Ansia

Hai moitas cousas que non se aprenden en ningures. Nin na escola nin no bacharelato nin tampouco na universidade. Non queda claro se é unha transmisión xenética, nin tan siquera educacional no ámbito familiar.
É unha especie de celo que xurde por sí mesmo nun momento da vida no que, sin decatarte, apodérase de certas vontades túas e xa non te abandoa nunca máis.
Non é saber nin é intelixencia. Non se compón de normas nin é arbitraria.
Posúena ricos e pobres, homes e mulleres (mira ti!), curas e ateos, feos e guapos...
Ese besbello que te pon alerta cando é preciso, que te desperta sin necesidade de reloxo, que che encadea sen cadeas...
Ogallá sempre manteñamos alerta esa ansia que nos predispón a atención sobre das cousas que importan e que, aparentemente, pasan desapercibidas.

Foto: Neurona metálica. Ansia en estado puro

Simbiose

Menos mal que ás veces permítennos cometer erros e continuar medrando; que senón a gadaña da corrección xa nos tería tronzado as pernas a máis de un.
O segredo radica en non facer moito ruido e estorbar o mínimo. Despois tamén compre que entre no bombo o factor sorte para que a vida continue.
O resultado salta á vista. O menos forte ten que ir adaptando o seu crecemento ás imposicións que lle veñen dadas pola sua propia realidade circundante. E, co paso do tempo, a ver quen carallo se atreve a discernir quen manda na esquina sureste do cercado; se a madeira ou o metal.
Estarán amándose de xeito permanente?. A postura do carballo mesmo semella estar a piques de dar o meneo definitivo para fecundar ó ferro, pero seguramente continuarán así, disfrutando da cercanía do clímax, ata que unha esbarbadora e unha motoserra lles trunque a súa simbiótica existencia. Namentras, seguirán gozando na plenitude de cada día, sexa santo ou non.

Foto: Simbiose entre madeira e metal en Antas de Ulla.

Óptica

Reza o dito que por moitas sedas e adornos que se poña a mona, ha quedar sendo mona igualmente (adornada, pero mona).
Como contrapunto hai quen, ainda retorcido semella ergueito e coa clase e garbo innatos que lle dan as corres de xesta que a fabricaron.
Por iso din que o estilo non se pode mercar. É algo que se ten ou do que se adolece.
Así loce lozana esta cabaceira, presidindo o parlamento da aira, comandando a tribuna de escanos que ostentan os ourizos dos castiñeiros que a rodean e chiscándolle o ollo á parede leste da palleira, na que mañán proxectará a súa sombra unha hora despois no mesmo punto (este cambio de horario semella que présta mellor. A saber en que o empregades...)
A estas alturas resulta irrelevante que torza un pouco cara a dereita. Entre outras cousas porque se a miramos dende o sur, comprobaremos claramente que cara onde tende é para a esquerda...Cuestión de ópticas.

Foto: Cabaceira con millo en Albá, moi perto de Antas de Ulla

Libro

Non podo rexeitar o convite da miña veciña Alexandra Oliveira nesta proposta de sortear un libro escrito nas linguas irmás galega ou portuguesa.
A mecánica é moi semellante á empregada no que chamamos o sorteo do traste galego non fai moito tempo. En todo caso, copio o contido do enunciado no blog de Alexandra sobre o sistema:

“Cada blog escolle un libro do mundo litetario galego (entendendo por galego aquel que emprega a Lingua Galega) ou português (que en certo modo non deixa de ser unha variante do mesmo idioma). Posteriormente pasaselle o relevo aos 5 blogues que cadaquén considere para que sigan co xogo. O día 30 de Novembro deste presente 2009 todos os mantedores sortean o libro entre os comentarios da entrada. Sería interesante que cada blog escollese un autor da súa zona…”

A miña escolla é un libro que me chamou a atención no seu día polo título, e que acabou por gustarme a súa prosa sinxela e atraínte. E como o sabor tamén ten que ver co queixo; quen resulte agraciado con este libro, tamén terá un queixo da Ulloa!
Agora debo pasarlle a bola a 5 blogues. Como iso é un embolado por un lado e tamén pode cortar a iniciativa de quen o quixera facer sen ser convidado; vou deixalo á libre elección de cada quén. Eso sí; para optar a número do meu, hai que colaborar con outro libriño. Queda claro?

