E xira o mundo no seu centrípeto transitar polo Universo; nunca de vagariño, sempre vago, rudo, estéril e uniformemente acelerado.Mecanismos multiplicadores elevan a potencia da súa velocidade que ameaza con centrifugarnos os miolos nunha sorte de posta en órbita dos nosos pensamentos máis recónditos.
E ninguén chora. E ninguén mama. E todos acabamos por ser moldeables ás mans dos alfareiros que dictan os titulares de cada día.
E collemos medo cando nos queren amedrentar, e rebechamos cando a cousa vai de algarabías.
E se o torno se detén non é para aliviar o mareo. So é para meternos no forno e fixar a forma previamente elexida. E algúns ata somos decorativos! (Non teño avoas).
Foto: Alfareiro. Texto: mistura de cerámica con uvas de Gundivós (Sober)
41 comentarios:
Espero que sirvas para algo máis que para decorar, porque oira falar da muller floreiro (termo bastante machista, por certo) pero nunca do home floreiro....
Vou ser moi superficial no meu comentario, que ti hoje vas moi profundo. Asim que recitareiche un poema:
"Alfarería: Oficio noble y bizarro,
entre todos el primero.
Pués la industria del barro
Dios fue el primer alfarero
y el hombre el primer cacharro"
Ala, agora ti segue dándolle ó mencía e deixando que te centrifuguen os periódicos de manhán.
Todos, dun xeito ou de outro, nos prostituimos neste grande burdel do Mundo Desenvolvido. Claro que hai quen nos acojona e quen nos fai rir (pan e circo). Véxote moi poeta en prosa ultimamente.
(Ainda que bebas o viño de Sober nas tazas de Gundivós, tampouco cometes tanto pecado. E se por riba vales de home-florero, xa non che se pode pedir mais hahaha)
Pode que nos centrifuguen os miolos máis da conta, e que nos amedrenten e nos mareen con lerias pero o que non temos que permitir é que nos metan no forno para moldearnos definitivamente, diso nada!
Un bico Chousa
E que eu penso que é posible que intenten facer o que ti dis, outra cousa é que o consigan ou que les resulte doado.
Coido, como Carmen, que de deixarnos manexar ata ese punto, nada.
Bicos
Que fermosa reflexión, Chousa!!
Eu teño os miolos centrifugados pola época de traballo que teño....pero resístome a ser modelada...
Moitos bicosss
E por sorte, aínda despois da cocedura atopamos ós que nun intento de rebelión conseguen que o seu corazón latexe tan forte como para romper esa coraza, ou cando menos fisurala...
... de ahí ven o dito..."este pivo non está ben cocido"...:)
Vimos do barro ¿non? Porque o caldo primigenio podería considerarse auga enlodada, e de tanto emporcar a agua, iríase tramando tramando ata quedar tan espesiña coma o barro... jajaja.
No lado bíblico da historia xa se sabe, Deus, o Gran Alfarero ensaiando con Adán para logo xa perfeccionarse con Eva...jajajaja (tí xa sabías o chiste ese do borrador ¿verdad?... jajaja)
Ó mellor as dúas historias se complementan.
Aisss, sí que nos moldean sí. E nós mesmos nos amoldamos... qué remedio que queda. E algúns cacharros quédanse de máis no forno, e así rematan "queimados", e se quebran con facilidade. A cocedura é do máis importante, coa temperatura adecuada e co tempo preciso.
O torno.. bufs. A nós xa non nos meten máis. Os meniños, os pobres, sí que se ven agredidos na súa infancia a elementos multiplicadores que elevan a potencia do torno, ese que antiguamente movían os nosos educadores só con pes. Din que saen máis listos agora os nenos. Antes se dicía que os nenos "demasiado listos" non saían adiante, se cadra non había suficiente forza nos pés para tornealos a gusto...
Aisss... pois sí que da xogo o tema este da modelaxe.. jajaja
Tamén no lado menos metafórico temos o exemplo das cirurxías estéticas, e logo culturas ancestrais que alongan os pecozos das mulleres con aros dende nenas.... ou os pes deformes para telos o máis pequenos posible... e máis. Case todos os "arreglos" son para as féminas, así poderíamos concluir que Deus é home e por iso non nos deixou ben acabadiñas... jajajaja, ¡nin sequera con borrador!! jajaja
Xa paro no meu xirar e xirar, que coido que me mareeeeoooo, e maréovos tamén...
