Que se negro, que se branco. De dereitas ou de esquerda. Grande ou pequeno. Gordo ou fraco. Lonxano ou de perto. Áxil ou torpe. Bo ou malo. Manso ou bravo. Seco ou mollado. Que se doce, que se amargo. Que se vivo, que se morto. Que se esto, que se aquelo...Pois tamén pode ser nin sí nin non, senón todo o contrario. Nin subindo nin baixando, nin de a pe nin dacabalo.
A canchapernas entre os dous lados e facendo forza no pe que mellor conveña en cada intre ou asentado nos dous por igual. Todo elo sen perder a verticalidade nin a compostura: galego; por riba de todo.
Foto: A canchapernas do Ulla no seu berce
Estaba eu pensando naquel anuncio de Gadis... :)
ResponderEliminarCarallo, Marquesa!!!. Non sei se me pillarías escarranchando as pernas!!!
ResponderEliminarA verticalidade ante todo...
ResponderEliminarUnha aperta.
Antón (outro galego)
Sen embargo, galego ante todo. É nas cousas importantes onde te inclinas realmente.....
ResponderEliminarTambién existen los grises.
ResponderEliminarY me parece estupendo, por encima de todo, gallego. A mí me hubiese gustado nacer por esas tierras, y no es que reniegue de las mías, pero...
No te enfades, pero se dice de vosotros que:
- Los gallegos no se sabe si van o si vienen.
- Contestan con otra pregunta.
Me encanta, es lo que se llama jugar al despiste y preservar la intimidad.
A nosotros nos dicen, chulos, no sé por qué.
Moitos bicos, Chousa.
Negro, de esquerdas, pequena, fraca, perto, torpe, boa, mansiña, ?, doce, viva, isto.........e galega! (faltaría máis) :P
ResponderEliminarHuy, ¡nos has sacado de dudas! Ahora ya sabemos que ... tus pies no son pequeños :p
ResponderEliminarBicos en vertical!!
E nacíalle un río baixo dos pés...
ResponderEliminarAínda quedaba outra posibilidade, pero xa vexo que non quixeches mollarte: a inmersión.
Pequeniño vai o Ulla tan arriba, calquera diría que este é o mesmo que rega os pementos de Herbón!
Un saúdo.
al principio que vi la foto, me imaginé que el agua estaba a cientos de metros de distancia... para abajo.
ResponderEliminarCreo que sentí vértigo, hasta que me recordé que todo estaba en mi imaginación.
Galicia si que está muy lejos, aunque a veces no me parezca...
pensas que é certo logo o dito de que dos galegos nunca se sabe se soben ou se baixan?
ResponderEliminar(pola terra onde nacín din "escarrachapernas" pero debe ser o mesmo.
--
i esto non ten que ver con este post, pero a rabia que me da, que levo un ano lendo todos os teus post e non me decatei ata agora que o título é sempre unha única palabra. calidades ou calidades, nomes etc. ¡que pouco observadora son!
No que sí reparei é nos títulos que lle pos as fotos, que moitos parecenme inexeniosos, ocorrentes, simpáticos, e sempre axeitados. Non é que os títulos dos post non me gusten eh, pero os das fotos teñen un aquél
nin xo que arre nin arre que xo!,un aire moi enigmático este teu,como diría miña nai "hai que ir indo"...
ResponderEliminarpor certo xa que me "acusas" de plaxio xa estás recordando onde oiches a miña historia,inspireime nunha muller real o resto é conto.
bico.
tem cuidadinho com o médio ;-)
ResponderEliminarbeijos
Vaya...¿donde está mi coment en el que te decía que no entendía lo último? Lo de canchapernas...
ResponderEliminarohhh pues ya no lo repito todo... qué le vamos a hacer...
Bicos verticales, de los que llegan muy alto.
Todo iso esta moi ben, sobre todo si é para non caer.
ResponderEliminarÉ dicir, temperando :-)
ResponderEliminarUy como me ha encantado el post de hoy :-)
ResponderEliminarpois eu quédome coa horizontalidade, jajajajaja
ResponderEliminarChousiña! pero ho! ¿Non ves que podes caer?.. Para andar polas penas tes que ir mellor calzado, con botas de campo ou similar... Eses zapatos non che son para andar polo monte nin a vadear riachos...
ResponderEliminarPolo demais... ¡que me vas dicir a mín! ¡que sempre ando polo medio! ¡e nunca me mollo! jajajajaja.
Pero e solo sabia ignorancia. Non hai nada branco ou negro, sempre hai matices ¿verdade?
Encantoume o post!
Bico cantarín.. como a auga dese arroio.
Ás veces sí que me mollo... e hasta perdo a verticalidade...
ResponderEliminarPero eso é outro conto... ¿a que sí?
Non te molles os pes; que xa sabes aquelo de que "dos 39 pa riba, non te molles a barriga". Eu tamén te vejo moi ghuapinho pero moi impropiamente calzado.
