mércores, 7 de decembro de 2011

Rizos

Para malabares as virguerías creadas polos canteiros, que peinan con esmerada sutileza os rizos de pedra; encaracolando a intención co pensamento  nunha trenza de sensacións que lles outorga a licencia para subir ata o faiado da imaxinación. E todo isto, únicamente, deslizando o cincel da mirada nunha sucesión de delicadas caricias...
Foto: Rizos peinadiños en Compostela.

28 comentarios:

paideleo dixo...

No museo do Povo Galego atópanse obras de arte de sempre ou orixinais coma esa escaleira.

A.C. dixo...

Solo a ti che se podía ocurrir esa comparanza coas escaleiras do M.P.G. Deixáchesme de pedra hahaha.
Bicos

Dilaida dixo...

O máis grande mestre en traballar a pedra, aínda que el sempre elixía mármore de Carrara e non granito; falo de Miguel Anxo, dicía que el só se limitaba a liberar a imaxe que vivía no interior da pedra.
Quizais todos os canteiros pensen o mesmo de aí esa "sucesión de delicadas caricias..."
Bicos

Trasno dixo...

Mira ti de que maneira foches mezclar as duas querencias que xa nos confesaches: a cantería e maila música de Luar na Lubre.
Eu nesas escaleiras sempre me perdo.Ta visto que son mais de soutos e chousas eu

mariajesusparadela dixo...

Terra de canteiros, a nosa.
E gústame máis canteiro (polo cantar) que picapedreiro.
Fermosas escaleiras. Fermoso escrito.

Raposo dixo...

Postos a escoller quédome cos canteiros de antes (eses si que eran artistas).
E así como Luar na Lubre sabe sacar o son das pedras eles sacaban a maxia e a vida que as pedras levan dentro.
Saúdos pedreiros!

Carlosm dixo...

Algúns privilegiados parece que andades polo faiado imaginativo a cotío.Para asociar un cincel coa delicadeza é necesario que asim seja.Saudos.Carlosm

Sabela Arias dixo...

É magnífico ver como algo tan pesado como a pedra convírtese en algo tan liviano e tan fermoso.

Pedras de Santiago dixo...

Tres belezas... a cada cal máis sublime!!!: a imaxe, as túas palabras e a canción.
Unha virguería de post;-)

Ginebra dixo...

virtuoso trabajo el de los canteros, cerrajeros, arquitectos y todo aquel enamorado de lo que hace y paciente en la labor...
Bicos, señor Chousa.

mariola dixo...

Xa flúen soas as palabras, pero con esta música tan axeitada vanse encaracolando nesas escaleiras tan fermosas ata provocar esa sucesión de caricias.
O canteiro é como o poeta, busca dentro para liberar as palabras e as pedras que se encontran agochadas nese faiado da imaxinación.
Gústanme estos textos líricos que rizas con tanto esmero.

bicos malabares.

Anónimo dixo...

A mi también me dejó una bonita impresión todo el Museo do Pobo Gallego de Santiago, pero lo que más esa imposible escalera de caracol. No le hice fotos, así que me tomo esta tuya prestada.
Un saludo para ti y tus seguidores.
Antonio Ruiz

mfc dixo...

Tomei nota desse museo...
Quem sabe?! Um dia...

Paz Zeltia dixo...

xa hai moito que non vexo traballar a un canteiro, pero non lembro que o seu labor me pareceran caricias...
claro que, despois, cando admiro as pedras labradas pareceme maxia.

a esta hora parece que presta escoitar a cánción, admiro a escaleira, que grazas aos teus comentaristas sei de cal se trata ;-)

bicos de boas noites, e nunca de pedra.

susana moo dixo...

Xa dicí o outro, que o camiño mais curto en Galicia é a reviravolta: no museo de Pobo galego non podería ser doutro xeito.
Molaba deslizarse a cachachou pola varandilla abaixo.

matrioska_verde dixo...

non coñezo a escaleira pero vendo a foto, semella que paga moito a pena vela en vivo e en directo.

hai verdaderos mestres!!

biquiños,

Anónimo dixo...

http://www.memoro.org/es-es/video.php?ID=7179

Anónimo dixo...

Expliqueme por favor como es esa TRENZA DE ESCALERAS. Ya que parece que sean mas de una. Dicen que es el Museo del pueblo gallego; donde está? me gustaria visitarlo en mi proximo viaje a Galicia. Ann

Merce dixo...

Meu avó paterno era canteiro... :)))

Fermosa luz a que te marcaches hoxe :)

E... acabo de descubrir o teu lado "Desafiante" jajajaja asi que si eh???

Contigo vai haber que andar con moito tento parecemo a min, esa cabeciña que tes é moi ocurrente :)

Bicos!!!

Blogboreta dixo...

Sempre adorei enguedellarme... E o meu premio e a miña condena..

Bicos de cabelo liso e cabeciña chea de tirabuzóns. :*


pd. Mil grazas polo comment no meu blog. Hai comments bonitos, os hai sentidos, os hai maravillosos e logo está o teu :)

busto.agolada dixo...

Outra das moitas marabillas que nos ofrece Santiago. Arquitectura e enxeño en estado puro: arte, estética, harmonía, funcionalidade, orixinalidade, espectacularidade... E todo alí escondidiño nun recanto entre os claustros de San Domingos de Bonaval. E o Chousa desde Antas a refrescarnos a memoria do prodixio engalanado coa palabra afervoada.
Mooitas apertas.

Maribel-bel dixo...

Fermosa estampa, como sempre unida as túas precisións linguísticas que non teñen desperdicio. De Luar na Lubre sobran palabras. Besiños e abrígate, na chousa fai frío.

Chousa da Alcandra dixo...

Agradézovos moito as palabras bonitas que me adicades, pero prométovos non creelas de todo. O que sí podo dicir é que o post ben tecido creádelo vos coas marabillas que dicides. Zenkiu!

Ann: A foto está feita no Museo do Pobo Galego, tal e como comentan por aquí. Está na cidade de Santiago de Compostela, e seguro que alí atoparás moitas máis fermosuras. Non deixes de visitalo.
Blogboreta: Bonitos, marabillosos, sentidos e...os meus. Ten que ser un cumplido, pero vouno ler outra vez :-)

marisa dixo...

Soubeche ver con ollos
de poeta esa marabilla
de rizos arquitectónicos.

Bicos e apertas

pitima dixo...

Un texto moi musical...

Bicos rizados!

Carlosm dixo...

Recunco novamente neste fito para volver manifestarte que gosto moito da sua lectura.Nom sei de que fonte bebeches, pero quedou bem trenzado.

Alís dixo...

Virtuosas as mans de canteiro, que arrincan beleza de algo tan duro e frío.

Bicosss

Anónimo dixo...

Me ha gustado.
Adamantino