domingo, 10 de setembro de 2017

Carne

Na catequese de don Ramón todos tiñamos claro que o demo era un inimigo tremendo. Os que levabamos asistindo varios domingos, incluso asimilabamos que o mundo tamén podía ser malo; sobre todo ao pensar nun mundo alleo, lonxano (máis aló da parroquia de Alvidrón ou das limítrofes, vaia).
O que a min non me collía na cachola era que a carne fose inimiga da alma.
Don Ramón nunca nos aclarou se se trataba da de touciño ou a de coello estofado. Por momentos parecíame que tiña que ser a de polo. Porque ás magras de xamón non lles vía maldade por ningures!.
O delicado pero tupido pano da inocencia non me permitía atisbar que se referían á carne branquiña e suave de Amparito...
Estes esforzos meditativos levábanme a considerar que por non saber xa estaba pecando; así que teríame que achegar a un confesionario para recibir o perdón. Iso sí, non ía ser coherente contar coa absolución dun presbítero que comese moita carne precisamente; tiña que me confesar cun cura delgadiño.

Foto: Confesionario slim fit

3 comentarios:

paideleo dixo...

Ai, bendita carne !. Tanto a viva como a cociñada.

Ginebra dixo...

Jajajjajaja, esta entrada nos revela los recuerdos de una infancia "sometida" al catecismo, como la de muchos de nosotros y no exenta del sentido del humor propio de Chousa, que adorna hasta esos momentos grises en los que la religión estaba hasta en la sopa (sin carne, claro).
Besos

Marisa dixo...

Sabido é que a Don Ramón
non lle interesaba moito
explicar ós nenos a procedencia
desa carne pecaminosa.