Pontes

Ás veces andamos na procura da soedade que nos acompañe para non sentirnos soliños.
En ocasións o silencio énchenos de ideas e de palabras que poden incluso resultar gratificantes.
Pero as máis das veces, os seres humáns buscamos o contacto, a comunicación, o entendemento.
Xa sexa para comerciar, facer a guerra ou o amor; sempre andamos tendendo pontes para acadar cercanías.
E cando unha queda anegada polo caudal da imposibilidade, mandámoslle outra enriba para alonxar o distante e materializar a a proximidade.
(A lingua tamén é unha ponte que achega ideas e fomenta o contacto. E non hai medidas para a lingua. Nin linguas grandes nin pequenas. So hai pontes de comunicación. Iso, entre outras cousas, foi o que dixemos ben clariño hoxe en Compostela uns milleiros de galeg@s. Terá asolagada a súa ponte quen ten que escoitar?; ou andará na procura da soedade para non sentirse só?)

Foto: As pontes de Portomarín.

Competencia

Non hai mellor lei de mercado que a fixada pola competencia. Se ofreces o mesmo produto, tés que ser máis hábil, mellor comercial e máis eficiente que o teu competidor para ganarlle cota de mercado. En principio quen gaña é o usuario, ainda que ti tamén precisas gañar.
O márketing axudarache, pero con igualdade de prezos e idéntica ubicación, vai ser determinante a calidade no servizo para que o cliente se decida por ti.
Unha maneira de convertir unha ameaza en oportunidade de negocio pode consistir en mimetizarte co nome do teu competidor; iso sí, sempre dándolle unha viravolta ou un matiz. E despois sempre te preguntarás o motivo polo que a xente sempre vai en cada momomento onde ve máis xente .

Pasará o mesmo no "mercado" do ligoteo?

Foto: Difícil elección.

Premios

En certas ocasións todos percibimos sorpresas que alteran a vida diaria e acaban por escarallar o pastoreo tranquilo dos brotes verdes que a impetuosa auga de outono trouxo ós nosos campos.
E resulta que temos que deixar de pacer tranquilamente para vestirnos de gala e ir recoller un premio.
Boeno, pois se hai que ir vaise. Claro que non sabemos moi ben se por arrincar herbiñas coa boquiña -eso sí, con moito arte- merecemos tanta loubanza.
A ovella do Anxeliño tivo catro años. Pensou en premiala o día do parto, pero decidiu agardar a ver se era quén de crialos axeitadamente. Claro que o Anxeliño, como é de Antas (e Antas non está en Suecia), é un sabio

Foto: Ó ba-má?. A recoller o Nobel, nenos!. Vaaaaaaaale

Auga

Motivo de máis dunha liorta e centos de pleitos; por ela teñen reñido irmáns con irmáns e veciños ben avidos. Dende antigo foi motivo de complicadas obras de enxeñería para achegala aos asentamentos poboados dende os manantiais alonxados. E tamén de faraónicos diques de contención para protexerse da sua anegadora forza.
Savia que fecunda os campos e troca en vitalidade canto toca. Maná insaboro que sabe ben. Perfume xenial e inoloro que purifica e afasta os cheiros. Líquido incoloro que enriquece e matiza as policromías da vida. E lava os pensamentos e relaxa os corpos.
Recurso precioso que seguramente non valoramos pola abundancia que sempre tivemos. Benvida auga de outono!

Foto: Picho (tamén pode ser picha) en Facha (Antas de Ulla)

Escándalo

A sociedade está en plena voráxine fervescente polos acontecementos económicos que nos cuspen con periodicidade enfermiza en cada noticiario, xornal ou informativo de televisión.
Semella que os medios están unicamente pendurados do tendedeiro das miradas para aportar noticias malas, nefastas ou tráxicas. Depende da liña editorial de cada quen.
Agora racha a monotonía a multimillonaria prexubilación dun banqueiro que onte andaba pedindo coa pucha rachada nas portas do Banco de España...
E todo isto acontece, mentras nas silveiras de Antas pérdense as amoras sin que ninguén as apañe. Un escándalo.

Foto: Amor_as de Antas. Se gustades...hai self services ben distribuidos.

