Foi limpamente esnaquizado polas afiadas cadeas de metal, aguzadas no esmeril da infamia, que penetraban con estrépito circular na codia arrincándolle achas miudiñas -preludio do sámago- para espetarse sin miramentos na cerna. Meneos sutís da espada entaláronse no eixe cardíaco e vertical da madeira ata cortarlle o seu ritmo sinusal. Canto máis fondo, máis berraba o maquinillo satánico, presaxio dun orgasmo febril, agónico e mortífero...Fendido e sangrante, estalou nun abatemento direccionalmente prefixado bicando o chan mentras arrolaban anacos de sí despedindo o ceo; envolto nunha mistura de fume petroleado e arrecendo a pólas adoecidamente quentes.
Mañán serás puntal, artesa ou racho; pero nunca máis serás carballo.
A maldita motoserra tronzoute como se foses queixo fresco ó que lle segan unha tallada.
A maldita motoserra tronzoute como se foses queixo fresco ó que lle segan unha tallada.
Foto: Toradas de leña en Antas de Ulla. Madeira de casta para encastar.
35 comentarios:
Chousa, non foi tan doado: mira os sinais da resistencia...e iso que de seguro xa o tiñan tronzado por mais sitios. Véselle a raza: non se rendiu polas boas.
... ou porta de paso.
oir o maquinillo no monte arrepía un pouco,
agarda un de seguido esoutro estrondo que,
inevitablemente,
chegará.
rachan ponlas na caída ó tropezar coas outras árbores
que supoñemos asisten impasibles
(máis, que sabemos nós?)
e como remate deses estalidos,
o ruído xordo, perturbador, da caída da árbore sobre a terra
(á que todos habemos ir dar)
o dramatismo que lle pós a este texto,
resaltado coa foto como testemuña directa,
faime ter aínda máis fondo, o sentimento de dó, de mágoa,
o fin...
morreu alguén.
Que cabronas as motoserras, eh!!!
Pero o carballo está cheo de landras e cando empecen a agromar xa non haberá quen nas poda parar, aínda que por desgraza sempre quedará algunha motoserra disposta a aniquilar todo.
Ten razón Raposo, as motoserras sonche unhas cabronas.
Bicos
E como me gusta a min disfrutar destas lecturas tan feitas, de palabras mimadas e de sabia e axil verba.
Unha delicia :)
Biquiños
Arrepía lembrar ese terrible son do inferno! E máis estar alí, a carón do carballo, contemplando o seu derrube...
Antes facíao meu pai: ir co seu veciño Luís, limpar as caballeiras, escoller entre os carballizos as pólas e guías máis febles, talalas e facer leña para alimentar a cociña de ferro no inverno. Agora tócame a min; o veciño Luís xa non é novo, pero sigue sendo un mestre no manexo da machada e da motoserra. Pero o son da motoserra é o que é. Coma os golpes da machada.
Quedouche redondo o texto, igual ca torada.
Un saúdo.
¿Ti ves? A esto me refería eu cando che dicía que me falases do mar, mariñeiro.
Texto xenial.
Eres teimudo co de penetrar, orgasmos, amores... algo violentos, entre ferros e natureza. Todo é poético, a pesar da agresividade do traballo, haino que facer, pero lle sacas punta estruxando o hemisferio dereito, sen dúbida, enchendo de sensacións, sentimentos, emocións a estampa que se garda despois no outro hemisferio, que analiza o que vai ser a partir dagora a madeira.
Madeira. Eu crecín rodeada de madeira. A nave de atrás do noso taller de tornería estaba chea de tablóns de madeira, apilados esperando pola serra, polo torno, polo taladro, polo metal que os violentase de tal forma que os transformase noutras cousas: plafóns, balaústres, tiradores...
