Nos tempos da inmediatez parece que non temos tempo para nada. A frase foi sempre válida pero, debe ser por tanta tecnoloxía, dá a impresión de que o tempo fuxe hoxe a máis velocidade.
Este entramado de axiñas que nos ralentiza provócanos milleiros de suspiros, mentras xestionamos axendas electrónicas e administramos arquivos que viñan para nos solucionar a vida; e resulta que se nos encerella neles...
Seguramente non imos ter tempo, pero viría ben deter o centrifugado ao que temos sometidas as neuronas para lembrar que máis amodiño tamén se pode lavar.
Foto: Lavadoiro/lavadora.
Seguramente non imos ter tempo, pero viría ben deter o centrifugado ao que temos sometidas as neuronas para lembrar que máis amodiño tamén se pode lavar.
Foto: Lavadoiro/lavadora.
10 comentarios:
E as cousas que aí se contaban, que ríete ti do WhatsApp! Pese a todo, a lavadora foiche o mellor invento, que non quero imaxino lavar a roupiña todos os días coas mans metidas Nesa auga xélida na invernía!
Mellor ralentizar o tempo sacándovos aos homes os vosos xoguetiños que só serven para medir egos e non inventos que nos concederon tempo e saúde. Claro que a moitos homes o de poner a lavadora élles un esforzo neuronal insuperable e misterioso. Por iso,e porque sempre lles aparece a roupa lavada e pregada no roupeiro, ignoran e desprecian tal invento.
Acepto a argumentación en defensa do invento da lavadora. Idénticas (practicamente) palabras empregaba miña nai aos poucos de ter a primeira "lavamatic", da que dicía que foi "o mellor apeiro" que entrou na casa.
A miña disertación viña máis contra doutros apeiros, aínda que a imaxe elixida pareza que ten que ver coa lavadora.
Seino, pero non puiden resistirme 😂.
Respecto ao resto, todo se fai mellor amodiño, pero fannos crer que se non apuras, perdes todos os buses 😨
Pues saque sus narices de los archivos, señor Chousa, coja su moto y dese una vueltina por ahí. El tiempo nos da lo que nosotros queramos que nos dé.
Siente el paso de las estaciones, la luz y mira los árboles. Es más placentero que estar sentado ante el ordenador.
Y dicho esto, me voy a poner en práctica el consejo que acabo de soltar:)
Besos
Tomo nota del consejo, Ginebra. Te hago un sitio en la "grupa" de la moto?
Cantos recordos me veñen
do lavadoiro cando
ía con miña nai e me daba
os trapos e unha raspiña de xabón.
Eu caladiña escoitaba os contos
ata que subían de ton e dicían
que "había roupa a secar".
Alí non so aprendín a lavar.
Un saudo agarimoso.
O consello é bo pero dame que chega demasiado tarde. Xa estamos enganchados a velocidade, a présa, a ir sempre deprisa aínda que sexa para chegar a ningures.
Dame a impresión que o señor Raposo ten razón. Onde carallo estará o botón de re-iniciar?
Eu tamén teño recordos do lavadoiro Marisa. Moito me gustaba tentar pesquisar as conversas que non se tiñan cando había "roupa tendida"; así que me agochaba detrás da silveira para esoitar algunha palabriña...
Cantas interesantes reflexións!
Concordo con todos/as, aínda que pareza paradóxico... Os recordos do olor a xabón de "lagarto", a roupa a clareo e, como non, as conversas en clave :-;
Pero é necesario pulsar o botón off con máis frecuencia
Publicar un comentario