Hoxe traio unha historia que me transmitiu a blogueira de Barreiro (Portugal), Elvira Carvalho, e que me provocou unha fonda reflexión sobre canto nos pode ensinar a inocencia dun meniño. Para non mermar a intensidade orixinal do relato, transcriboo en portugués:"Há muitos anos atrás quando eu trabalhava no hospital de Stanford, conheci uma menina chamada Liz, que sofria de uma estranha enfermidade, cuja única esperança de salvação era uma transfusão de sangue de seu irmão, de cinco anos que idade, que milagrosamente havia sobrevivido à mesma doença e tinha desenvolvido anticorpos necessários para combatê-la. O doutor explicou a situação ao menino e lhe perguntou se estaria disposto a doar sangue a sua irmã. Eu o vi duvidar apenas por um momento, antes de dizer com um suspiro:
- Sim eu o farei se isso salva a Liz.
Enquanto durava a transfusão, o menino estava recostado numa cama ao lado da de sua irmã, olhando sorridente enquanto nós assistíamos a ele e a sua irmã, enquanto víamos as cores voltarem ás faces da menina. Então o menino empalideceu e perguntou com voz temerosa ao médico:
-Doutor, a que horas vou começar a morrer?
Tendo apenas 5 anos ele não compreendera o médico. Pensava que para salvar a irmã teria que dar todo o seu sangue e morrer. Mesmo assim ele lho dava."
Con vontades tan decididas non resulta doado comprender cal é a razón pola que os adultos de Galiza non acadamos a recomendación da OMS de 40-60 doazóns por cada mil habitantes/ano. En Antas temos ocasión de amosar a nosa tasa de solidariedade e altruismo o vindeiro sábado. Se queredes vir...vémonos a carón da Unidade Móbil.
- Sim eu o farei se isso salva a Liz.
Enquanto durava a transfusão, o menino estava recostado numa cama ao lado da de sua irmã, olhando sorridente enquanto nós assistíamos a ele e a sua irmã, enquanto víamos as cores voltarem ás faces da menina. Então o menino empalideceu e perguntou com voz temerosa ao médico:
-Doutor, a que horas vou começar a morrer?
Tendo apenas 5 anos ele não compreendera o médico. Pensava que para salvar a irmã teria que dar todo o seu sangue e morrer. Mesmo assim ele lho dava."
Con vontades tan decididas non resulta doado comprender cal é a razón pola que os adultos de Galiza non acadamos a recomendación da OMS de 40-60 doazóns por cada mil habitantes/ano. En Antas temos ocasión de amosar a nosa tasa de solidariedade e altruismo o vindeiro sábado. Se queredes vir...vémonos a carón da Unidade Móbil.
Foto: Doazón en Antas de Ulla. Cartel
34 comentarios:
É uma história que muito me comoveu, mas que não é minha. Tal como lhe disse na altura, foi-me enviada por email, por uma amiga.
Fazer apelo à doação, nunca é demais. Eu e meu marido fomos durante muitos anos doadores de sangue. Infelizmente hoje a saúde já não nos permite doar, mas meu filho continua a tradição e faz doação de sangue duas vezes por ano.
Um abraço e desculpe que tenho andado sumida, mas já tinha a minha mãe acamada com um AVC, e há 15 dias meu pai de 90 anos sofreu também um AVC. Pelo que agora são dois, e o meu tempoo encolheu de tal maneira que raramente consigo fazer visitas.
Um abraço
Efectivamente, conmovedora historia. Saúdos
Estória exemplar.
Apertas.
estoume a sentir fatal. son cero negativa, sei que teño que doar e sempre digo que vou facelo pero nunca chega o intre. fareino sin falla.
Grazas por compartir tan grande agasallo. A palabra xenerosidade aínda sigue a ser só ruido para a vontade da xente.
Saúde e terra.
Fermosa historia de amor e xenerosidade, pero a xenerosidade non é un valor en alza nesta sociedade na que vivimos.
Eu son doante pero non sempre podo ir a doar cando ven o bus por aquí.
Apertas.
ay, que tenrura... conclusión: Perdemo-la xenerosidade ó medrar... ???
Bicos
Unha historia ben turbadora. Fixome subir o sangue nun estremecemento ese menino.
Grazas por compartila
Carlos
A todos sensibiliza esta magnífica historia hasta hacer acudir las lagrimas entre emocionadas y alegres.
Vengo a ver tu chousa muchas veces aunque no diga nada. Es un placer
Una lucense
Eu tamen me farei donante. Sempre quixen facelo e nunca me decidín. Podes dicir que esta historia conmoveume o suficiente para dar o paso.
Sinto non ir facelo a Antas o sábado, pero caeme un pouco lonxe.
Antón A.
Por prescripción médica, non se me permite doar sangue, pero teño o carné de doante de órganos....
Xa miro que aquí todos vos conmovedes moito pero agora pensade o seguinte:
Ti es o doador ou doadora e, unha persoa que queres, (non fai falta que a queiras "a morte"), salvaríase se ti lle deses todo o teu sangue ata a túa morte.
...
Ben. Agora pregunto: Algún de vós negaríase? Algún éscollería a opción de vivir e que morrese esa persoa?
...
Penso que os torturades demasiado. O que queira doar que doe e o que non teña tempo ou ganas que non se preocupe que xa o fan outros. Cada un vale para o que vale. Ó mellor, eu sirvo para iso pero non para botar unha man ós ancianos desamparados da miña vila.
Que cada un faga o que poida nesta vida polos demais (sirven persoas, animais, rías, linguas ou dólmens) pero que o faga con collóns e con boa disposición, non por obriga moral e con mediño.