Bico lembrándome de Ghost (dende entón existe unha gran compoñente erótica nesta escea do alfareiro na mente colectiva (por exemplo, na miña, un dous tres responda outra ves... jajaja)
(Hasme de explicar o das uvas...)
o que gostava
mesmo
era estar
ali dentro
do lado mais redondo
do vaso,
(( roda-que-roda
-bala-que-em-bala ~ ))
[ bem, se puder ser
com as
uvas...
melhor, :)
~
Aissss... xa comprendín.. jajaja (antes deume tempo de destilar augardente do bagazo..jajaja, despois do mosto e máis o viño... así ando eu, que non dou contado os pes do gato... ¡cántos ten!
Naaaa... mentira, e que volvín e lín mellor o de "Texto".
Haches, Bes, misturas, metáforas... Demasiadas dimensións...jajaja
Bico. Hip.
Somos barro e temos ese valor e duramos o que duremos sen escachar.
Eu supoño que non sirvo nin de floreiro pero aquí me teñen traballando ( anque no blogo semella que estou de vacacións estas non me corresponden ata outubro ).
se ti eres tan xeitosiño como esa peza que está a facer o alfareiro, has de ser ben bonito home... así ó natural ou cocido e decorado con cores azules.
biquiños dos outros,
p.d.: hoxe estou xenerosa
p.d. 2: modelar barro e algo moi sensual ¿non che parece?
Sabes Chousa? Desde que iventaron Internet teñen menos poder para centrifugarnos os miolos. Aquí as mensaxes son depura ecoloxía mental, orixinais e primixenias. E pásmate, axiña chegan aos destinatarios, libres de censuras e cortapisas. O mundo é noso! Pero hai que melloralo, o que non conseguimos é paralo, nada se detén e xiramos na noria do destino crendo que algún día seremos libres...
Apertas.
Nos fornos de alfareiro sempre hai un tanto por cento de obxectos moldeados que estoupan. Cousa das burbullas, seica. Unha marabilla. Claro que os alfareiros xa contan con estas pezas defectuosas, os alfareiros teñen todo baixo control.
Artabria: Pois ogallá se fagan os trámites nalgunha Universidade galega para impartir os estudos axeitados para ser "floreiro licenciado". Eu -se a matrícula está ó alcance das miñas posibilidades- matricularíame correndiño. E tentaría acadar ou doutorado para profundizar no coñecemento. Despois opositaría a algunha rama da Administración. Imaxinas? un funcionario-floreiro titulado. Coa deles que hai agora sen título, imaxínate eu co meu doutorado debaixo do brazo...Un choiazo!
Carlosm: Home!, non coñecía eu esa faceta tua con querencia cara a poesía; pero quedouche chula e axeitada para a materia tratada.
Ana Conde: Pois vouche dicir que teño unha manía eu, no senso de que o viño tinto sábeme mellor bebido na taza de barro...
Son ese tipo de teimas que se collen de novo (e que eu vello non son, qué carallo!), e despois xa non se dan apeado nunca.
Carmen: Non o debemos permitir, non; pero a idea deles vaiche por ese comarón. E teñen tanta capacidade no torno, que un día tras outro seguen teimando levarnos cara o lado que queren. Claro que algúns podemos salir retortos, pero hai que estar en garda sempre!
Fonsilleda: Que o tentan a diario sabémolo todos. Que o consiguen moitas veces tamén. Que teñan un índice elevado de fracasos...depende de nós e das nosas forzas. Que non flaqueen nunca
Hadex: Todos nos resistimos a que nos poñan as asas onde lles peta e o bico onde lles pareza ben. Pero, dun xeito ou de outro, todos acabamos tendo algún matiz que a "alfarería industrial" nos quixo poñer...
Outra cousa é que despois esgacemos por onde non estaba previsto jajaja.
Chusa: Mira ti que lado tan interesante lle quitaches ó asunto. Aquelo de que a alguén "lle falte un fervor" vai acabar por ser un signo de rebeldía e de resistencia. Gustoume a interpretación.
(...)
(...)
Pitima: Pois tocaches a sinfonía completa. E con afinación e tempero.