Podías pensar que eran cadáveres, pero eu era testemuña dun miragre, da transformación. Un material tan cálido e maleable, que case respira, que se move, que recolle a humidade e se retorce como se quixera seguir a medrar... E parece que non, que esa materia non está morta. Tampouco se consume no aire tan fácilmente, non fermenta como outras materias orgánicas, son como mortos viventes, que sí, se poden destruir con lume, coma se fosen vampiros, pero benignos, e servidores....
Se transforma, a madeira, noutras cousas, sempre cerca de nós... Servíndonos sempre.
As árbores son vida, son forza, son enerxía, incluso despois das cadeas de ferro...
Traballar a madeira é case unha filosofía, unha forma de chegar ós misterios da vida. A relación que se produce entre o traballador, artesano, ebanista, torneiro e a materia prima, a madeira, é das más especiais, se é sinceira, se hai vocación.... Haille que ler a veta á madeira, para que dé o mellor de sí mesma.
Moito roio. Xa o deixo, que me emociono de máis... jaja
Bicos ardendo no lume.
jajaja: a verba de verificación é SCITE... jaja
Hola, buenos días. Leyendo tu reflexión sobre el roble (o carballo) cortado casi he sentido el dolor en mi piel.
En este país parece que los árboles estorbasen, se aprecia en los múltiples "arboricidios" que se cometen, con total impunidad tanto en ciudades como en paisajes naturales. Los árboles y las flores siempren son una compañía agradable, en según que casos mejores que los humanos.
Besos floridos
Non me gusta ver cando corta unha árbore, dame tristura.
Un bico
Comentario agónico o teu hoxe dun dos meus queridos carballos.
Fixéchesme recordar o aprendido nunha viaxe: naquel país, para cortar unha árbore enferma, ata da túa propiedade, tiñas que demostrar tal enfermidade ou te expuñas á multa.
Bicos
Vendo ese carballo
fendido síntese a
súa agonía.
Biquiños
mariajesusparadela: Resistiu, pero so un anaquiño. E ata me parece que esa resistencia provocoulle aínda máis dor. Pagaría a pena sentir as esnafraduras da motoserra nas entrañas da codia por máis tempo?.
Logio: ...incluso de saída, que tamén as hai...
Zeltia: E morreu o carballo do outeiro. Teño a impresión de que había que minimizarlle o ruxido ás motoserras. Mesmo me parece que lles doería menos aos carballos non tronzados.
Raposo: Cabronas e berradoras. Fan estalar o monte co seu enxordecedor bramido de máquinas de dous tempos (hainas de catro, disque). E afumegan mentras chapodan os toros. Eu penso que disfrutan, as moi p...!
Dilaida: Lado positivo o que ti ves e que eu comparto contigo. Infinidade de pequenos carballiños invaden o souto. Poucos chegarán á categoría de carballos; pero...algún si, e manterán o herdo e camparán un día.
Merce: Para min é unha delicia que sexan delicia para ti.
Asegúroche que no medio do ruido infernal, case podían sentirse as bágoas do carballo siniestrado, fusilado por milleiros de balas microscópicas que o cortaban case antes de tocalo...
A nena do paraugas: Ten que haber "luises" que manexen con destreza a motoserra e maila macheta, e que saiban seleccionar -como moi ben dis- as guías febles (pura selección tamén neste caso). Ademáis, hai que quentarse e deixar espazos para troncos novos. Non queremos selvas; así que...lei de vida!
Pitima: Pois o mariñeiro fálache deste mar que coñece e...como as olas do vento vai e ven sobre o mesmo moitas veces (xastamos!!!).
Gústame a madeira, o seu cheiro, a súa fortaleza en vivo e o seu tacto pulida. A calidez que aporta (e non so cando arde).
As árbores atráenme de xeito pouco doado de explicar. Véxoas amándose, si; e tamén bicándose, penetrando no aire, ensartándose na terra coas suas raices fondas...e non sigo que tamén me emociono jajaja.
Ginebra: Quería transmitirvos a dor que eu sentín cando o home da motoserra lle asestaba meneos mortíferos na pel do carballo. Quería que sentírades o frío do metal queimando as entrañas da árbore. Quería que os vosos oidos esbourasen co ruido metálico da serra. Quería...