Schuiiiiin!!!!
Ata é probable que nos vexamos á beira dese autobús-banco de sangue. Son donante desde hai anos e sucédeme como a Rizo i de Zeuquirne, algunhas veces esquézome e outras non me entero. Quero dicir que podería donar máis veces do que o fago. A mellor soliedaridade, o altruísmo que nos percorre o interior.
Graza, Chousa e ata o sábado.
buenooooo, eu que son de lágrima fácil, xa estou que non vexo a pantalla!
Todas estas cousas fan despertar a nosa solidaridade, sacar de nós a parte máis fermosa da natureza humana... porque temos ese "gen egoista" que nos fixo sobrevivir coma especie, e tende a sair, a cada momento.
Hai que aproveitar cando agroma o punto da empatía, que despois "todo volve ó seu"
Xa, xa... xa sei que son negativa de máis, pero eche o que vexo: xunta ós actos máis desinteresados, a vileza mais absoluta. (e ás veces na mesma persoa)
Que haxa moito éxito en Antas coas doacións.
Xa sabedes: mañá podedes ser vos, ou os vosos fillos os que o necesiten. (isto apela ó egoismo e tamén funciona) :)
Me encanta, pobre neno,pensando que tiña que dar a sua vida pola irmá!E que alivio sintió cando supo que non tenia que morir...
Non podo doar sangre,mais lo faria encantada.
Bicos
una maravilla.. la inocencia..¿cuándo la perdimos? un beso
Hola Chousa, emocionante historia. Yo soy donante de sangre, dono siempre que puedo. Me pasó algo curioso hace tiempo que no sabía. Operaban al padre de una compañera de trabajo y la operación era relativamente urgente. Le ingresan y a punto de ser operado le dicen que no hay sangre suficiente para él para cubrir la operación. Le digo a mi compañera: voy y dono sangre yo misma, busco alguien mas y que le operen. Respuesta: no se puede donar para nadie en concreto sino para el banco de sangre para urgencias... Pues nada... a casa y así dos veces hasta que a la tercera pudieron operarle porque el banco de sangre tuvo suficiente para cubrir operaciones y para atender las urgencias que pudieran llegar...
Menos mal que el hombre aguantó que si por no haber sangre suficiente, con todos los que somos, llega a morir esperando operación, a mi me da algo...
(perdona lo extenso del coment)
Passei por aqui. Deixo um abraço e votos de bom Domingo
Preciosa historia, moi apropiada para animar á xente a doar sangue, extráñame que non a teñan usado nun spot, porque dende logo, serve. Unha aperta.
Pois sí, éche unha historia ben tenra e ben apropiada para que os que sabemos que non imos ter que dar ata morrer nos decidamos a ir doar, que nos suporá moito menos esforzo que a ese neniño.
Eu non penso que nacemos xenerosos e despois ímolo perdendo. Coido que os adultos, que xa superamos a etapa egocéntrica da infancia, deberíamos ter moita maior capacidade de compartir e dar que os pequenos. Se non a temos, é que algo falla.
Ahhhhh, por certo, veño de escoitar a banda de música de Antas que hoxe está na Fonsagrada! ¿Que che parece ? ;-))
Chuchiños
non donamos nada.hoxe todo se volve comercio puro e duro. canto pagas, canto tes. en todo caso moi boa historia a do meniño
saude
Eu levo doando dende os 18 anos. Hai tres anos morreu o meu pai, de cancro, e nos seus últimos días aínda lle fixeron unha transfusión de plaquetas....é moi necesario. Ademais un síntese físicamente moi ben tras unha doazón....(xa non apelo ó estado de ánmo)
Os nenos, son o instinto en estado puro, tan crueis ás veces...tan xenerosos outras...
A min un dia puxeronme sangue. Deberonme poñer sangue dun vago, que dende aquela non teño ganas de traballar.
Senra
A inocencia é un oasis,mágoa que queden tan poucos.
Preciosa historia que ben a amosarq ue as cousas máis importantes da vida non se poden mercar.
bicos dunha doante A-.
Eche unha historia ben fermosa. Canto deberiamos aprender os adultos
Eu xa lera esa historia no blogo de Elvira e gustoume pola inocencia que destila o neno.
Eu fun doar sangue unha vez e deume semellante mareo cando rematei que se me quitaron as gañas.
Terei que armarme de valor e tentalo outra volta.
Pois a historia emocionoume ben.
Fun donar e chimparonme patrás por durmir pouco a noite anterior. Quedei chafado. Pa unha vez que me decido...
Unha historia ben fermosa. Por desgraza co paso do tempo perdemos parte da xenerosidade que temos de nenos.
Unha historia preciosa... Acabo de lérllela ás miñas compañeiras de piso e estamos todas medio emocionadas. Fai pensar este relato, e abre á porta á esperanza de que o ser humano aínda poida ser calificado de "humano".
Eu sempre quixen doar sangue,pero non me deixan. ¿Por que non lle poden quitar menos sangue ós que pesan menos de 50, aínda que sexa menos cantidade? Ten que haber algún motivo, pero eu non o coñezo... O que si que son é doante de órganos. Sempre levo o carné comigo.
Apertas!
Por Melide tamén andou o autobús e houbo que subirse en familia, claro.
Fermosa historia, santisiano
Unha aperta e ata o sába
Fermosa historia de xenerosidade e amor e pra pensar.
Velai o amor "branco" e sen titubeos que esparrama un neno, ata o punto de facer unha acción heroica sen pretender ser un heroe.
¿Que carallo nos pasa a todos cando nos facemos grandes?
Publicar un comentario