Medramos na chousa global, acotados polos valados das fronteiras e periódicamente trocamos os froitos das nosas entrañas a cambio da moeda de esterco que nos volve fertilizar e de cuxa necesidade somos únicos autores.E en cada ciclo estacional repítese a mesma sinfonía sin necesidade de mudar de pentagrama nin de batutas que a dirixan nin oidos que a escoiten.
Ata que un día, feridos pola macheta do estrés e asfixiados polo adival das premuras, ficamos tronzados enriba do noso propio pe .
Foto: Equilibrio inerte
Coma sempre: cando hai tensións, a cadea rompese polo elo máis feble...
ResponderEliminarUnha aperta.
Antón.
acertada a reflexión, como sempre, pero esta vez gustoume especialmente, non sei se por o tema en particular, ou por a maneira de escribir en particular. Serán as duas cousas un pouco.
ResponderEliminarEse último párrafo con palabras coma macheta e adival,
cortar e atar.
tronzados.
ostris.
Eu tamén son ben equilibradiña. Xa ves, entre o post anterior e este, vas ter unha boa descripición mina, :P
ResponderEliminarPois hai que resistir, compañeiro. A macheta e o adival sempre estarán aí. Pero nos temos amigos, orgullo, desexo, mala hostia, un peito de pedra para repeler a macheta e unha navalla no bolso para cortar o adival.
ResponderEliminarE con esto pódese resistir.
...estes carballos teñen un corazón de poeta...
ResponderEliminarCoincido con el coment de Zeltia. No se si es tu forma de escribirlo o el tema en sí.
ResponderEliminarSoy libra, balanza en busca de equilibrio... a veces lo consigo, muchas diría yo, pero a veces me pero a veces me inclino peligrosamente... De todas formas creo que las personas somos como los árboles en ese sentido también, ante un fuerte viento, unos nos mecemos y arqueamos el tronco como bailando con ese viento. Otros nos quebramos por la base y nos tronchamos. Por nosotros mismos o con ayuda de algún hachazo... bueno, que me enrollo...
Bicos bien mecidos (y merecidos)
O pobre carballo intenta manter a súa dignidade ata o último momento....
ResponderEliminar¡Que no llegue ese día!
ResponderEliminarAi, que certo. Levada polas presas case me esquenzo de que é época de setas... háseme pasar a data propicia.
ResponderEliminarComa Cris, eu tamén son balanza en busca de equilibrio, pero cada ano que pasa procuro con máis forza que os ventos de fóra me afecten e poñan en perigo ese pouco equilibrio ao que puiden chegar.
ResponderEliminarAgardo que ao final, coma o carballo, fará falta unha boa macheta para tronzarme, ou un forte adival para dobregarme ;-9
Por suposto quixen dicir "que os ventos de fóra NON me afecten"
ResponderEliminarEste teclado está famento! :-)
Chuchiños
pois de cair que seja com barulho...
ResponderEliminarbeijos
Todo es cíclico, y que siga girando, pero sin estrés ni premuras que nos ahoguen, para que podamos seguir en pie.
ResponderEliminarMoitos bicos, Chousa.
Pero sempre nos quedará a semente que deixamos, non si?
ResponderEliminarQue ben explicaches a realidade máis crúa con palabras poéticas.
ResponderEliminarUn bico sen tensión :)
Pobre carballo da foto. Ese si que lle deu un estres importante. Nuns días estará ardendo nunha chimenea, quentándoche os teus pes ou os de outro coma ti.
ResponderEliminarE si que puxeches un post moi chulinho he. Eso da macheta do estrés quedou moito bonito.
Equilibrio inestable...
ResponderEliminarQué ben estabamos sen adivales nin machetas!!
Aisss..
Eu che estou ultimamente como ese carballo... ou así me sinto..
Bico amodiño, que se non me desequilibro..
(E digo eu, para ser un da aldea escrebes con moito senso e sensibilidade... paréceme a mín que contas as cousas moi ben, ás veces ata teño que ler varias veces para non me perder nadiña).
Eres dos meus favoritos, que o sepas.
Hola!!! Vi tu comentario sobre mi pueblo (Louro-Muros) en el blog de Veca y vine a cotillear por aquí, jejejeje.
ResponderEliminarMe encantan las fotos!!!! Y lo que escribes. Me pasaré más veces.
Un saludo!
Se mo permites, Chousa, creo que tuxka pensa que o comentario que deixei no blog de Veca sobre Muros (lugar dos meus) o fixeches ti...
ResponderEliminarUnha aperta.
Antón.
Jajajaja!
ResponderEliminarQuen está errado son eu!!!!
Pois esquece o comentario anterior.
Non lin o teu na entrada que Veca fixo de Muros.
É a idade... ;-)
Por certo: se che gusta Muros é porque es moi intelixente ;-)
Unha aperta.
Antón.
Non te deixes tumbar, chousiña.
ResponderEliminarUnha aperta
Todos somos ou fomos feridos por diferentes machetas e vivimos coutados por adivais diversos. A resistencia flexible será a que nos permita sobrevivir.
ResponderEliminarUnha aperta.
oi ho, e ló esa PITIMA que dixo cos da aldeia somos pouco mais que ferros de arado de onde ven sendo????
ResponderEliminaraldean
Comparto con todos, oben explicado que está. Saludos
ResponderEliminarCheee, non me toquedes á Pitima que, ainda que de asfalto, é das nosas!!
ResponderEliminar