Unha boa noticia: no souto quedan moitos carballos fortes. Darán sombra no verán. Amosaréivolos.
Bolboreteira: A min tampouco; pero pasaba por alí...
Compareino coa matanza dos porcos. Polo berrar, polo sangue (neste caso invisible, pero perceptible no aroma inconfundible da savia liberada).
Fonsilleda: Xúroche que era agónico o intre. Incluso cercano á posta do sol. Case con nocturnidade. Melancólico e doloroso; aínda que -seguramente- necesario. (Pola pinta profesional do cortador, xuraría que tiña permiso e licencia. Dudo, en todo caso, que ó carballo lle servise de anestésico...)
Marisa: Vai ti saber se dentro duns meses, con esa madeira non se fai un bo asado!!!. Seguro que todos os que hoxe choramos a tala do carballo, nos apuntamos arredor da mesa (de madeira de castiñeiro), sentando os nosos fermosos (uns máis ca outros) cus en cadeiras de madeira de cerdeira...
(Que malévolo son eh!!!)
Marabilloso, este texto pareceume ma-ra-bi-llo-so.
Bicos con sabor a café.
Como aquel que se di amante e agarra con arrebato, con paixón, o que cre que lle pertence. Mentres, o outro déixase facer, ou desfacer que ás veces vén sendo mesmo, e queda exsangue entre os dentes lascivos, que din que o bican con fruición.
As historias de amor y sus multiperspectivas.
Queda un regusto entre sensual e doloroso, queda un olor a carballo eterno envolveito nos meus ollos.
Marabilloume
Vae pensando en rachala que despois ponse dura,tanto tempo a "criar"pa logo ser borralla.
Que fagas vos cocidos e que quentes os pes.
Saudos
¡jesús maría e xosé!
dícheme medo falando así deses cortes... e o carballo deume taaaanta pena...
pobriño carballo que xa non volverá ser o mesmo.
respecto da escrita, cada vez o fas mellor que xa e difícil porque sempre o fas ben pero e que este texto é brutal.
biquiños,
A vida, a morte e o asasinato. A brutalidade do metal atravesando a vitalidade do ser vivo. E a miña casa chea de cadeiras, mesas e varios malpocados andeis cheos de libros!
tres cousas importantes ten que facer un na corta vida que temos... prantar unha árbore, ter un filho e escribir un libro....nada de segar, matar nin queimar!!!!
Hoxe estou sensibleira, boh!
Unha aperta!
A minha palabra de verificación foi "ducha"...o meu portátil debe ter un sexto sentido e dase conta de que acabo de carretar como 15 caixas e unha tele enorme que pesaba moito...dunha casa a outra, así que fareille caso....marcho logo a molhar o pouco sentidinho que tenho!!!!
Boisimo texto. Este sábado un vendedor Chino vendía motoserras polos pubs. Xa ves como está o percal, je je. Aperta
pois é ben triste non ser xa carballo pola motoserra! qué ben escrito! aínda que sego a precisar un dicionario :) un biquiñooooooo!! e grazas pola túa visita :))
Que fermoso! Todo muda, mesmo as persoas.
¿ De que lles vale loitar contra as xistras e os vendavales, se non se lles permite ser chegar a centenarios?
Co o fermosas que son as carballeiras
Menudos gorgoritos:
aguzadas no esmeril da infamia,
estrépito circular na codia, preludio do sámago, sin miramentos na cerna...
Estás que te sales, rapaz.
A Conxurada: Vai ser que me miras/lees con bós ollos; que ó final solo era unha p... motoserra esnanfrando un carballo medio partido polo aire do día 14 pasado.
Xenevra: Pois sí que hai intensidade no teu comentario eh!.
Eses dentes lascivos aos que aludes mesmamente semellan os da motoserra roendo as "caderas" do carballo...
Brabido: Eso de que hai que rachala para que non se poña dura ou se convirta en borralla...non sei se o entendín de todo ben jajaja.
