, qué bonito y especial paseo, no? (qué envidia sana)Se nota que está muy vivo ese rincón y que esconde mucha historia.
ResponderEliminar¿de verdad puedo usarla? Entonces se va derechita a mi blog con el enlace correspondiente.
Bicos agradecidos!
Que non hai lado bo nin lado malo?? Non estou de acordo, pero bueno........unha parte importante sí que son os ollos de quen te mira.....
ResponderEliminarE penso eu, ¿que opnaría Platón desa túa teoría dos reflexos? Totalmente contraria a aquelas do mito da caverna.....
ResponderEliminarVaia, menuda reflexión, eu a tanto non chego. Está claro que cada un mira da maneira que quere mirar, ou ver?
ResponderEliminarA foto moi fermosa, e como non vai ser; auga, árbores, musgo, un reflexo, tenno todo.
Es preciosa la foto, ojalá pudiese, de un salto, meterme dentro de ese bello lugar.
ResponderEliminarLa verdad es que, en la mayoría de las ocasiones, todo es relativo, lo que a mí puede parecerme bello, a otro puede parecerle inquietante, como puede interpretarse de esa foto, que tiene algo de ambas cosas.
Bicos, Chousa.
Sexa como sexa, a foto é moi fermosa.
ResponderEliminarbicos.
Os lindes da fantasía e da realidade son ben ínfimos nos máis soñadores. Non falemos xa dos loucos :-)
ResponderEliminarSempre digo que a beleza das cousas está nos ollos dos que ven e no corazón dos cegos. Despois tamén están os que non saben ver.
Gústame este post tanto como os outros.
saúde e terra.
Este comentario foi eliminado polo autor.
ResponderEliminarAissss...
ResponderEliminarHome, claro.. Daquí ó nihilismo puro de duro non che hai moito. Xa sabes tí que eu casi só falo destas cousas na miña casa: luces, sombras, reflexos, perspectivas, realidades, ilusións e algún que outro burato, fiestra ou canal... chámalle X. E qué dicir das humidades... jajaja.
Teño eu na miña colección algunha foto xemelga desta tan bonita que nos mostras, sacada en Betanzos. Ó mellor a rescato para algún post.
Bico con perspectiva.
Falamos do mesmo.. ¿non sí?
É curioso como cada quen ve cousas totalmente distintas nun único observado.
ResponderEliminarE non tiñas medo tan lonxe de noite?. Ainda te vai comer o lobo de noite por eses lugares tan lonjanos!
ResponderEliminarFoto bonita, sim
Carlosm
Todo é da cor do cristal con que se mira...
ResponderEliminarImpresionante blog. Seguireite.
Moitos bicos dende o oriente ourensán
Pitima Do mesmo falamos, nin por un momento o dudes ;-) Asegúroche que nese mesmo día fixen unhas fotos de tragaluces e buratos que, inevitablemente me fixeron lembrarte. Estiven a piques de che enviar unha...
ResponderEliminarAgardo a ver esa xemelga que tes de Betanzos.
Paquito Penas Uiii, finísima cutícula a que separa a tolemia dos recalcitrantes soñadores. Imos facer que non o sabemos e continuamos soñando...
Mencía Graciñas por apreciala así. Era tanta a luz que entraba por aquela ventana, que me inundaba de sombras alí dentro...
Irene Hablaba antes con Paquito Penas de los sueños; con ese mundo de la fantasía es posible dar ese salto al que aludes. Desde la pantalla misma de tu ordenador puedes escuchar el murmullo del agua en Frádegas...
Carlos Sousa Xa chegaches a tanto e a máis. Ás veces aquí barrenámosche moito. jajaja Seguramente que demais; como no bar nos tacharían de tolos...aproveitamos e facémolo aqui.
Hadex Platón seguramenten me daba duas lampreadas e despois metíame a cabeza debaixo da auga para que me decatase de onde estaba a realidade. Pero como agora xa non ten posibilidade, eu aproveito e sigo barrenando...
Veca Na discrepancia radica a vitalidade. Pero efectivamente sempre hai olliños e miradiñas que non son parciais e que nese subxectivismo non atopan lado malo.
Sensai Fue un verdadero placer caer en brazos del síndrome de Stendhal. Sabía que hoy lunes, entre sonidos telefónicos, faxes...me sacarían ipso facto. No me equivoqué nadiña.
Barreira E gracias a que temos tantas perspectivas como pensamentos. Así de enriquecidos andamos.
Gustoume moito o teu post sobre o outono. Unha aperta!!
A Conxurada Poucas cousas quedan tan fieis como os reflexos jajajaja. Era coña!. O certo é que nos reflexos podemos tomar nota de alguns detalles sobre nos mesmos que nos permitan "saber como imos"...
Markesa Merteuil Si, resulta impresionante a oportunidade de interpretacións que podemos tirar dunha mesma frase ou dunha imaxe. En todo caso a todos vos levei un anaquiño comigo ao Muiño de Frádegas!!!.
Cris
En realidade non sei se debería borrar este post e poñerlle un link co teu blog, xa que nel realzáchelo e poideches engadirlle a música de Celtas Cortos que me acompañaba no meu mp3 naquela hora (son un kamikaze polo monte adiante). Outra vez graciñas.
Vaia, mentras vos recomentaba viñeron dous novos visitantes.
ResponderEliminarA Carliñosm non debería facer falta lembrarlle que o lobo a min non me come; que ten medo de morrer envelenado!! jajaja
A Victoria darlle a benvida á Chousa e decirlle que será sempre un pracer tela por este sureste lugués.
fíxome rir o carliñosm!, non é porque pense que chousa esté envenenado, senon polo do medo, que nin se me ocorrira qu puideses sentir medo ningún!
ResponderEliminar-salvo o de atopar coa santa compaña, que menuda faena, ata que atopases outro despistado, vaia preocuapción na casa!, e fartarse de andar e andar co frío que vai ás noites!, pero seica van cos tempos xa, e en ves de vela, levan halóxenos-
a foto encantoume, e, coma sempre, deixasme a reflexionar co conto das miradas e os reflexos...
Zeltia Precisamente mentras ti comentabas no meu, eu estaba a comentarche no teu -blog- (esto no tema amoroso creo que se define cun número, non si? jajajaja).
ResponderEliminarE non me reflexiones moito sobre os meus sermóns destes días, que se non ao día seguinte non rindes no choio!!!!
Un bico dende o outono do berce do Ulla.
Tienes mucha razón, dependiendo donde y como se ha vivido, se piensa y siente de distinta forma,y la perspectiva de la vida depende mucho de eso.
ResponderEliminarPero si hay un lado malo: cuando lo que ves, sientes o crees lo desas para otro y no para ti...si esto no es asi, entonces la imagen es real.
pois menos mal que platom já nom opina porque assim podemos disfrutar destas "barrenadas".
ResponderEliminara foto tem um ar tam familiar...
beijos
Unha foto preciosa, que me trae á memoria vellos muiños e vellas historias de "aló-xa-cando" e ao tempo me produce unha sensación de paz e tranquilidade que me fai sentir moi ben.
ResponderEliminar¡Concho!... e vaia palabra acaída`para unha montañesa que me sae para verificar: "androllu" !!jajaja
Chousa...
ResponderEliminardeberías ver el comentario que me han dejado en la entrada de mi blog que puse de este lugar, un verdadero regalo de fin de año. Con tu permiso, envié la foto a quién la pidió, pero he pensado que deberías verlo...
http://elblogdecriscuezva.blogspot.com/2008/11/o-muio-de-fradegas.html
FELIZ FELIZ 2010!!!!!
BICOS