Ben sei que despois do borrador o Grande Alfareiro logrou un modelo infinitamente máis perfeccionado e esbelto. (Non imos analizar se na parte alta do segundo prototipo o fixo mais retorneado ou non...jajaja).
E, unha vez máis, a de H e mailo de B concordamos na lembranza da alfarería coa erótica escena de Ghost. Claro que eu lémbrome máis da Demi e ti seguramente do Patrick; pero a escena non tería a carga "alfareira" sin os dous.
(E como xa descubriches o asunto das tazas de Gundivós, pois...so che ofrezo un brinde virtual. Fai?)
~pi: Non eres ti listiña nin nada!. Todos queríamos estar no lado máis redondo do vaso. E coas uvas xa fermentadas dentro...infinitamente mellor.
Ainda que compre ser conscentes de que non por dar menos voltas o mareo ía ser menor.
Paideleo: Boh, o do meu suposto corpo Danone foiche unha "licencia poética" que me tomei para ofrecerme de floreiro. Ando a diario esnaquizando pedras na canteira e destra e senestra como todo fillo de veciño. Pero soñar non costa un carallo, así que...
Aldabra: Son infinitamente máis xeitosiño que esa peza (xa deixei constancia da miña orfandade en avoas). Eso sí, penso que quedo mellor crú que pasado pola brasa jajaja.
E ti tamén penso que lembras a escena de Ghost que falabamos antes cando pensas no alfareiro, eh, pillabana!!!
Graciñas polos bicos xenerosos.
Busto Agolada: Non hai duda, amigo Busto, de que internet quitoulle moitas cancelas ó mundo da información. O acceso libre e xeneralizado permite beber nas fontes que queremos; pero tamén hai que ter tino de non afogar por exceso de bebida. Dotar da sabiduría e capacidades para discernir onde está a fonte limpa e clara e onde a lodosa e embarrada é unha tarefa dos educadores de hoxe para que os educandos acaden esa liberdade da que falas.
Hai bos vimbios, así que confío en que faremos un bo cesto!
Doutora Seymour: A porcentaxe de erro está calculada e baixo control da alfarería; por iso detrás de cada obradoiro hai unha fosa común onde tiran os prototipos fallidos.
E os fracasos das pezas, en realidade, son fracasos dos alfareiros; así que deberían darlles tamén o seu valor, xa que grazas aos erros, logran perfeccionar as outras pezas...
E por aclamación popular, penso que convén traer agora aquí a escea de Ghost que a varios nos lembrou a foto do alfareiro. Persoalmente, penso que o fai moito mellor a Demi Moore que o soberino; pero...para gustos retrátanse alfareiros. Pasen y vean:
http://www.youtube.com/watch?v=kXH4vDQWptU&feature=player_embedded
oues yo no sé si es que tengo un mal día, que lo tengo, pero tu post me deprimió un poco:
primero
porque creo que la reflexión que haces es muy realista, y además te quedas corto. Incluso la idea de que "no nos dejamos moldear" es una idea "moldeadora"... ya sabes, la falsa idea de esa posible "libertad" ya nos hace estar conformaditos, lavados y peinados.
segundo
el vídeo que en los 90 nos puso a todos efervescentes, y que yo conservaba en mi memoria erótica, me sorprendió mirando a una jovencísima demi moore cuando cumplirá los 50 en un pestañeo.
y patrick swayce o como se escriba se está muriendo de cáncer.
joder, allá va una escena icono-erótica a la mierda.
(ya solo me falta que se me joda tb la escena de la cocina del cartero siempre llama 2 veces;
prefiero no volver a verla, porque aquellos, del tiempo detenido, me confirmarán que ahora, tanto jack nicholson como jessica lang están hechos unas pasas.
:(
Comparar os alfareiors soberinos coa Demi Moore paréceme unha falta de respeto considerable. Voute desculpar porque te aprecio pero tomo nota da tua barrabasada comparativa.
Raposo: Sei que cometín un sacrilexio e estou disposto a cumplir a penitencia que me impoñas. Recibo con agrado o teu perdón, pero son conscente do agravio cometido; así que quedo listo para a sentencia.
(Teño a bodega ben provista de Amandi e doutras subzonas sacras; así que...vostede dirá, Pater).
