Un proverbio árabe reza algo así como que somente hai tres cousas que non deixan pegada: un paxaro no ceo, un peixe no mar e un home nunha muller...Pois vai ser que non se cumple a propiedade conmutativa nestas aseveracións.
Se resulta incomprensible non poder enmarcar o voo dun paxaro na liberdade do ceo e se inimaxinable semella un peixe sin o seu mar; que dicir do libro branco que somos os homes antes de que nas nosas follas escriba unha mulller?.
Foto: Illa de Arousa. Incluso visto parcialmente...deixa pegada!
33 comentarios:
Preciosa comparación, quizá también nosotras podríamos decir lo mismo, somos un libro en blanco antes de que escribáis en nuestras hojas... Muy bonito.
Besos.
Que cousa máis tenra e bonita!!!!!!!!
Por certo tesme que facer un favor onde queda Agolada,so seí que en Pontevedra...........
bicos.
Repaso unha vez e outra máis as túas liñas; se cadra acabo aprendéndoas de memoria, ben o merecen. Mais o proverbio árabe é duro demais. Penso que os homes marcan a lume o corazón das mulleres. Hai que atopar cal o sabe facer, máis nada.
Apertas, Chousa
Agolada queda...moi pertiño de Antas de Ulla!!!(é outra das marabillas das que poden presumir os aqualatenses: ter Antas tan cerquiña).
Xa que me pregunta unha coruñesa, direi que o itinerario a seguir sería Betanzos-Curtis-Melide-Agolada. Un paseiño de pouco máis de unha hora
Sabias palabras, sabias. Las personas inevitablemente dejan marcas o señales (tanto buenas como malas) en las demás personas.
un abrazo.
toda persona siempre deja su seña de identidad e un rastriño dela. Oe por certo chousa, fai tempo que non te pasas polo meu blog, enfadacheste??? jeje. Unha apreta
www.asbeirasdoarnego.blogspot.com
Creo que non importa o xénero, en cuestión de deixar pegada en nós.
A diferenza das mulleres quizais sexa que sufrimos con nostalxia e queremos soidade.
Quizais sexa que no fondo somos iguais niso.
Beijos doces para curar as feridas.
Gustar�ame saber que idea de muller ti�an os que inventaron o proverbio porque o mesmo nos pode deixar quedar coma deusas inaccesibles para os simples mortales var�ns, como nos pode facer parecer tan inconsistentes coma o aire ou a auga e polo tanto, imposibles de albergar unha pegada duradeira...
Como sexa, compa�eiro, non te�as d�bidas, � ti deixas pegada seguro! ;-)))
Chuchi�os
Gostei da comparação. Livro branco... O ideal é que homens e mulheres, sejam um único livro branco, e que as páginas desse livro sejam escritas em conjunto, com muito amor e respeito.
Um abraço
Ola, Chousa.
Aínda non tiven tempo de ver ben o teu blog. Polo pouco que lin e vin, penso que merece unha visita delongada e fonda, pero os cueiros do meu fillo chaman polas miñas mans.
Que saibas que a terra de Antas tamén a levo no meu corazón, non en van rouboume a unha irmá e deume un afillado...
Grazas por apoiar o meu blog.
Di que si; que as mulleres son quen elixe aos homes.Dixechelo moi bonito pero dixeches unha razon grande.
Ti o que eres e un encantador de serpientes.
Moi bonito
Muito bonito, muito bonito mesmo!!
Unha aperta.
Bueno, bueno, eu ata Betanzos chego, jajaja. Malo será que o tomton no nos leve ata alí.
Preciosa entrada, vamos namorarnos todiñas de ti. :P
É fermoso o proverbio, pero na última parte encerra unha media verdade. De todos os xeitos gustoume a túa reflexión e a propiedade da foto con que ilustras esta entrada.
Cambio de terzo: A ver se conseguimos convocar a centos de blogueiros na idea de facermos unha especia de quedada-congreso para coñecernos e compartir, descubrir ideas novas.
Unha aperta.
Falando de paxaros e liberdade, tamén invita á reflexión unha frase de Bob Dylan: "Acaso están ceibes os paxaros das cadeas do ceo?"
Unha aperta.
Non se cumple ó dereito.. árabe tiña que ser o proverbio, claro que non pasa nada: a misogimia está presente en tódalas culturas.., niso non son moi orixinais.
As mulleres somos seres sensibles ás pegadas que algúns homes deixan na nosa alma, e viceversa..
Bonita foto..
Bico conmutativo asociativo y distributivo, o sea, con propiedades...
Hojas en blanco... qué bonito. Un beso
fermosa reflexión
Fermosa derradeira frase, e a foto encantoume...si, da gusto estar de volta.
Me encanta el final!
Una manera tan bonita de homenagear a la mujer.
Bicos
Creo que xa tes a moitas namoradas, bonito texto,e moi linda a foto.
Vai ser que algúns imos coñecer a túa terra.Bicos
Moi bonito, moi sentimental. Grazas pola visita. ´Sáudos.
Yo pensaba que tu eras una mujer.
En todo es muy interesante todo lo que cuentas y como lo cuentas.
Helena
pois hai unha pegada que deixa un home nunha muller... unha pegada que ós 9 meses camiña e cámbiache a vida...
Ai "hirmandiño " da anima, perdoa esta vez, pero estas moi equivocado....
Antas esta pretiño de AGOLADA, sempre quedarà ao outro lado do Farelo, sintoo, e un feito incuestionable, de elementais nocions xeograficas
No que propiamente ten a tua reflexion, o proverbio non està mal, eu iache decir que sempre poñen a muller como receptor....pero xa vexo que mais como min que se adiantaron para ver que tamen os homes escriben nos libros das mulleres....
De calquera xeito gustame a reflexion do paxaro, e do peixe mais ca do libro..
Ante todo, a miña estupefacción, xa que alguen por ahi arriba consideraba que eras unha muller... jajajajaja... ¿será que non estan acostumadas a tanta sensibilidade nun home?...
En segundo lugar, decir que todos somos libros nos que os demais escriben, pero creo que e dificil que esteamos en blanco.
Unha aperta.
bo post e comentarios de nivel,virei mais veces por aqi
Confundente con unha muller...Eso sí que é poesia
A veces entro aqui y empiezo a leer y entiendo todo y creo que es en un idioma que domino y me emociono.
Quisiera poder entenderte todo, todo, porque cuando llego a entender algo me gusta, porque sñe que las fotos siempre van perfectas con lo que dices, porque es corto y al grano, porque sabes exactamente qué decir y cómo hacerlo.
un saludote, chousita
Segue a ser un motivo de ledicia que das miñas letras perciban esencia femenina (olliño, sobre todo que a perciban as mulleres).
Agradezo os comentarios todiños e deixo o agradecemento á esquerda do blog, para que poidades recollelo...
A primeira muller que escribiu nas minhas follas foi Gloria de Penas, filla de Encarnación.A segunda mais ben cousa do "azar" e a terceira froito dunha noite de ternura :-)
Publicar un comentario