
E, mentras pinta de verde o escenario que a contén; ela, acuosa, rizada e presumida, adobíase -lasciva- con encaixes de satén.
Foto: Encaixe de moléculas hidroxenadas.
(Chamábanlle Chousa porque tiña dous ou tres castiñeiros e outros tantos carballos. A min de neno parecíame moi grande, pero dudo moito que pase de dous ferrados.A esa extensión non se lle outorga o título de Chousa; pero e que esta, pola sua ubicación e polo que significaba de fronteira, e por mais cousas...meréceo). [Ano XIV]
13 comentarios:
Sorprende esa maneira de escomder tras da elegante prosa uma delicada poesia, moito bem acompanhada por moi acaida fotografia. E tudo sem nombra-la protagonista . Gostei. Saudos
Quedei sen palabras.
Unha delicia.
Observo que o inverno resultache un estimulante desa vena poética que tan ben logras plasmar. Cada palabra que dis colle unha forza impresionante por esa tua maneira de colocala no lugar axeitado. A auga do Ulla xa che debia varios abrazos, pero agora tamen te vai querer LAMBER PARA HIDROXENARTE.
Bicos poeta!
Mestría a túa.
Atopas beleza ata no rigor do inverno!!!
¡Nunca me había parado a pensar que un salto de agua o garganta fuese tan sensual!
Está muy bien:)
Besos
A beleza da fervenza atopa a debida correspondencia nesa prosa poética túa, tan ben artellada.
Ella, como una cascada, tan sensual y voluptuosa como estas hermosas palabras. Me ha gustado esta lectura.
un saludo cordial
A auga cai así e de mil maneiras máis este inverno.
Merece milpoemas ou mil insultos.
Que fermosura Chousa!!!
Barulleira na costas....
Lambendo as herbas con vehemencia descarada...
versos precisos, que se van mecendo nas nosas mentes e provocando un delicioso compás o recitalas.
A foto chousa, preciosa, esa auga que caendo fachendosa.
un biquiño fresco.
Véxote (léote) moi poético e sensual. Agrádame.
Bicoss
precioso ese traxe de noiva...
Que hermosas palabras para unha foto genial!. Me ha gustado mucho
Publicar un comentario