Tan so dez días median entre estas duas imaxes.Unicamente duascentas corenta horas -e un abellón- establecen as diferencias. É o mesmo allo na mesma leira e dende a mesma perspectiva.
A cámara e mailo fotógrafo son os mesmos.
O allo seguiu o seu ciclo vital e abriuse.
Un abellón seguiu o seu ciclo vital e, dez días despois, viuse atraido pola flor do allo.
Estarémonos abrindo para que un abellón perguiceiro nos veña zugar as entrañas dentro de dez días?
(Se zuga con arte...)
Fotos: Máis listo que un allo (de Antas, claro)
28 comentarios:
Que curioso, os cambios da natureza son increíbles. Grazas por pasarte polo meu novo blogo, seguimos en contacto. Apertas
Y durante esos diez dias has estado cámara en ristre aguardando a que llegase el abejorro?.
Ahora entiendo el porque yo no logro fotos tan expectaculares.
Felicidades a ti
Máis ben están á espera un par de vermes preguiceiros ;)
Maravilloso el proceso de cambio de la naturaleza... pero ehhh!!! que el abejorro no viene a sorber nuestras entrañas... somos nosotras las flores las que le llamamos y le pedimos que coga lo mejor de nosotros, nuestro jugo y lo lleve, como paloma mensajera, a otros lugares para que podamos crecer en ellos... para poder ofrecerlo a otros...
ummmm creo que no te voy a convencer no??? bueno...
ten buen día!
(geniales las fotos, me ha encantado, de verdad de la buena, gracias)
Aguriño!
En dez días pasan muitas cousas.E mesmo esa abella chegue ao final da súa vida de mes e pouco.
Pois ásí che é a vida compañeiro. Temos que producir néctar para que outro nolo chupe.
Felicítote polas fotos e polo ben que as incrustas nos teus comentarios
B.F.
E a conta do alho está a quedar un post moi roxo non é?
Abaixo a plusvalía!! (digo, o nectar Ops!) ;)
Ola Chousa. Aquí estamos de novo. Vexo que segues moi activo despois do trancazo que me dixeron que tiveches.
Boa lección a do abellón. Lémbrame aos caciques que zugaban as suores dos labregos, os primeiros preguiceiros e os segundo capaces de ofrecer os mellores zumes das súas colleitas. Neste mundo imperfecto adoita haber moitas modalidades de "chupar" o que outros producen.
As fotos, interesantes e fermosas, anímanme a min a facer algunha serie observando a evolución das estacións ou dalgún elemento da natureza.
A ver se nos vemos o 14 nese festival folk. Farei por ir.
Unha apaerta e saúdos na casa.
Se meu pai lese blogues de seguro que dicía que estamos moi ociosos por fotografiarem abejos nos alhos de dez en dez feiras. Tranquilo Chousa, meu pai non le blogues. Pero eu si, e penso que fizeches un bo trabalho desta vez tamem. Gustoume ben (e a miña meninha tamem ;)
Realmente a vida móvese moi rápido.
Un bico besbellón, e con sabor a mel.
uhmmmmm.....co rico que é o allo!!! Non me estraña que o abellón non pase a oportunidade!!! Bicos Chousa.
Allo+abella+flor= bo zume para zugar
Me alegro mucho encontrar tu blog en la internet yo soy de Castro Amarante san Estebo y emigre a Chile hace años. Ahora vivo en Belgica. Me gustaria conocerle a usted. Muchos saludos
Antonio Montenegro
para que logo digan que no verán non pasan cousas...
mira, que yo llevo ya tiempo abierta y nada de abejorros ni de nada... dices que son diez días? pero... como a partir de cuándo empiezo a contar?
=)
y si puedo escoger, de preferencia que no sea un zángano cualquiera. Al menos que sea dedicado, oiga.
supongo que estuviste de pié plantón los 10 días...
si no , no tiene mérito,jej!
Felicitaciones por tu blog....
tiene un hermoso olor a flores frescas....
lo único malo es que voy lenta leyendo gallego!
pero me encanta....
O abellón fai que o allo teña semillas pro ano. Cal é o abellón dos humanos?
Isto é como o National Geographic local pero con reflexións metafísicas. As fotos moi bonitas por certo :)
Pois a pensar si é a flor do allo a que seduce ao abellón ou el mesmo que fai ca súa presenza abrila flor...
leo por ahí que estiveches maliño,espero que estés ben,
bico(un soiño)
Aí tendes de todo, Chousa!
Ata ides ter o Festival Internacional de Kundalini Ioga!
Iupiiiiiiiiiii!
http://www.kundaliniyogavigo.com/index.php/Festival-Internacional-KY/Localizacion.html
Quizais me pense o de ir. Un pouco de relaxación non me viría mal...
Beijos e apertas desta descarriada!
En pleno verán non se podía esperar menos de ti: dúas fotos preciosas, dous pequenos detalles e, en medio das dúas imaxes, unha auténtica reflexión sobre a vida.
Alégrome de ver que non colles vacacións e que podemos seguir disfrutando dos teus posts.
Unha aperta!
Preciosas fotos! SEguro que non hai photoshop por medio??mmmmmm
Vaia casualidade, esta tarde tamén puxen eu dúas fotos sacadas polo mesmo fotógrafo, no mesmo espazo, os mesmos personaxes pero cunha diferencia no tempo de vinte anos onde tamén queda claro a evolución da especie. Faltoume o abellón...
Saúde e terra, meu.
Supoño que como din por ahi atras, no estiveches dez días prantado na chousa a espera da segunda foto.
Espero que dentro de dez dias nada nin ninguen me chuche nas entrañas.... o cal non quere dicir que este disposto a deixar chuchar o exterior (conste), de segun que parte, claro esta.
Apertas meu.
Diez dias en la vida de un abejorro supone muchos años en la tuya. Y sí, creo que contínuamente estamos abriéndonos, emanando olores para atraer algo o a alguien junto a nosotros. Vamos, no sé tú ;-)
Me sonrío para mis adentros imaginando un alguien reconociendo -y reconociendome- los cambios y evolución de la flor del ajo.
Espero que se haya arreglado los problemas técnicos de bloguer porque estuve en otro momento dejando aquí un largo comentario -en mi línea- y luego se perdió en las profundidades misteriosas de la línea que me comunica contigo.
Bonitas fotos, cómo cambian las cosas en tan solo diez días por un simple abellón. Aunque hay cosas que cambian en tan solo un segundo, lo que tardé yo en cambiar mi muñeca buena por una rota, y no tuvo la culpa un abellón, fueron las piedras de un río, ¡qué vida esta!
Bicos.
é uma flor fermosa e nem sempre lhe prestamos atenzom... ainda bom que tu e o abelhom vos lembras-tes dela. beijos
Unha boa foto comeza cun bo observador. Se por riba fai comentarios interesantes...
Qué máis?
Saúdos.
Antón de Muros.
Publicar un comentario