ResponderEliminarSaúdos dende debaixo da auga
Carlosm
E que as cousas normalmente non son nin brancas nin negras...
ResponderEliminarun bico, tenro pero non moito, doce e un chisco amargo, non apaixoado pero con toda a paixón que teño....en fin, un bico.
"Teño unha perna aquí, e outra no teu tellado: Mira se che quero nena, que estou todo escarranchado".
ResponderEliminarNon che sei, pero que difícil me parece gardar ese equilibrio !
ResponderEliminarNo fondo sempre se pisa máis forte dun pé que do outro, ou acaba un esbarando e metendo un o pé no rego...¡no momento máis inoportuno!
Chuchos
Unha foto memorable. Lémbrame unha foto miña en Greenwich onde puxen unha perna no oeste e outra no leste.
ResponderEliminarDende logo o que non fagamos os galegos !...
Grazas da foto que de non ser por ela aínda había eu de estar pensando se era algunha forma de colocarse para xogar o basquet. Que cabeciña!
ResponderEliminarVAKASTOLAS: E que unha cousa é estar a canchapernas e outra estar moi escarranchado. E xa din que unha imaxe vale máis ca cincocentas palabras (polo menos!).
ResponderEliminarPAIDELEO: Pois nesa foto pódese dicir que teño un pe no Concello de Antas e outro no de Monterroso. Somos así de grandes (os galegos).
CUSPEDEPITA: Boh, non me escaralles a posta en escea oh, que unha boa parte do público non sabe que é puro teatro. Claro que se mete o pe no rego, e máis veces das que se quere!!. Chuchiños de ida e volta.
SUSO LISTA: e sen telo tentado, mira ti que bonito pareado!. Eres un poeta consumado.
A CONXURADA: Así, coma quen quere e quen non quere, tamén me gustan os bicos!!.
CARLOSM: Déixate de bucear tanto no inverno, que quen vai acatarrarse acabarás por ser ti.
PITIMA: E que eu tamén perdín as miñas botas de ir polo monte. A saber se estarán escondidas coas tuas e terán unha niñada de zapatilliñas jajaja. E si, tes razón que ás veces da gusto perder a verticalidade e deixar de estar enxoito...Bicos estarricados!
AD ASTRA PER ASPERA: O dito, concordo plenamente. Ainda que neste tempo a horizontalidade no Ulla non sei eu se prodigaría un desenlace axeitado jajajaja
FINI: Un pracer que che guste o post. Sempre é un pracer terte pola Chousa.
VICTOR DA BARRELA: Deso se trata! De facer un bo equilibrio. E a ver cando saes do armario e lle pos nome a ese blog!!
CRIS: Ainda que supoño que agora xa vas contextualizando mellor a palabriña, direiche que a traducción literal de "a canchapernas" sería "a horcajadas", o "unha perna a cada lado de algo". Biquiños semirculares para ti.
LM: Jajaja, sempre teño moito tino co medio ;-))
VERMELLA: Xusto! sempre compre ir indo. Amodiño e disfrutando da paisaxe sempre que se poida.
E sigo tentando lembrar o da tua historia. Xamáis pensei no plaxio pola tua parte, so podía ser que eu soupese da fonte onde ti bebeches para escribila...Bico
ZELTIA: Así e todo eres observadora abondo. O tempo que che levou decatarte dos títulos dos meus post tampouco é tanto. Decía a canción que vinte anos non son nada...pois 1/20 parte nadiña é.
CARACOL: Resultaría complicado poñerse a canchapernas do océano, cun pe en México e outro en Galiza. Claro que mentalmente Galiza e América Latina sempre estiveron (e estan) o suficientemente perto como para lograr tal prodixio!
SENSAI: Tampouco te fies; a perspectiva engaña muoito jajaja. Claro que eu estou moi orgulloso do seu tamaño, xa que levan uns aniños sustentándome moi ben, incluso cando dou algún que outro brinco...
VECA: A definición que colles, case vale para min tamén. So que eu son máis ben paliduchiño (ti eres negriña????).
IRENE: Algo hai de certo en todo estereotipo, e seguramente os galegos temos algún deses matices, si. E tamén me recoñezo moi dado e proclive a xogar ao despiste. Resúltame moi atractivo, si.
HADEX: E tanto que si. No realmente importante, como se hai que poñerse de xeonllos no medio do rego! (por fría que esteña a auga jajaja)
ANTÓN DE MUROS: Boeno, xa ves que por aquí apelan tamén á horizontalidade para certos menesteres. Eso sí, ainda en horizonta...galegos!!!
MARQUESA MERTEUIL: Un anuncio (o de Gadis) que marcou un estilo, si señor. Xa che comentei que case me pillas estarricando o mantel do blog cando escribín ese post.
---
Unha vez máis déixovos aquí a testemuña da miña ledicia por ler cada unha das vosas palabras neste pequeno recuncho. Graciñas