Zeltia: Non deberías ser tan profunda na análese, muller. A escea de Ghost é caralluda e permanece invariablemente intensa no celuloido e tamén nas nosas memorias. Acaso viches ti que o Patrick teña pinta de enfermo na imaxe?. Pois iso é o que importa. Pola imaxinación non pasa o tempo, carallo! (boeno...polo carallo seica si. Eso din).
E para que vexas que levo razón, visualiza a escena da cociña no Carteiro que chama duas veces. Nin Jack nin Jessica teñen pinta de uvas pasas. Fíxate!
E con unha e con outra pasamos da insinuación sensual ó explícito táctil e lingual jajajaja.
(Ánimo! outros xa acabamos as vacacións e seguimos vivos)
Pois não dizem que Deus pegou um bocado de barro e moldou o Homem? Tinha um tio que costumava contar a seguinte anedota...
Deus pegou um bocado de barro e fez não um mas quatro homens. Colocou o primeiro no forno que porque estava demasiado quente, queimou o barro e o homem saiu negro. Ainda com o forno muito quente meteu o segundo, mas deixou-o menos tempo. E o homem saiu com uma cor avermelhada. Colocou o terceiro quando o forno estava no ponto e o homem saiu branco. Depois deste colocou um quarto mas o forno quase frio fez com que ele saísse amarelo.
Depois disto Deus olhou os quatro, mas em cada um achou algo interessante e resolveu que o mundo era grande suficiente para os quatro e decidiu que ficariam assim.
Um abraço
Falando de Ghost, debo dicir que me fascina absolutamente o personaxe do pantasma do metro. Para o meu gusto, o minuto e medio que saía en pantalla era do mellor da película.
Un saúdo, Chousa, a ver se chega o outono e damos saído do forno (do real e do metafórico).
Moitas grazas pola visita.
Si, isto é un desastre.
Saúdos
Ás veces somos tan áridos que non hai quen nos recree en novas formas. E ás veces simplemente non queremos.
Miles de anos despois de calquera existencia, casi sempre que os únicos restos perdurables, son os anacos de cerámicas, que antano foron vasos, xerras,e cazolas. Apertas
E ninguén chora, e ninguén mama... pero pasámolo ben de carallo, que nalgo aínda decidimos nos. (e habendo viño...)
Boa reflexión,que doado e manipularnos según o alfareiro q nos toque!Din que un bo artesán colle as pezas que primeiro descarta e adicalles tempo para que ao fin señan únicas,así que aínda hai esperanza,por certo este ano en Alfaroleiros(que é unha mostra que se celebra aquí tódo-los anos)hai sempre unha representación de Gundivós,iste ano merqueí unha peziña e teñoa agora mesmo á vista....
bico.
Taza de barro en mans de alfareiro fino é o que eu quero ser, e que rule.
As veces é coma unha hipnose, deixaste moldear e daste conta de que estas perdendo a tua forma.
Fixen un conto inspirado na escea da Jessica e Nicholson, déixolo por se a alguén interesara:
http://certo.es/index.php?page=a_cocineira
Elvira Carvalho: Unha fermosa historia a que nos contaches e que debería dar pe para repensar moitas cousas a certos sectores sociais que consideran que non somos todos do mesmo forno...
Grazas por vir á Chousa, cara Elvira!!
Veloso: Certo que o persoaxe do fantasma do metro resulta moi intrigante e intenso. Ademáis o actor que o interpreta faino marabillosamente ben.
Sempre hai persoaxes secundarios que aportan grans importantes á muiñada da película, e este sin duda é un deles.
Ronsel: Grazas tamén pola tua (visita). Xa ves que aquí tentamos que non sexa todo moi desastroso "trafegando" o viño dende a taza de barro cara o bandullo.
Marquesa Merteuil: Cando somos así de áridos tamén podemos servir como "incrustacións" na peza final. Sempre hai un xeito de integrar para aportar maior riqueza ó produto.
Suso Lista: Si, e daqueles vestixios aprendemos como vivían, como amaban e ata se tiñan boa dentamia!!. Manda carallo, canta cousa se pode aprender (ou argallar) dun anaco dunha taza esnaquizada!
Carlos Sousa: Efectivamente. Diso se trata; de tentar pasalo ben mentras non nos poñen a asa na boca ou non nos cocen no forno quente.