Aladbra:Asegúroche que os berros da motoserra ferían as sensibilidades máis duras. Non hai máis que ver como deixaron ó pobre carballo...
Vakastolas: Boeno, tampouco é cousa de andar tirados polo chan (que tamén pode ser de madeira). Imos desdramatizar un pouco; eso sí, baixándolle tamén os decibelios ó maquinillo. Paréceche?
Vintxuca: Certamente non se di nada de tronzar árbores. Cantas das tres che faltaránn a ti???.
E non te preocupes polo ramalazo sensibleiro, que na Chousa gustamos de tales estados.
Suso Lista: Xa estou vendo unha invasión de chinos, McCulloh's en ristre, chimpando vexetación para montar tendas de "todoauneuro".
Galicia maravillas: Se a pesares de ter que andar co diccionario a voltas, envíasme eses piropos, vasme poñer colorado!
Markesa Merteuil: Xustamente. Igualiño que a materia.
Graciñas por gustar da miña escrita.
Chus: Parece que, entre os males que os asaltan, tamén contan as cadeas metálicas das motoserras. Con todo, en Antas quedan carballeiras vivas aínda. (E menos mal!)
Susana Moo: E que ás veces, despois de estar todo o día dalle que dalle ao cincel e ó martillo esnaquizando pedras na canteira...póñome así de cantarín semántico.
xa estas "quitándolle ferro" o asunto!
Imos desdramatizar un pouco dis,
nin que te arrepentiras un pouco de amosar en frío ese sentir que tan ben expresaches en quente!
non me sexas tan masculino!
fáltanme dúas.... :(
Zeltia: ás veces non o dou evitado!. O meu lado femenino fai o que pode;pero cando sae o canteiro...tamos jodidos!
Vintxuca: se precisas axuda...teño amigos na Coruña!. Carrexan maletas que da xenio. So tés que avisar
Qué penita da según lo cuentas y a la vista de la imagen.
Me encantan los árboles, nos vamos a quedar sin bosques.
Biquiños, Chousa.
E tamén do carballo podemos arrincar poesía como o fas ti.
E iso que estaba tan tranquilo ahí, sen meterse con naide...
Bico!
Quítome o sombreiro ante as túas verbas poéticas e narrativas o mesmo tempo adicadas ao carballo que indefectiblemente tarde ou cedo convertese en un obxeto decorativo (no mellor dos casos).
Unha aperta!
Irene: Se a mesma acción a mirase outro día, seguramente a contaría con outra perspectiva menos dramática. Xa sabes aquelo das circunstancias...
Paideleo: Tiven unha arroutada naquela hora; pero a poesía fáiseme moita cousa para min. En todo caso a saber onde irá xa o carballo!!
A do outro lado daXanela:
Foi condenado sen xuizo nin defensa. E todo sen ter cometido delicto.
Se o carballo tivera pés para fuxir da motoserra...outro galo cantaría!.
Rocío: Eu tamén quero pensar que vai ser unha peza decorativa; ou un cabeceiro de cama que escoite miles de segredos de alcoba... Mira ti por onde o carballo tronzado pode contarnos novas cousiñas.
Cuando comenté este post sobre la muerte de un carballo, no recordé que,hace tiempo, publiqué con la etiqueta "libros" un fragmento que describe precisamente la irremediable muerte de estos seres, o el homicidio al que son sometidos.
aquí te lo dejo
p.d. no ví nada sobre las presentaciones, nada exceptuando tus bromas sobre tu identidad, jajjajajaaja. No pienso decirte quien creo que eres, jajjajajaaja. Besos "holgazanes"
Ginebra: os bicos perguiceiros tamén saben ben :-).
Dareiche outro dato da presentación: estou moi serio! jajaja
Vamossss!!!, ponlle ti a guinda!
Vin, e disfrutei, do teu relato sobre as árbores.Outro punto máis que nos une.
Publicar un comentario