Fiscalidade

Seica andivemos moito de festa e agora toca recoller a mesa, lavar a louza, gardar os cubiertos e facer contas. Unha carallada!
E disque imos ter que pagar a escote (ocúrreseme mellor acepción para admirar esta palabra...), así que ide afloxando todos as carteiras.
Parece lóxico que teñamos que poñer todos; pero nós, que sempre fomos algo formiguiñas e convencéronnos de que había que ser cigarras, agora veñen coa tocata de que hai que voltar a ser formigas. E o que máis me amola é pensar que tal vez catro pillabáns sigan sendo cigarras á conta de todo o formigueiro...

Foto: Cigarra de Antas nos primeiros de outono. O verán rematou

Debullando

Nesta carreira sen novas marcas, na que todo ten unha mesura comedida e parsimoniosa, sorteando sen facer barullo os atrancos que van xurdindo, o tempo transcurre de xeito tan contínuo como constante.
O relevo estacional dase o testigo nun traspaso silente e comedido. Sen presas pero sen deterse.
E mentras todo iso acontece sen necesidade da intervención do G20, nós seguimos debullando os grans das inquedanzas e ledicias no cesto da bagaxe vital, tirando os carolos na morica da experiencia simultaneada pola do esquecemento.
Empeza o outono. E as bonecas loiras con eses pelos!

Foto: "Bonecas" loiras do millo de Antas

Trapalladas

Non resulta doado entender como se permite a destrucción do noso patrimonio cultural por un reiterado pecado de omisión.
Son conscente da necesidade de saber conxugar propiedade privada con interés común; pero para iso cobran quenes rexen e gobernan, carallo!
E chegados a certas tesituras somente quedan duas alternativas: ou facer que trunfe a razón ou continuar sendo un trapalleiro permanente.

Foto: Castelo de Pambre morrendo sen asistencia

Pombas

Antes eran símbolo da paz (se a cor resultaba axeitada). Incluso tiveron representación de carácter relixioso, de complicada e prolixa explicación. Pero agora din que hai cidades onde empezan a denominalas como ratos voadores.
Seguramente todo este cambio radical ten moito que ver co exceso de poboación do animaliño en cuestión.
Pasa como cos políticos. Que de ser salvadores patrios, hoxe decatámonos con claridade que unicamente utilizan o pombal que lles construimos para durmir e meter barullo. Mentras a cotío o único que fan é comer o que lles damos e, eso sí, cagar moito. Sobre todo fora do pombal.

Foto: Rajoy chegando. Zapatero observando

Mercado

E neste devir continuo e reiterado (algúns din incluso que cíclico) das circunstancias económinas do libre mercado, no que impera e campea é a lei de oferta-demanda; resulta que todo estala cando a esas duas premisas fundamentais lle engadimos a ausencia de cartiños. Que son os que lle poñen o rabo ás cereixas, dende que os sistemas de troco quedaron obsoletos.
O liberalismo trouxo excedentes de producción que era preciso sacar dos almacéns; así que argallouse o sistema axeitado para ser máis agresivos na venda. Publicistas e comerciais lanzáronse como kamikaces á caza e captura do comprador. E venderon. E seica houbo quen mercou.
O carallo é que os pagos eran aplazados e agora disque non hai seguranza nos cobros.
Pero o mercado todo o amaña (seica). Se é preciso facer o pan máis pequeno, pois faise. O importante é seguir coa producción.
Por iso tamén, se hai que finxir fínxese. Eso sí; ata o xeito de finxir ten un prezo...

Foto: Rebaixas no mercado dos suspiros. Compostela

Cabalgar

Hai ocasións nas que apetece cabalgar sobre o tempo e sentirte un xinete capaz de dominar cada segundo da velocidade que acada o galope da tua montura.
E picar espuela ou tirar de riendas según che pete na ocasión. Outras veces, gusta levar a fusta calada e deixar que trisque ao seu ritmo, deixándote levar...
Pero as máis das veces atrápanos o péndulo do tempo que nos leva a destra e senestra, esquecéndose -o moi cabrón- do movemento equestre por escelencia: adiante e atrás.
Ainda así, sempre da gustiño cando, alomenos, se vai montado a pelo.

Foto: Tempus fugit. Incluso en Antas

Xogos

Os conceptos macroeconómicos tamén xogan á billarda.
Esto non o din os libros de economía; deducino eu despois de escoitar as últimas declaracións do Presidente do Goberno español.
A idea baséase no método da palanca, e pretende arrearlle un estourazo ao PIB, que se asenta na productividade empresarial, coa finalidade de lanzalo moi por riba do listón do déficit público. Canto máis alto e lonxe mellor (igualiño que no lema olímpico)
O carallo é que a vara coa que se pretende acadar ese récord de lanzamento está feita a base do sistema óseo-lumbar dos traballadores e traballadoras do país.
Visto o plantexamento eu case que me retiro da partida. Non sen antes propoñer unha alternativa: xogalo ó chinchimonis. E son conscente de que ainda así témolo moi jodido; xa que as nosas xogadas case sempre terán que ir con blanca ou, como moito, con unha...