O mencía é un bo axudante para esa algarabía; pero non descarto tampouco un godelliño nin un albariño...
Vermella: Imaxino que estás a falar de Oleiros; nome que indica ben ás claras o noble oficio que a min me serviu de pretexto para compoñer a historia que contei.
Pois xa avisarás cando se celebra a nova edición e imos todos aló!
Susana Moo: Dame a min a impresión de que acabaría o alfareiro por romper moldes e sairse do xiro mecánico do torno. Que rular sempre cara o mesmo lado...tamén ten que ser algo cansino. Digo eu!
(Bo relato o que nos suxires. Incluso a ilustración da portada do libro resulta moi suxestivo)
Alodia: Deixarse moldear...boeno, ás veces tamén ten que ter o seu puntiño. A rixidez permanente pode criar dolores articulares que tampouco non son bós; así que permitir un moldeado de cando en vez...non ven mal! ;-)
E se intentamos loitar contra as mans do alfareiro tiraranos ó chan e escacharemos... E a coller un novo anaco de barro moldeable!!! Así de sinxelo e tráxico...
¿Sabes de que me acordei vendo a foto do torno do alfareiro?
Pois dunha canción dos Sabandeños de fai miles de anos ;-))(¿acórdaste dela ou aínda non naceras ti? ;-) )
Yo quiero que a mi me entierren
como a mis antepasados,
en el vientre oscuro y fresco
de una vasija de barro.
Cuando la vida se pierda
tras una cortina de años,
vivirán a flor de tiempo
amores y desengaños.
Arcilla cocida y dura,
alma de verdes collados,
luz y sangre de los hombres,
sol de mis antepasados.
Aquí nací y aqui vuelvo,
arcilla, vaso de barro,
con mi muerte vuelvo a ti,
a tu polvo enamorado.
Perfiro lembrar a canción que pensar en como nos moldean o pensamento sen que poidamos, apenas, defendernos.
Chuchosss
Os alfareiros son os enxeñeiros das formas. Tanto que o tomate da horta de meu pai parece debuxado por un deles. Pero quen o fixo foi a Terra co seu uniforme xiro.
En fin, tomates que non falten.
Saudos.
Absolutamente expectacular, Chousa. Cada día déixasme mais abraida coa tua capacidade para transmitir.
Todos nos sentimos algunha vez metidos no torno do alfareiro, que fai de nos o que lle peta e da a gana. E todos quixemos estalar algunha vez en mil pedaciños. Outras veces queremos ser recipientes que acollan.
Un bico para o florero que non ten avoas
Xa atopei o link no Vieiros. Moitas grazas por dicirmo, fíxome ilusión.
Hoxe saiu o teu blog na TV.
Vas camiño da fama, Chousa!!!
Acórdate de nos cando chegues á cima jajaja
Mar e Lúa: Ese suicidio premeditado non sei ata que punto pode ser unha solución. Xa ves o que, según se di máis enriba, se o alfareiro ten mans delicadas...que xire o torno!!!
Cuspedepita: Sempre é mellor lembrar unha canción (no meu caso abonda con lembrala, sin cantar; senón...chove seguro!).
Con respecto a esa fermosa que me copias...pois vai ser que non eu non nacera ainda, claro...
Barreira: Se non nos faltan tomates, sempre poderemos comer unha ensalada!. E tanto ten as formas que teñan, despois de meterlles o coitelo quedan igualiños que os ben-formados.
Avelainha: Boh, e que ti mírasme con bos ollos; que se transmitise tan ben...estaría na presidencia do senado rañando as axilas e deixando que os alfareiros de Gundivós fagan o seu traballo sin tocarlles o torno ;-)
Ana C.: Pois xa me dirás onde, que é a primeira noticia que teño.
En todo caso a saber en que alusión saliu; secadra era un exemplo de como non se debe facerun blog jajaja.
é certo que nos manipulan e que nos deixamos facer, ás veces é a saída mais doada. Moi boa reflexión
Biquiños
Maruxiña: E se nos "manipulasen" ben...ainda cos demos; pero ás veces...manda carallo!
Bicos de Antas para Chantada
Se são, já têm pelo menos um aspecto positivo :-)
Um beijo.
Publicar un comentario