Foto: Eu pido tres, e saca as que queiras, ZP!

Moldeable

E xira o mundo no seu centrípeto transitar polo Universo; nunca de vagariño, sempre vago, rudo, estéril e uniformemente acelerado.
Mecanismos multiplicadores elevan a potencia da súa velocidade que ameaza con centrifugarnos os miolos nunha sorte de posta en órbita dos nosos pensamentos máis recónditos.
E ninguén chora. E ninguén mama. E todos acabamos por ser moldeables ás mans dos alfareiros que dictan os titulares de cada día.
E collemos medo cando nos queren amedrentar, e rebechamos cando a cousa vai de algarabías.
E se o torno se detén non é para aliviar o mareo. So é para meternos no forno e fixar a forma previamente elexida. E algúns ata somos decorativos! (Non teño avoas).

Foto: Alfareiro. Texto: mistura de cerámica con uvas de Gundivós (Sober)

Ornitoloxía

A física cuántica, a enxeñería nuclear e outras materias sumamente especializadas, precisan de profundísimos coñecementos matemáticos, trigonométricos e incluso dunha visión conceptual da abstracción. Un halo de superioridade circunda a quenes poden pendurar a orla de tales ciencias na solaina do seu saber.
Pero non resulta menos trivial, nin perde relevancia o feito de coñecer os nomes dos paxaros que amenizan o noso entorno cos seus cánticos afinados, guturais e melodiosos.
Non coñecen o pentagrama, pero dominan as corcheas, enchendo o ar cos seus concertos en clave de sol poñente e compás de toxo por xesta.
E ainda por riba teñen un nome que tamén resulta agradable ó oido, suscita ideas e estimula a imaxinación.
Pouco sabía eu da existencia da Papuxa montesa como ave. En realidade...non sei case nada de cousa ningunha (aprendiz de moito, experto de nada).
Pero que ninguén me negue a idoneidade desta simpática integrante da ornitoloxía patria como mellor logotipo para as novas escolas infantís, moito antes incluso ca escanada e apática pita choca azul.

Foto: Cartaz de fauna e flora. Polo visto, lonxe de San Caetano

Tempo

Corre o mundo que semella que quere chegar a ningures pero, eso sí, a toda mecha.
Hai que reducir tempos para ter máis tempo que adicarlle a investigar en como minimizar o tempo.
Por iso se fabrican coches máis veloces, que despois non poden desenvolver esas velocidades por estaren penadas. Por iso se deseñan liñas de Ave que non chega a tempo a Galiza.
Por iso hai cadeas de comida rápida (que xa manda moito carallo). Comer axiña, ir axiña, foder axiña, durmir axiña, vivir axiña...
Mentras, a natureza segue o seu curso, parsimonioso, en calma e axeitadamente acompasado. Coas presas necesarias e cos tempos precisos. E chega a tempo a cada cita. E segue chegando coa beleza e singularidade de sempre. Corre o mundo, corremos nós; ou fannos correr?. Non sería mellor ir máis amodiño para disfrutar un chisco da viaxe?.

Foto: Flor con espiñas en Antas de Ulla

Contexto

Ultimamente veñen esixíndose eficacia nos resultados e tamén eficiencia na execución das tarefas precisas para acadalos. (De pouco sirve facer un queixo caralludo se despois -posto no mercado- ninguén paga os custes que supuxo a sua elaboración).
Diante dese panorama configúrase a especialización e mailo coñecemento do producto como ferramentas imprescindibles para conxugar as duas cualidades anteditas.
Paralelamente a empresa actual afíxonos á idea de que as gasolineiras vendan condóns e que nos bancos expendan cristalerías. Todo elo en aras da denominada diversificación.
En base a elo que ninguén se sinta fora de contexto se un día o seu xefe lle pide que reme con garbo e donaire polo medio dos toxos. Ese día, alomenos, hai que tentar que as espiñas non che fodan o neopreno...

Foto: Toxos verdes en Frádegas (Antas de Ulla)

Escenarios

Á praia ou á montaña. Estereotipos de elección que evocan ben diferentes momentos á hora de encher os espazos mentais de quen toma a decisión de ir na procura do sol e da previsible masificación en contraposición de darlle máis relevancia á paisaxe, ó encontro coa natureza e con un mesmo. Fuxindo das avalanchas de xentes armadas con toallas e sombrillas en ristre, que se espetan a carón das nosas calugas deitadas e dos corpos engrasados de aceite protector.
Pero os escenarios mudan en función de variables tan pouco susceptibles de control como é a meteoroloxía. Neses casos unicamente se fai precisa unha pequena dose de adaptación.

Foto: Descoñecida adaptándose ao escenario deste verán. Praia de Louro (Muros)

Fusións

Se facemos caso das seccións económicas dos xornais destas últimas semáns, semella que as Entidades Financieiras deste país -e disque máis puntualmente as Caixas de Aforro- seica teñen que arrexuntarse para facerse máis fortes.
Esa teoría de que o grande, necesariamente, ha de ser mellor non sei moi ben de onde sae, pero insisten tanto que fan parecer que teñen razón...
O caso é que -xa que os tiros van por eses cañóns- eu estiven matinando na idea de que, para evitar traumatismos e perdas de identidade; en troques de fusións con sede en Vigo ou A Coruña, facer unha Asamblea no Centro Xeográfico de Galicia e da iniciativa que xurda unha Nova Caixa Galicia. Así deixamos que as laranxas sigan vindo de Valencia, o chotis o bailen por Madrid e nós seguimos co cimbreo sutil da muiñeira...

Foto: Caixanova caixagaliciándose, ou Caixagalicia caixanovándose?

Anchura

Por moito que medre, a miña mente declárase incompetente para asimilar e incapaz para entender a barbarie á que nos teñen afeitos a pandilla de asesinos profesionais que se escudan tras unhas siglas que so evocan morte e que tapan a cara coa bandeira da suposta independencia de non sei quen.
Resulta imposible entender como seres humáns carecen de luz que os guíe, agás a do estourido dunha bomba que pretende esmagar (e que esmaga) o corazón doutro ser humán.
E ben sei que ó falar de humanos hai que ter anchura de miras, que todos temos as nosas carencias e cometemos os nosos erros; pero e que cando se escancia vida, o importante non son as pingueiras que se derraman no chan; senón as que quedan no vaso. E quen non sexa capaz de entender iso non pode ter cabida nesta sociedade plural, rara, complicada e cargada de dudas; pero -alomenos- cun culín de cerebralidade, cousa da que eses criminais está clariño que adolecen.

Foto: Muros. Rúas estreitas, corazóns con anchura.

Denominacións

Unha das tarefas relevantes do proceso de márketing radica na denominación do producto. Tormentas de cerebros prominentes aguzan o seu inxenio e labran os seus pensamentos coa fin de sacar achas de inventiva para acadar un nome que defina con certo esmero, que resulte atraínte e que sexa foneticamente resolutivo.
Non sei que lostregazos tiveron os que tronaron para darlle nome a un dulce típico dun lugar de Cantabria; pero dende logo a denominación do producto logrou o obxectivo de que nas miñas alforxas viñese unha caixa deles que, por certo, ainda ninguén se atreveu a abrir...
Antes de que caduquen fareille un agasallo con eles ao cura de Antas, que ben mo merece.

Foto: Unha tenda en Liérganes (Cantabria). Que caixa trouxen?

Buratos

Un país enteiro desbordado pola insistencia informativa dunha desgracia que non da máis de sí. Unha morea de cánidos famentos devorando un anaco de carniza. Un fato de corvos arrincando vermes no medio do esterco.
E os políticos todos conformando "comisións investigadoras" e bandadas de responsables sociais entonando cánticos que claman "depuración de responsabilidades..."
E qué carallo badúan se os responsables son eles mesmos por incompetentes e por criar un estatus no que prima a inoperancia e o absurdo máis kafkiano? (que nin Kafka imaxinou siquera).
Mentras tanto a única esnanfrada contra o muro da culpa é unha moza co título de enfermeira ainda empatenado á que non houbo quen lle axudase a conquerir a graduación que somente da a experiencia.
Non propoño que lle dean unha medalla, pero tampouco que a empareden deste xeito quenes a meteron no burato para salvar os seus propios cus de incompetentes absurdos burócratas.

Foto: Porta aberta á comprensión